«Գևորգյան հոգևոր ճեմարան»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարան (աստվածաբանական համալսարան)ը''' Հայաստանում հիմնված և մինչ օրս գործող ամենահին բարձրագույն ուսումնական հաստատություն է:է։ Հիմնադրվել է [[1874]] թվականին, Վաղարշապատ քաղաքի [[Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածին|Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Տաճարի]] հարևանությամբ:հարևանությամբ։:

1866 թ. [[Գևորգ Դ. Կոնստանդնուպոլսեցի|Գևորգ Դ. Կոստանդնուպոլսեցի]] կաթողիկոսը, հանդիպելով Ռուսաստանի Ալեքսանդր II ցարին, արտոնություն է ստանում հիմնադրելու հոգևոր կրթական հաստատություն:հաստատություն։

Ճեմարանի շինարարությունն սկսվում է 1869-ի մայիսի 25-ին, բացումը կատարվում է 1874-ի սեպտեմբերի 28-ին:ին։ Նույն թվականին Ռուսաստանի լուսավորության նախարարության վավերացրած կանոնադրությամբ ճեմարանն ունենալու էր երկու բաժին՝ դասարանական՝ 6-ամյա և լսարանական՝ 3-ամյա ուսուցմամբ և տալու էր հոգևոր բարձրագույն կրթություն: կրթություն։

1882-ին, երբ ճեմարանին է միացել Էջմիածնի ժառանգավորաց դպրոցը, կոչվել է Ժառանգավորաց հոգևոր ճեմարան:ճեմարան։ Հետագայում հիմնադրի անունով վերանվանվել է Գևորգյան Ճեմարան:Ճեմարան։

Չնայած գործադրված ջանքերին՝ [[Գևորգ Դ. Կոնստանդնուպոլսեցի|Գևորգ Դ Կոստանդնուպոլսեցու]] օրոք շրջանավարտներից որևէ մեկը կուսակրոն հոգևորական չի դարձել:դարձել։ Ճեմարանում ավելի շատ իշխել է աշխարհիկ ոգին:ոգին։ Ճեմարանն իր կոչմանը և խնդիրներին նպատակաուղղելու գործում կարևոր դեր է խաղացել [[Մակար Ա. Թեղուտցի|Մակար Ա Թեղուտցին]]: Նա ուժեղացրել է ուսուցչական կազմը՝ հրավիրելով Ա. Նահապետյանին, Ա. Մանդինյանին, Փ. Վարդանյանին, Ս. Պալասանյանին, Մ. Պալյանին, [[Մաղաքիա Օրմանյան|Մ. Օրմանյան]]ին:ին։ Վերջինս նշանակվել է աստվածաբանական առարկաների ուսուցիչ:ուսուցիչ։

Նրա ջանքերով 1888-ին շրջանավարտներից չորսն առաջին անգամ ձեռնադրվել են կուսակրոն հոգևորական: հոգևորական։

Ճեմարանը տվել է բազմակողմանի ընդհանուր կրթություն:կրթություն։ Դպրոցական բաժնում դասավանդվել են հայոց պատմություն և աշխարհագրություն, ընդհանուր պատմություն և աշխարհագրություն, հայ մատենագրություն, հայոց և օտար լեզուներ (ռուս., ֆրանս., գերմ.), բնագիտություն, տիեզերագիտություն, մաթեմատիկա, Ս. Գիրք, եկեղեցական երաժշտություն, տրամաբանություն և այլն: այլն։

Լսարանական բաժնում դասավանդվել են հայոց լեզու (աշխարհաբար և գրաբար՝ քննական), հայոց պատմություն, եկեղեցական մատենագրություն, հայ գրականություն, ընդհանուր եվրոպական գրականություն, փիլիսոփայություն, հոգեբանություն, մանկավարժություն, քաղաքատնտեսություն, Հայ եկեղեցու պատմություն, հայ եկեղեցական իրավունք, ծիսագիտություն, հին հունարեն և այլն: այլն։

Շրջանավարտները ներկայացրել են ավարտական շարադրանք, որը պաշտպանվել է քննական հանձնաժողովի առջև, այնուհետև նրանք ձեռնադրվել են կամ ուսումը շարունակել ռուսական և եվրոպական բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում: հաստատություններում։

