'''Աբսուրդի թատրոն''' կամ '''Աբսուրդի դրամա''' ({{lang-lat|absurdus}} «անհեթեթ, անմիտ»), [[20-րդ դար]]ի 50-60-ականների արևմտաեվրոպական [[թատրոն]]ի և [[դրամատուրգիա]]յի աբսուրդիստական ուղղություն և ավանգարդային երևույթ։
«Աբսուրդ» հասկացությունը, որը գալիս է [[էկզիստենցիալիզմ]]ի փիլիսոփայությունից ([[Ալբեր Քամյու]], [[Ժան Պոլ Սարտր]]), աբսուրդի դրաման դարձնում է իրականության հիմնական ատրիբուտը, որը հանրային ճգնաժամի պատճառով զրկված է ներքին իմաստից և պատճառահետևանքային կապերից:կապերից։ Տվյալ ուղղության պիեսներում աշխարհը ներկայացված է անիմաստ, տրամաբանությունից զուրկ փաստերով, գործողություններով և ճակատագրերով լի։ Տերմինը ծագել և ամենավառ արտահայտությունն է գտել ռումինա-ֆրանսիական դրամատուրգ [[Էժեն Իոնեսկու]]ի «Ճաղատ երգչուհին» (''La cantatrice chauve'', [[1950]]) և իռլանդացի գրող [[Սեմուել Բեքքեթ]]ի «Գոդոյին սպասելիս» (''En attendant Godot'', [[1953]]) պիեսների փարիզյան առաջին ներկայացումներից հետո։ Դրանցում դրսևորվեցին աբսուրդի դրամայի հիմնական գծերը`գծերը՝ գրոտեսկային կոմիկական միջոցներով արտաքին ձևերի (նաև լեզվական) կեղծության ու անիմաստության պատկերումը, որոնց մեջ է ընթանում «միջին մարդու» առտնին կեցությունը, և որոնցով նա փորձում է մեկուսանալ մարդկային ճակատագրի անելանելի ողբերգությունից, ինչպես նաև այնպիսի շոկային վիճակների մետաֆորիկ պատկերումների, որոնք առաջանում են մահվան ու դաժանության նկատմամբ կյանքի արժեքների անիմաստության գիտակցումից:գիտակցումից։
Աբսուրդի դրամայի հեղինակների շարքն են դասվում նաև [[Ժան Ժենյե]]ն, [[Բորիս Վիան]]ը, մասամբ`մասամբ՝ [[Արթյուր Ադամով]]ը, [[Դինո Բուցատի]]ն, [[Հարոլդ Փինթերը]], [[Բեռնարդ Շոու]]ն<ref>Մելս Սանթոյան, Գրականագիտության բառարան, Ե., «Վան Արյան», 2009, էջ 7:</ref>:։
