«Ռեքվիեմ»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1570]]-ին հռոմեական եկեղեցին խստորեն կանոնակարգեց ռեքվիեմի կազմը։ Ռեքվիեմներ գրել են Յո. Օկեգեմը (XV դ), [[Օրլանդո դի Լասսո]]ն, [[Ջովաննի Պալեստրինա]]ն (XVI դ), [[Ֆրանչեսկո Քավալլի]]ն, [[Անտոնիո Լոտտի]]ն, [[Ֆրանչեսկո Դուրանտե]]ն, [[Նիկոլո Ցոմելլի]]ն (XVII —XVIII դդ)։ 18-րդ դարում ռեքվիեմը կորցրել է ծիսական նշանակությունը՝ կատարվել համերգներում։ Ժանրի բարձրագույն նվաճումներից է [[Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտ]]ի «[[Ռեքվիեմ (Մոցարտ)|Ռեքվիեմը]]» (1791)։ XIX դ. ռեքվիեմի ժանրին դիմել են [[Լուիջի Քերուբինի]]ն, [[Ռոբերտ Շուման]]ը, [[Ֆերենց Լիստ]]ը, [[Անտոն Բրուքներ]]ը, [[Անտոնին Դվորժակ]]ը, [[Քամիլ Սեն-Սանս|Կամիլ Սեն-Սանս]]ը, [[Գաբրիել Ֆորե]]ն, առավել նշանակալի են [[Հեկտոր Բեռլիոզ]]ի (1837), [[Ջուզեպե Վերդի]]ի (1874) ռեքվիեմները, [[Յոհաննես Բրամս]]ի «Գերմանական ռեքվիեմը» (1868, գրված է գերմաներեն տեքստով, ավանդական լիթուրգիական լատինական փոխարեն)։

20-րդ դարում այդ ժանրում ստեղծված երկերից առանձնանում է [[Բենջամեն Բրիտտեն]]ի «Ռազմական ռեքվիեմ»-ը, որում լիթուրգիական տեքստը զուգակցված է Ու. Օուենի բանաստեղծությունների հետ։