«Միքայել Մանվելյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ clean up, replaced: ) - → ), using AWB (7852)
չ clean up, replaced: → (3) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 1.
'''Միքայել Գևորգի Մանվելյան''' ([[1877]], [[փետրվարի 26]] - [[1944]], [[հոկտեմբերի 7]]), հայ արձակագիր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ (1935), ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ 1934-ից։
 
==Կենսագրություն==
Տող 9.
Նկարահանվել է «[[Զարե]]» (1926), «[[Միշտ պատրաստ]]» (1936), «[[Քաջ Նազար]]» (1941) կինոնկարներում։
 
Գրել է «Ոստայն» (1910), «Հեքիաթ» (1910), «Հրաբուխ» (1914, շահել է Մակարյան մրցանակ) և այլ դրամաներ, որոնք բեմադրվել են Թիֆլիսի, Բաքվի, Երևանի ու Կ. Պոլսի թատրոններում։
 
Նրա «Եղսան մոքիրը» պատմվածքի հիման վրա «[[Հայֆիլմ]]ը» նկարանել է «Ղուլը» կինոնկարը։
 
[[Ադրբեջաներեն]] լույս է տեսել նրա «Մի գլխարի պատմություն» գիրքը ([[Բաքու]], 1931)։
Տող 20.
 
Միքայել Մանվելյանի վրա ուժեղ ազդեցություն է ունեցել ավագ եղբայրը` մանկավարժ, գրականագետ, բանաստեղծ [[Լևոն Մանվելյան]]ը։
Թատրոնում խաղացել է մի շարք դերեր՝ Շեյլոկ («[[Վենետիկի Վաճառականը]]»), դ'Սիլվա («[[Ուրիել Ակոստա]]»), Երվանդ («[[Դոկտոր Երվանդ Բոշայան]]»), Ֆրանց Մոոր («[[Ավազակներ]]») և «[[Հին աստվածներ]]ի» կույր վանականը, որը մեծ հաջողություն է ունեցել։ <ref>Ա. Աթանեսյան, «Կույր վանականը», («Միք. Մանվելյան», գործունեության 30-ամյակին նվիրված հոբելյանական ալբոմ, Երևան, 1924)</ref> Մանվելյանը Ֆրանց Մոորի ճանաչված դերակատարն էր։
 
Մանվելյանը, ով ապրել էր Մոսկվայում, տեսել էր Գեղարվեստական թատրոնի ներկայացումները, Սևումյանի և Ալիխանյանի պես, քննադատորեն էր վերաբերում հայ թատրոնին և ձգտում էր փոփոխություններ անել ազգային թատրոնում։
 
1920-1930-ական թթ.-ին Մանվելյանի դերերը կտրուկ փոփոխությունների էին ենթարկվել, ավելի շատ գերակշռում էին ցայտուն արտահայտությունները, հագեցած էին բովանդակալից, զարգացող գաղափարներով։ <ref>Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա Արվեստի Ինստիտուտ "Հայ սովետական թատրոնի պատմություն"</ref>