«Խեժեր»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Խեժեր''', լինում են բնական և սինթետիկ: սինթետիկ։

Բնական խեժերը պինդ նյութեր են, որոնք առաջանում են խեժատու բույսերում բնականոն ֆիզիոլոգիական փոխանակության, ինչպես նաև վնասվածքների դեպքում:դեպքում։ Բնական խեժերը կազմում են [[փշատերև բույսեր]]ի հյութի հիմնական մասը (65%), առավել հարուստ են արևադարձային բույսերը:բույսերը։ Բնական խեժերը չեն լուծվում ջրում, լուծվում կամ ուռչում են օրգանական լուծիչներում, ընդունակ են առաջացնելու բարակ թաղանթներ: Տաքացնելիս փափկում են ու հալվում:հալվում։ Այրվում են մրոտ բոցով:բոցով։ Մի քանիսը հիմքերի ազդեցությամբ ենթարկվում են օճառացման:օճառացման։ Բնական խեժերի մեծամասնությունը ամորֆ և տարբեր գույնի, օրինակ, դեղնանարնջագույն ([[դեղնախեժ]]), կարմիր (վիշապի արյուն), դարչնագույն ([[դոճախեժ]]), դեղինից մինչև մուգ դարչնագույն ([[բևեկնախեժ]], [[սաթ]]) նյութեր են:են։ Մի քանիսն ունեն բնորոշ հոտ ու համ (օրինակ [[խունկ]]ը):։ Բնական խեժերի բաղադրության մեջ մտնում են խեժաթթուներ, մեկ կամ բազմատոմ խեժասպիրտներ (ռեզինոլներ), խեժաթթուների, խեժասպիրտների կամ միատոմ ֆենոլների էսթերներ ու եթերներ, որոշ իներտ նյութեր, որոնք պատկանում են, ըստ երևույթին, հետերոցիկլավոր միացությունների շարքին:շարքին։ Բնական խեժերը կարող են պարունակել նաև եթերային յուղեր և ջուր (մեծամասնության քիմիական բաղադրությունը ճշգրիտ հաստատված չէ):։ Ներկայումս բնական խեժերից առավել շատ կիրառվում են [[բևեկնախեժ]]ը, [[դոճախեժ]]ը և [[սաթ]]ը:ը։ Շատերը դուրս են եկել գործածությունից՝ իրենց տեղը զիջելով սինթետիկ խեժերին:խեժերին։ Բնական խեժերը կիրառվում են [[օճառագործություն|օճառագործության]], [[լաքեր]]ի ու [[ներկեր]]ի արտադրության մեջ, լուսատու բաղադրություններ, [[փայլալաք]]եր, կոսմետիկ նյութեր, [[սպեղանի]] պատրաստելու համար:

Սինթետիկ խեժերը համեմատաբար ոչ մեծ մոլեկուլային կշռով սինթետիկ պոլիմերներ են (այսպես կոչված, օլիգոմերներ), որոնք քիմիական փոխազդեցության մեջ մտնելիս ընդունակ են առաջացնելու չլուծվող և չհալվող նյութեր (նախկինում «սինթետիկ խեժեր» և «սինթետիկ պոլիմերներ» տերմինները համարվում էին հոմանիշներ): ։

* վինիլային խեժերը են: են։

Սինթետիկ խեժերը լայնորեն կիրառվում են [[պլաստմասսա]]ների, [[լաքեր]]ի ու [[ներկեր]]ի, [[սոսինձ]]ների և այլ նյութերի արտադրության մեջ, ինչպես նաև [[գործվածք]]ները, [[թուղթ]]ը և այլ նյութեր մշակելու համար:

[[Հայաստան]]ում աճում են խեժատու ծառեր ([[սոճի]], [[նոճի]], [[եղևնի]], [[խեժափիճի]], [[գիհի]], [[ակացիա]]) և բույսեր ([[չարհոտ]], [[կանգար]], գազ, աղբրաց արյուն, [[լոշտակ]]), որոնցից ստացվել կամ արտաթորվել են տարբեր տեսակի խեժեր: Խեժափիճու խեժն անվանել են [[անզրութ]] կամ անծրութ, փշատերև ծառերինը՝ մարխի խեժ, [[բևեկնախեժ]], [[բևեկնայուղ]], գիհի ծառինը՝ [[սանդալուզ]] կամ սանդալոս, ակացիայինը՝ [[ախախիա]] կամ աղաղիա, չարհոտինը՝ [[անկիտան]] կամ անճիտան:անճիտան։ Ստացել են նաև քարախունկ, որն անուշահոտ խեժ է և, ըստ ավանդության, կարծրանում է քարի մեջ:մեջ։ Վերոհիշյալ խեժերն օգտագործվել են բժշկության մեջ՝ որպես դեղորայքների բաղկացուցիչ մաս կամ մաքուր վիճակում:վիճակում։ Դրանցից պատրաստել են սոսնձանյութ, [[ներկ]]եր և [[թանաք]]ներ: Ջրդեղերին խառնած՝ քսել են ձեռագրերի և [[մանրանկար]]ների մակերևույթին՝ ջրի նկատմամբ անթափանց դարձնելու, մեխանիկական հարվածներից պահպանելու և փայլ տալու համար: Որոշ խեժեր (օրինակ, բևեկնախեժ) այնքան շատ են արտադրվել, որ ներքին շուկայի պահանջները բավարարելուց բացի համարվել են Հայաստանից արտահանվող գլխավոր նյութեր: