«Խաչատուր Եսայան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
չ clean up, replaced: բ: → բ։ (2), է: → է։, ը: → ը։ (11), թ: → թ։, ի: → ի։, կ: → կ։, մ: → մ։ (5), ն: → ն։ (6), ո: → ո։, ռ: → ռ։, վ: → վ։ (3), ց: → ց oգտվելով [[Վիքիպեդիա:Ավտո... |
||
Տող 1.
{{wikify}}
'''Խաչատուր Եսայան'''(1909-1977)- Նկարիչ
== Կենսագրություն ==
Վաթսունական թվականների բոլոր նկարիչներից թատրոնում ամենից լավ իրեն դրսևորել է Խաչատուր
Չնայած Եսայանի համար թատրոնը հիմնական զբաղմունք չի եղել, այնուամենայնիվ նա թատրոնում ներմուծել է իր մեծ
ձևավորողի աշխատանքը հմուտ մասնագետի
Դրա համար լավ դպրոցներ են եղել նաև պատերազմի տարիներին առաջին ինքնուրույն բեմադրությունները տարբեր թատրոններում, օրինակ ՝ [[Ալեքսանդր Պուշկին
Եսայանի արվեստում շրջադարձային եղավ Մ. Սարյանի և Ա. Միրզոյանի հետ համագործակցությունը [[Ա. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոն|Ա. Սպենդիարյանի անվան թատրոնում]] [[Արմեն Տիգրանյան (երգահան)|Ա. Տիգրանյանի]] «[[Դավիթ Բեկ (օպերա)|Դավիթ Բեկ]]» օպերայի ձևավորման ժամանակ (1956): Եսայանի ստեղծագործական ուղին ուսումնասիրող Ռ. Հովհաննիսյանը գրում է.{{Քաղվածք|«Ձևավորուների խիստ մոնումենտալ ձևը՝ իրականացված Եսայանի կողմից, լավագույն ձևով համապատասխանում էր օպերայի պատմական
Լավ յուրացնելով բեմական ձևավորման կանոնները՝ Եսայանը մեծածավալ ձևավորումերի սակավ քանակը համադրել է հստակ գծագրված կուլիսների և ֆոնի հետ՝ հասնելով բնորոշ նկարների առավելագույն արտահայտչականության, օրինակ՝ պալատը և հատկապես եկեղեցու դիմացի
հավատարիմ է մնացել իր ստեղծագործական
Բավական հետաքրքիր են [[Ժորժ Բիզե
«Չիո չիո սան»-ի դեկորներում Եսայանը փորձել է տալ ճապոնական լաքապատ իրերի իմիտացիա: Օրինակ՝ սև ֆոնի վրա բամբուկից դեղին տնակ է: Հետին ֆոնի վրա ծովն է նավով: Էսքիզը շատ լավն է, բայց այնտեղ կան Եսայանին ոչ բնորոշ գծեր: Վաթսունական թվականների արվեստին բնորոշ նոր շունչը առաջին անգամ Եսայանի մոտ▼
հայտնաբերվեց [[Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ակադեմիական թատրոն |Սունդուկյանի անվան դրամատիկական թատրոնում]] Կ. Լևի «Լաբիրինթոս» պիեսի▼
ձևավորման ժամանակ: Այստեղ ստեղծվում է միաժամանակյա ձևավորում: Բեմի հայելին բաժանում էր առաջին պլանի տարածությունը չորս մասի: Այս մասերում կատարվում էին խաղարկային էպիզոդներ: Իսկ ֆոն էր ծառայում հետևի պլանի մեծ պաննոն, որը տալիս էր ժամանակակից կապիտալիստական քաղաքի տեսք: Այս լուծումը օրիգինալ էր, բայց չոր: Հատկապես դա վերաբերում է սխեմատիկ արված էսքիզներին, ուր բացակայում էին Եսայանին բնորոշ լիրիկականությունը և զգացմունքայնությունը: Ոչ սովորական էր նաև Սպենդիարյանի անվան թատրոնում նրա ձևավորած «[[Էդիպուս արքա |Էդիպ արքան]]»: Ժամանակի ստեղծագործական որոնումների ոգով արված Եսայանի գրաֆիկական և ճարտարապետական փորձերը այն արդյունքը չտվեցին, ինչ նրա նախորդ շրջանի աշխատանքները: Նկարիչն ասես դավաճանել էր ինքն իրեն: Նա ի ծնե գեղանկարիչ էր և լիրիկ, և այնտեղ, ուր նա հենվում էր իր այս որակների վրա, ստացվում էին բավականին համոզիչ գործեր՝▼
անգամ եթե դրանք մնում էին արմատացած ավանդույթների շրջանակում: Նորը որոնելը լավ է, բայց միևնույն ժամանակ պետք էլ չէ հեռանալ ինքդ քեզանից:▼
▲«Չիո չիո սան»-ի դեկորներում Եսայանը փորձել է տալ ճապոնական լաքապատ իրերի իմիտացիա: Օրինակ՝ սև ֆոնի վրա բամբուկից դեղին տնակ
▲հայտնաբերվեց [[Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ակադեմիական թատրոն
▲ձևավորման
▲անգամ եթե դրանք մնում էին արմատացած ավանդույթների
{{DEFAULTSORT:Եսայան, Խաչատուր}}
|