«Ղպտիներ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ clean up, replaced: — → - (5) oգտվելով ԱՎԲ |
չ clean up, replaced: → (60), → (31) oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Էթնիկ խումբ
|անվանում
|դրոշ =[[Պատկեր:CopticCross2.gif|200px]]
|դրոշի_նկարագրում
|դրոշ2 =
|դրոշի_նկարագրում2
|քանակություն = 10.000.000-20.000.000
|պատկեր
|պատկերի_նկարագրում
|երկրամաս1
|հղում1
|քանակ1
|երկրամաս2
|քանակ2
|հղում2
|երկրամաս3
|քանակ3
|հղում3
|երկրամաս4
|քանակ4
|հղում4
|երկրամաս5
|քանակ5
|հղում5
|լեզու
|հավատք
|բարեկամ =
|ծագում=[[Եգիպտոս]]ում
}}
'''Ղպտիներ''' ({{lang-el|αιγυπτος}}-ից
«Ղպտի» անվանումն առաջացել է Եգիպտոս տեղանվան աղավաղումից։ Ղպտիները բնակվում են հիմնականում քաղաքներում՝ [[Ասյութ]], [[Ախմիմ]], [[Կահիրե]] և այլն։ Ոչ մեծ համայնքներ կան նաև [[Սուդան]]ում, [[Իսրայել]]ում, [[Հորդանան]]ում, [[Իրաք]]ում, [[Քուվեյթ]]ում, [[Թուրքիա]]յում։ Հիմնականում ծառայողներ են, առևտրականներ, արհեստավորներ։
Տող 39.
Հայ-ղպտիական հարաբերություններն ունեցել են մշակութային, կրոնական բնույթ, որոնք, սկզբնավորվելով վաղ միջնադարում, շարունակվում են ցայսօր։ 7–րդ դ․ Երուտսղեմի սրբավայրերի զգալի մասը գտնվել է հայերի, ղպտիների, ասորիների և եթովպացիների տնօրինության տակ։ Այժմ Երուսաղեմում ղպտիները ծիսակատարություններն անում են հայկական եկեղեցիներում։ Ղպտի մատենագիրները ծանոթ են եղել հայ մատենագրությանը, մասնավորապես՝ [[Ագաթանգեղոս]]ի «Պատմություն Հայոց»-ին, որից պահպանված արաբերեն համառոտ խմբագրությունը թարգմանվել է ղպտիերենից։
== Ղպտիների մշակույթը
4 - 7–րդ դդ․, մինչև արաբ, նվաճումները ղպտիները ստեղծել են Հին Եգիպտոսի և անտիկ աշխարհի մշակութային ժառանգությանը աղերսվող ինքնատիպ արվեստ։ Ալեքսանդրիայից դեպի հարավ, [[Նեղոս]]ի հովտում, պահպանվել են Բաուիտի վանքը (4 դ․), Սպիտակ վանքի մեծ բազիլիկը (440), Կարմիր վանքը (5 դ․), Բագաուատի մի քանի հարյուրի հասնող դամբարանները, որոնք ունեն գմբեթավոր աղոթարաններ (4 - 6–րդ դդ․), ինչպես և 2 - 4-հարկանի բնակելի տներ։ Այդ կոթողներում առկա են բիբլիական և ավետարանական թեմաներով վաղ շրջանի որմնանկարներ, որոնց բնորոշ է գունա-գրաֆիկական պարզ ընկալումը։ Ճարտարապետական հարդարանքում կիրառվել է նան գրաֆիկական լուծում ու շեշտված նյութականություն ունեցող հարթաքանդակը (օրինակ, «Հոր աստվածը նիզակահարում է կոկորդիլոսին», քար, IV դ․, Լուվր, Փարիզ), որտեղ պարզորոշ դրսևորվել է հին եգիպտական ու քրիստոնեական քանդակագործության զուգորդման ձգտումը։ Զարգացած է փայտի և ոսկրի փորագրությունը։
|