Տարբեր տարիներ Ճեմարանում դասախոսել են [[Մանուկ Աբեղյան|Մ. Աբեղյանը]], [[Հրաչյա Աճառյան|Հ. Աճառյանը]], Ե. Թադևոսյանը, [[Լեո]]ն, Ս. Լիսիցյանը, [[Քրիստափոր Կարա-Մուրզա|Ք. Կարա-Մուրզան]], [[Կոմիտաս]]ը, Կ. Կոստանյանցը, Ս. Հարությունյանը, Ա. Հովհաննիսյանը, [[Հովհաննես Հովհաննիսյան|Հ. Հովհաննիսյանը]], [[Հակոբ Մանանդյան|Հ. Մանանդյանը]], Մեսրոպ արք. Տեր-Մովսիսյանը (Մագիստրոս) և այլք:այլք։ Դասախոսների մի մասը Ճեմարանի նախկին սաներն էին:էին։

Այստեղ են մշակվել հայկական դպրոցների ուսծրագրերը, կազմվել դասագրքեր ու ձեռնարկներ, գրվել պատմագիտական, բանասիրական, մանկավարժական ու աստվածաբանական բնույթի բազում երկեր, որոնցից շատերը հայագիտության մնայուն արժեքներ են:են։ Ավելի քան 50 տարի [[Անդրկովկաս]]ի հայկական դպրոցների ուսուցչական կազմը համալրվել է ճեմարանի շրջանավարտներով:շրջանավարտներով։

1917-ի վերջին քաղաքական ու ռազմական անբարենպաստ պայմանների հետևանքով, [[Գևորգ Ե. Սուրենյանց (Տփղիսեցի)|Գևորգ Ե Սուրենյանց]] կաթողիկոսի որոշմամբ, ճեմարանը դեկտեմբերի 21-ին առժամանակ դադարեցրել է պարապմունքները և շենքը տրամադրել զինվորական հրամանատարությանը: հրամանատարությանը։

1919–20-ին փորձեր են կատարվել Գևորգյան Ճեմարանը վերաբացելու ուղղությամբ, սակայն ապարդյուն:ապարդյուն։

Ճեմարանի դասախոսները որոշիչ դեր են խաղացել [[Երևանի Պետական Համալսարան|Հայաստանի համալսարանի]] ստեղծման գործում:գործում։ Ճեմարանի գրադարանի եզակի և հարուստ հավաքածուն (45 հզ. գիրք) դարձել է [[Ազգային գրադարան]]ի և [[Մատենադարան]]ի հիմնարար ֆոնդերից: ֆոնդերից։

XX դ. սկզբին Ճեմարանն ունեցել է 230 ձրիավարժ և 20 թոշակավոր սաներ: Ճեմարանը պահվել է [[Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածին|Էջմիածնի վանքի]] եկամուտների, ընդհանուր հանգանակությունների, նվիրատվությունների ու կտակների միջոցով:միջոցով։ Վերատեսուչը կաթողիկոսն էր, որը գործերը վարել է ուս. խորհրդի և տեսչի միջոցով: միջոցով։

Ճեմարանի տեսուչներ են եղել [[Խորեն Գալֆայան|Խորեն եպս. Գալֆայանը]], [[Գաբրիել Այվազյան|Գաբրիել եպս. Այվազովսկին]], Արշակ վրդ. Նահապետյանցը, Սարգիս եպս. Գասպարյանը, Կ. Կոստանյանցը, Կարապետ վրդ. ՏերՄկրտչյանը, [[Գարեգին Ա Հովսեփյան|Գարեգին վրդ. Հովսեփյանը]], Մեսրոպ վրդ. Տեր-Մովսիսյանը, Մ. Բերբերյանը, Բագրատ եպս. Վարդազարյանը և այլք:այլք։

1945-ի նոյեմբերի 1-ին [[Գևորգ Զ. Նորնախիջևանցի|Գևորգ Զ Չորեքչյանի]] ջանքերով բացվել է Էջմիածնի հոգևոր ճեմարանը, որը, ավելի համեստ շրջանակներում, շարունակում է Ճեմարանի ավանդույթները: ավանդույթները։

1995-ին Ճեմարանի շենքը որպես սեփականություն վերադարձվել է Մայր աթոռին և 1996–97-ին հիմնովին վերանորոգվել:վերանորոգվել։

1997–98 թթ. ուս. տարվա շեմին տեղի է ունեցել Ճեմարանի վերաբացման հանդիսությունը: հանդիսությունը։

[[1999]]թ սկսյալ Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարանում նոր ու հիմնարար կազմակերպչական աշխատանքներ կատարվեցին:կատարվեցին։