'''Խազագրություն''' - հայ միջնադարյան երաժշտական գրության արվեստն է: Ձևավորվել է 8-րդVIII դարից: Գաղափարը, ծագումն ու սկզբնական իրականացումը կապված են [[Ստեփանոս Սյունեցի|Ստեփանոս Սյունեցու]] անվան հետ: Խազագրության հետագա մշակմանն ու զարգացմանը մասնակցել են [[Գրիքոր Գռզիկ]]ը (Այրիվանեցի), [[Անանիա Նարեկացի]]ն, [[Խաչատուր Տարոնացի]]ն, [[Ներսես Շնորհալի]]ն, [[Գրիգոր Խալ]]ը, [[Գևորգ Սկեռացի]]ն, [[Թովմա Մեծոփեցի]]ն, [[Գրիգոր Խլաթեցի]]ն և ուրիշներ:<br>Պահպանվել է շուրջ 2000 գիրք և շատ պատառիկներ, որոնք պարունակում են դեռևս [[5-րդV դար]]ից երգված բազմաթիվ ստեղծագործություններ: Սակայն առ այսօր դրանք լրիվ ընթեռնելի չեն, քանի որ չի հայտնագործվել խազագրության սկզբունքը: 16XVI-18XVIII դարերից խազերի կարդալը հետզհետե մոռացվել է: [[19-րդXIX դար]]իցդարից նրանք իրենց տեղը զիջել են [[նոր հայկական ձայնագրություն|նոր հայկական ձայնագրության]]ը:
