«Միաստվածություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Մինչ միաստվածությունը իր ներքո կրոնների ինքնանկարագրությունն է, նման ինքնանկարագրություն գոյություն չունի բազմաստված կրոնների համար՝ միաստվածությունը իրեն հաստատում է բազմաստվածության հակառակելով, սակայն բազմաստվածությունը նույն վիճական գործիքից չի օգտվում, քանի որ լի աստվածներ պաշտելով հանդերձ պարունակում է երկնային միասնության հասկացություն:<ref>Assman, Jan, ''Monotheism and Polytheism'', Johnston, Sarah Iles-ի գրքում, ''Ancient Religions'', էջ 17, The Belknap Press of Harvard University (2007), ISBN 978-0-674-02548-6</ref>▼

Իբր միաստված կրոնները նաև կարող են երկնային բազմության հասկացություններ ներառել: Օրինակ՝ Երրորդության մեջ Աստված է մեկ է՝ երեք անձնական տարածություններում (Հայր, Որդի և Սուրբ Հոգի): Նաև, մեծ մասամբ քրիստոնեական եկեղեցիները ուսուցանում են, որ Հիսուսը Հիպոստատիկ միություներկու բնություն է (երկնային և մարդկային), ամեն մեկը այդ բնության լրիվ հատկանիշներով, առանց այդ հատկանիշների խառնում: Այս տեսակետը բոլոր քրիստոնյաներ չեն կիսում, նշելիորեն՝ արևելյան ուղղափառությունարևելյան ուղղափառ եկեղեցիները: Թեև քրիստոնեական աստվածաբանությունը պաշտամունքը վերապահում է Երկնայինի համար, Հիսուսի երկնային բնույթի և ոչ մայդկային բնույթի պաշտամունքի տարբերության հասկանալը կարող է դժվար լինել ոչ-քրիստոնյաների համար: Կաթոլիկ եկեղեցու քրիստոնյաները ակնածում են սրբերին (ինչպես Մարիամին), որպես մարդիկ որոնք տեսարժան հատկանիշների տեր էին, ծայրահեղությամբ ապրեցին իրենց հավատքը Աստծուն, և շարունակելու են Սրբերի միջնորդումօգնել ուրիշների փրկության ընթացքում:<ref>''The Orthodox Church''. Ware, Timothy. Penguin Books, 1997. ISBN 0-14-014656-3</ref> Սակայն, Իսլամուն և Հուդայականությունում միաստվածության հասկացությունը շատ ավելի ուղղակի է, որտեղ Աստծու մեկ լինելը անառարկելի է և Աստծու բազմության համար ոչ մի տեղ չկա:▼