«Ալաշկերտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ալաշկերտ''' (թուրք. Էլեշկիրտ, ն. Թոփրակ-կալե), քաղաք [[Արևմտյան Հայաստան]]ում (այժմ՝ Թուրքիայի Կարաքյոսեի վիլայեթում), [[Ալաշկերտի դաշտ]]ում, [[Էրզրում]]—[[Մակու]] (Իրան) ճանապարհի վրա։ Պատմական [[Այրարատ նահանգ]]ի Բագրևանդ գավառի կենտրոնը։

Բնակչությունը` 3988 ([[1960]]), քրդեր, թուրքեր։ Զբաղվում են երկրագործությամբ, անասնապահությամբ և արհեստներով։ Ալաշկերտը հիմնադրել է Հայոց [[Վաղարշ Ա]] թագավորը [[II դար]]ում, ուրարտական Անաշե բնակավայրի տեղում։ Նրա անունով կոչվել է Վաղարշակերտ (Վալարշակերտ), հետագայում դարձել Ալաշկերտ։ Ալաշկերտը Լուսավորչի տան կալվածքն էր, [[439]] թ.-ինթվականին անցավ [[Մամիկոնյան]]ներին։ Ներսես Գ Իշխանցի (Շինող) կաթողիկոսն Ալաշկերտում կառուցեց Կաթողիկե Ս. Աստվածածին [[եկեղեցի]]ն, որը դարձավ Բագրևանդի և Արշարունյաց միացյալ թեմի եպիսկոպոսական աթոռանիստը։ [[Բագրատանիներ]]ի շրջանում Ալաշկերտը վերելք է ապրել։

[[X դար]]ի սկզբին Ալաշկերտ դիմադրեց երկիր ներխուժած արաբներին և նրանց հետ դաշնակցած Գագիկ Արծրունու զորքերին։ Հովհաննես Դրասխանակերտցու վկայությամբ՝ հակառակորդը «բազում օրեր ամրոցի դեմ մարտեր մղելով ոչնչով չկարողացավ վնասել նրան»։

Ալաշկերտում այժմ հայեր չկան։ Թուրք և քուրդ կեղեքիչների կողմից գործադրվող հարստահարության պատճառով հայերի մի մասը [[1829]] թ.-ինթվականին և [[1878]] թ.-ինթվականին գաղթել է և տեղավորվել հիմնականում ներկայիս [[Մարտունի|Մարտունու]] և [[Հոկտեմբերյան]]ի շրջաններում։ Մնացած մասը բնաջնջվել և տեղահանվել է հայկական կոտորածների տարիներին ([[1890]]—[[1895]], [[1915]])։ Ալաշկերտում պահպանվել են Ա. Աստվածածին եկեղեցու (VII դար), Ս. Կիրակոսի վանքի և հին բերդի ավերակները։