«Ջորջոնե»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{Տեղեկաքարտ Անձ

| բնագիր ԱԱՀ = Giorgio Barbarelli da Castelfranco, Giorgione

| background =

| վախճանի օր = [[1510]]

| վախճանի վայրը = [[Վենետիկ]], ([[Իտալիա]])

Իր վաղ և հասուն շրջանի աշխատանքներում Ջիորջոնեն անմիջականորեն կապված էր այն մոնումենտալ հերոսականացված գծի հետ, որը ժանրային պատմողականի հետ անցնում է ամբողջ կվատրոչենտոն և որի ձեռքբերումների վրա են հենվում Բարձր Վերածննդի վարպետներն։

1505թ-ից սկսվում է նկարչի գեղարվեստական հասունության շրջանն, որը շուտով ընդհատվում է մահացու հիվանդությամբ։ Այս կարճ հնգամյակում նա ստեղծում է իր հիմնական գլուխգործոցներն՝ <<Հուդիթ>>, <<Որոտ>>, <<Քնած Վեներան>>, <<Համերգ>> և մի քանի դիմանկարներ:

Հանգիստ արևածագին նախորդող պարզ բնապատկերի ֆոնի վրա կաղնու ստվերում կանգնած է սլացիկ և մտախոհ Հուդիթը։ Ձեռքում պահում է մի ծայրով հողի մեջ մտած թուր, որի սառը փայլն հակադրվում է Օլոֆերնի գլխին դրված ոտքի ճկունությանը։ Դեմքի վրա անըմբռնելի կիսաժպիտ է։ Ընդհանուր առմամբ տիրապետող մոտիվը երազկոտ տրամադրության պարզ և հանգիստ մաքրությունը։ Սակայն ինքը կերպարը և՛ թրի, և՛ կտված գլխի առեղծվածային մոտիվն, այս երկակի տրամադրության բարդությունը ժամանակակից հանդիսատեսի համար թողնում է որոշակի առեղծված։

Ջորջոնեին հետաքրքրում էր ոչ թե անհատական արտահայտված բնավորության անկրկնելի ուժը, այլ ավելի կոնկրետ հոգևոր վիճակն , որում գտնվում է մարդը։ Այդ պատճառով նրա աշխատանքներում բացակայում է բնավորության դիամանկարային կոնկրետությունը, ինչը , որոշակի բացառություններով/Միքելանջելո/ , իշխում է Վերածննդի վարպետների մոնումենտալ աշխատանքներում։ Բացի այդ Ջորջոնեի ստեղծագործություններն մոնումենտալ չեն։ Որպես կանոն, ոչ մեծ չափերի են։ Ուղղված չեն մարդկանց մեծ զանգվածներին, նախատեսված են նուրբ ներաշխարհ ունեցող արվետասերի համար: Դրանում է վարպետի սպեցիֆիկ հմայքն ու որոշակի սահմանափակումներն։

Իդելական և կոնկրետ կենդանի մարդու յուրօրինակ սինթեզ են հանդիսանում Ջորջոնեի դիմանկարներն։ Նրա, առավել բնորոշ դիմանկարներից է Անտոնիո Բրոկարդոյի /մոտ 1508-1510, Բուդապեշտի թանգարան/ դիմանկարը։ Դրանում, անկասկած, հստակորեն փոխանցվում են ազնվական երիտասարդի անհատական դիմանկարային առանձնահատկություններն, սակայն դրանք մեղմացված են, ենթարկվում են բացարձակ մարդու կերպարին։ Երիտասարդի ձեռքի ազատ շարժումն, էներգիան, որն զգացվում է ազատ-լայն հագուստի տակ քողարկված մարմնում, գունատ, թուխ դեմքի, կիսաթեք գլխի ազնվական գեղեցկությունն, մեծ ընդգծված բերանի կոնտուրի գեղեցկությունն, մտածող երազկոտությունն ստեղծում են ազնվական ուժով լեցուն, մտախոհ մարդու կերպար: Բնապատկերն, ոչ թե կրկնում է կերպարի ռիթմն ու բնավորությունը, այլ անուղղակիորեն համահունչ է այդ բնավորությանն։

Իր ստեղծագործություններում նա կարողանում է շոշափել իրականության այնպիսի թեմաներ,որոնց մինչև այդ ոչ ոք չէր անդրադարձել։ Մոտ 1506–1507թթ-ին նկարիչն երիտասարդ վենետիկցի պատրիկի համար նկարում է <<Որոտը>>: Իր սյուժետային գաղափարով այն նկարչի ամենաառեղծվածային աշխատանքն է։ Դժվար է ասել թե այն կոնկրետ ինչ սյուժեով է նկարվել։ Որքան էլ բարդ լինի սյուժեն, ինչին հավանաբար այնքան էլ մեծ ուշադրություն չեն դարձրել ոչ վարպետն, ոչ էլ ժամանակի արվեստասերները, ակնահայտ է նկարչի ձգտումն կերպարների յուրահատուկ կոնտրաստային համադրությամբ արտահայտելու հոգեվիճակ։ Կերպարներն տեղադրված են բնապատկերային միջավայրում, չնայած դեռևս առաջին պլանում չեն։ Զարմանալի նրբությամբ է պատկերված բնության բազմազանությունն։

1506–1507թթ-ին Ջորջոնեն հասնում է ճանաչվածության գագաթնակետին։ Երիտասարդ նկարիչներն լքում են Բելլինիի արվեստանոցն և տեղափոխվում իր մոտ։ Նրանց թվում էր նաև Տիցիանն։ Բելլնիից Ջորջոնեին են անցնում նաև վենետիկյան կառավարության պատվերներն, որը 1507թ-ին պատվիրում է Դոժերի պալատի նկարներն, իսկ հաջորդ տարի գերմանացի առևտրականների տան ճակատի որմնանկարներն։ Այս աշխատանքներն չեն պահպանվել, պահպանվել են միայն ժամանակակիցների խանդավառ մեկնաբանություններն։

Ջորջոնեի ստեղծագործություններն ավարտվում են <<Քնած Վեներան>> և <<Համերգ>> աշխատանքներով։ Այս նկարներն մնացել են անավարտ և դրանց բնապատկերային ֆոնն ավարտին է հասցրել Ջորջոնեի կրտսեր ընկերոջ և աշակերտի Տիցիանի կողմից։