«Ֆարս»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ֆարս''' ({{lang-fr|farce}}, {{lang-lat|farcio}} - սկսել, կապված նրա հետ, որ միջնադարյան միստերիաներն «սկսվել են» զավեշտախաղերով), ժողովրդական թատրոնի և գրականության տեսակ XIV-XVI դդ․ արևմտաեվրոպական երկրներում։ Ֆարսն առանձնացել է կոմիկական, հաճախ երգիծական ուղղվածությամբ, ռեալիստական կոնկրետությամբ, կենսուրախ ազատախոհությամբ։ Ֆարսի հերոսները քաղաքաբնակներ են։ Գյուղացիները, ինչպես և մանր ազնվականության ներկայացուցիչները, ծաղրվել են։ Անհատականությունից զուրկ դիմակ-կերպարները (հիմար ամուսին, կռվազան կին, բութ դատավոր, խաբեբա և այլն) եղել են սոցիալական տիպեր ստեղծելու նախափորձեր։ Ֆարսերը հագեցված են եղել բուֆոնադով։

Հանրահայտ են ֆրանսիական ֆարսերը, օրինակ XV դարի «Փաստաբան Պատլենը»։ Ժողովրդական ֆարսի ավանդույթները մեծապես ազդել են ֆրանսիական դերասանական արվեստի դեմոկրատական ուղղության զարգացման, [[Մոլիեր]]ի ստեղծագործության վրա։ Իտալական ֆարսի ավանդույթները դարձել են կոմեդիա դելլ'արտեի հիմքը, անգլիական ֆարսը կիրառվել է [[Շեքսպիր]]ի կատակերգություններում, իսպանական ֆարսերը՝ [[Լոպե դե Ռուեդա]]յի մի գործողությամբ պիեսներում, [[Միգել դը Սերվանտես]]ի ինտերմեդիաներում, գերմանական ֆարսին (ֆաստնախտշպիլ) գրական մարմնավորում է տվել [[Հանս Սաքս]]ը։

Ֆարսը մասամբ վերածնվել է XIX դ․ վերջին և XX դարում [[Ալֆրեդ Ժարրի]]ի, [[Բերտոլդ Բրեխտ]]ի երգիծական պիեսներում։ Ֆարսային բուֆոնադի հնարքները պահպանվել են [[կրկես]]ում՝ ծաղրածուների ելույթներում։

XIX—XX դդ․ արդեն ֆարսը դարձել է ժողովրդական ավանդույթների հետ կապ չունեցող բուրժուական շահութաբեր թատրոնի ժանր, անբովանդակ, հաճախ անվայելուչ կատակերգություններ՝ կառուցված արտաքին կոմիկական հնարքների վրա:վրա։