«Հնչյունաբանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հնչյունաբանությունը ուսումնասիրում է հնչյունները, նրանց գրության և արտասանության առանձնահատկությունները: Հնչյունը ամենափոքր ձայնային միավորն է, որը լսվում է և արտասանվում: Որոշ հնչյունների արտասանության ժամանակ բերանի խոռոչում արգելքներ չեն ստեղծվում, ազատ են արտասանվում. դրանք ձայնավոր հնչյուններն են` ա, ու, ի, է(ե), օ(ո), ը: Հայերենն ունի վեց ձայնավոր հնչյուն: Բաղաձայն հնչյունների արտասանության ժամանակ արգելքներ են առաջանում: Ըստ արտասանության եղանակի տարբերում ենք ձայնեղ և խուլ բաղաձայներ: Արտասանության ժամանակ ձայնալարերը թրթռում են, խուլերի արտասանության ժամանակ չեն թրթռում: Խուլերը իրենց հերթին լինում են պարզ և հնչեղ: Երբ խուլ բաղաձայների արտասանությանը շունչ է ավելանում, դառնում է շնչեղ խուլ, այդ պատճառով հայերենն ունի եռաշարք բազաձայնական համակարգ, որոնք են`