«Նիկա Տուրբինա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Նիկա Տուրբինան ծնվել է [[1974]] թ. [[Յալթա]]յում: 4 Տարեկանում հիվանդացել է ասթմայով ու երբ ծնողները գիշերները հերթապահել եմ իր մոտ, նկատել են, որ հանգերով է խոսում ու սկսել են գրի առնել նրա հանգավորված խոսքերը:խոսքերը։ Ութ տարեկանից սկսել է բանաստեղծություններ գրել:գրել։ Երկու տարում բավականին բանաստեղծություններ են կուտակվել, ու մայրը դրանցից մի քանիսը տպագրել է տվել տարբեր գրական թերթերում ու ամսագրերում, որոնք մանգամից արժանացել են սովետական մտավորականության ուշադրությանը։

[[1984]] թվականին [[Եվգենի Եվտուշենկո]]ի օժանդակությամբ և նախաբանով լույս է տեսել նրա առաջին ժողովածուն՝ «Սևագրությունը», որը նրան մեծ հանրաճանաչություն է բերում:բերում։ «Սևագրություն»-ից մեկ տարի չանցած նա [[Վենեցիա]]յում արժանանում է «Ոսկե Առյուծ» մրցանակին, որին մինչ այդ ռուս գրողներից միայն [[Աննա Ախմատովա]]ն էր արժանացել։ 12 տարեկանում նա արդեն հանդիպել, զրուցել ու բանավիճել էր աշխարհի շատ խոշոր մտավորականների հետ։

Բայց 13 տարեկանում նա դադարեցնում է գրելը։ Հետո սկսվում է դեռահասության բարդ շրջանը:շրջանը։ Անվերջ դեպրեսիաներ, որոնք ավարտվում են 16 տարեկանում 76-ամյա շվեյցարացի հոգեբույժի հետ ամուսնությամբ։

Շուտով նա վերադառնում է Ռուսաստան ու ընդունվում թատերական ինստիտուտ ([[Արմեն Ջիգարխանյան]]ի կուրսը):։ Բայց հարբեցողության ու անվերջ բացակայությունների համար նրան հեռացնում են:են։ Ինստիտուտի դասախոսներից մեկը՝ Աննա Գալիչը, նրան վերցնում է իր մոտ ռեժիսորական կուրսերի։

Զբաղվում է ժուռնալիստիկայով:ժուռնալիստիկայով։ Կենտրոնական հեռուստատեսության համար հեղինակային հաղորդումների շարք է պատրաստում՝ զրույցներ մահվան մասին:մասին։ Հաղորդումը կոչվում էր «Պարտքով կյանք»: Հետո նորից խավար ու հարբեցողություն։ Հետո նորից օպտիմիզմի պոռթկումներ ու նոր ծրագրեր ու նոր գաղափարներ:գաղափարներ։ Հետո նորից խավար ու հարբեցողություն:հարբեցողություն։ Ու վերջում՝ մահ (27 տարեկան)։

Դեռ փոքր տարիքում, դեռ այն ժամանակ, երբ ինքը գրում էր, ասել էր, որ ինքը մահանալու է 27 տարեկանում ու իր բոլոր գրածներում կար մահվան սպասումը:սպասումը։