«Իսոսի ճակատամարտ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
clean up, replaced: : → ։ (50) oգտվելով ԱՎԲ |
չ clean up, replaced: → (20), → (10), → (42), → oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 1.
{{Տեղեկաքարտ Ճակատամարտ
|Ճակատամարտի անվանում = Իսոսի ճակատամարտ
|Հակամարտություն
|Գունային ուրվագիծ = background:#ffccaa;color:#000000
|Պատկեր
|Վերնագիր
|Թվական
|Վայր
|Արդյունք
|Հակառակորդ1
|Հակառակորդ2
|Հրամանատար1
|Հրամանատար2
|Ուժեր1
|Ուժեր2
|Կորուստներ1
|Կորուստներ2
|}}
'''Իսոսի ճակատամարտը''' տեղի է ունեցել մ.թ.ա. 333 թ. նոյեմբերին, [[Ալեքսանդր Մակեդոնացի|Ալեքսանդր Մակեդոնացու]] ու [[Դարեհ III|Դարեհ III Աքեմենյան]]ի զորքերի միջև, [[Միջերկրական ծով]]ի
[[Գրանիկոսի ճակատամարտ|Գրանիկոս]] գետի ճակատամարտից հետո Ալեքսանդրը,
Իսոսի դաշտվայրը խցկված է Միջերկրական ծովի ու լեռների միջև և ամենալայն մասում
Ալեքսանդրի զորքը Իսոսին մոտեցավ երկարատև արագընթաց երթից և անպատրաստ էր մարտական գործողությունների անհապաղ մեկնարկմանը։ Ալեքսանդրը տրամադրեց նրան հանգստանալու հնարավորություն, այնուհետև առաջնոդեց դեպի կռվի վայրը։
Պինարուս գետաբերանի հարթ տեղանքն ու ջրի ծանծաղությունը հատկապես հարմար էին հեծելազորի գործողությունների համար։ Դարեհը տեղադրեց իր զորքի հիմնական բռունցքը` ձիավորներին, դաշտավայրի հենց այդ մասում։
Դարեհը, իր շքախմբով շրջապատված, անշարժ կանգնած էր ռազմակառքի մեջ իր բանակի կենտորնում։ Նրա շուրջը մոգերը աղոթում ու կրակապաշտական ծեսեր էին կատարում։ Զորքի հետևի մասում տեղավորվել էր արքայի հսկայական սայլաճամբարը, բնակեցվաց իր կանանցով, դստերներով, ոսկիներով ու պերճանքի առարկաներով։ Դարեհը այնչափ վստահ էր իր հաղթանակով, որ կարգադրել էր Ալեքսանդրին կենդանի
Ալեքսանդրի համար հաղթանակի գրավականներն էին մարտի անվրեպ ղեկավարումը, ինքնատիպ մարտավարությունը, զինվորների բարձր մարտական ոգին ու վարժվածությունը։ Ալեքսանդրի մտադրությունը հետևյալն էր՝ մինչդեռ Պարմենիոնի թևը կզսպեր պարսիկ հեծելազորի ճնշումը, կազմակերպել հիմնական գրոհը աջ թևում, պատռել թշնամու գծերն ու նետվել գլխավոր թիրախի` Դարեհի, ուղղությամբ։ Այդպիսով, առճակատող կողմերը ընդունել էին
Ալեքսանդրը փայլուն կերպով իրականացրեց իր մտահղացումը։
[[Պատկեր:Battle issus decisive.gif|left|thumb|350px]]
Սկսվեց կատաղի մարտ երկու կողմերի ընտրանի զորքերի միջև։ Շուտով պարզվեց, որ Ալեքսանդրի գրոհայինները չափից ավել էին խորացել թշնամու շարքերը, ինչի հետևանքով մակեդոնացիների գիծը ճեղքվեց և բացակի մեջ ներխուժեցին փորձառու հույն վարձկանները։ Մակեդոնացիները, կորցնելով բազմաթիվ սպաներ, քայլ առ քայլ զիջում էին իրենց դիրքերը պարսիկների հուժկու հարվածների տակ։ Սակայն, Ալեքսանդրը իր առջևում տեսնում էր միայն մեկ թիրախ՝ անձամբ Դարեհին։ Անտեսելով Պարմենիոնի թևի ծայրաստիճան ծանր վիճակը, չնկատելով ազդրի վնասվածքը, նա իր գվարդիականների հետ սրընթաց սլանում էր Դարեհի ռազմակառքի ուղղությամբ։ Պարսիկ թիկնապահները զանգվածներով զոհվում էին իրենց արքային պաշտպանելիս։ Կատվածահար եղած Դարեհը, դիտելով իր շուրջը տեղի ունեցող սպանդանոցը, իջավ իր ռազմակառքից, քայլափոխ անցավ դիակների կույտերերի վրայով, վեր ցատկեց իր նժույգի վրա, ու, մինչ ճակատամարտի ավարտը,
Սակայն, վրա հասած գիշերամուտը դադարեցրեց հետապնդումը։ Ալեքսանդրը հավաքեց Դարեհի թողաց զենքն ու հագուստը և վերադարձավ ճամբար։ Այստեղ արդեն մակեդոնացիք տոնում էին իրենց հաղթանակը։ Նրանց ձեռքն ընկան Դարեհի սայլաճամբարում գտնվող գանձերն ու կանանոցը։ Ալեքսանդրը ոչ միայն չնսեմացրեց Դարեհի կանանց, այլ նույնիսկ մեծարեց նրանց ու դրանով նրանց հարգանքն ու երախտագիտությունը վաստակեց։
Տող 37.
==Գրականության ցանկ==
*
*
*
{{Վիքիքաղվածք}}
|