«Բորի մոդել»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ատոմի Բորի մոդելը'''- Մ [[ատոմի]] այս կիսադասական մոդելը առաջարկվել է [[Նիլս Բոր]]ի կողմից 1913 թվականին: Որպես հիմք նա վերցրել է ատոմի մոլորակային մոդելը, որը առաջ էր քաշվել Ռեզերֆորդի կոզմից: Սակայն, դասական էլեկտրոդինամիկայի տեսանկյունից. Ռեզերֆորդի մոդելում էլեկտրոնը, որը պտտվում էր միջուկի շուրջը պետք է անընդհատ ճառագայթեր և շատ արագ կորցնելով էներգիան ընկներ միջուկի վրա: Այս խնդիրը հաղթահարելու համար Բորը առաջ քաշեց մի ենթադրություն, որի էությունը կայանում է նրանում , որ էլեկտրոնները ատոմում կարող են շարժվել միայն որոշակի (ստացիոնար) ուղեծրերով, որոնցում գտնվելով նրանք չեն ճառագայթում, իսկ ճառագայթումը կամ կլանումը տեղի է ունենում միայն մի ուղեծրից մյուսին անցնելիս: Ընդ որում հիմանական են համարվում այն ուղեծրերը, որոնցում էլեկտրոնի իմպուլսի մոմենտը բազմապատիկ է պլանկի հաստատունին`բաժանած 2π-ի`<math>m_evr = n\hbar \ </math> :

1# <math>\varepsilon=E_{n2}-E_{n1},</math> , որտեղ <math>\ \varepsilon</math> -ը ճառագայթված (կլանված) էներգիան է, <math>\ n_1,n_2</math> -ը` քվանտային վիճակների համարները: Սպեկտրոսկոպիայում <math>\ E_{n1}</math> -ը և <math>\ E_{n2}</math> -ը կոչվում են մակարդակներ:

որտեղ <math>\mathbf{p},\mathbf{q}</math> -ն ընդհանրացված իմպուլսն և էլեկտրոնի կոորդինատներն են, <math> W </math>-ն էներգիան է, <math>\nu</math> v-ն ՝ հաճախությունը: Քվանտային տեսությունը հաստատում է, որ կորով սահմանափակված մակերեսը <math> pq </math>  փուլում` շարժման մեկ պարբերության համար , հավասար է Պլանկի h հաստատունին բազմապատիկ ամբողջ թվի (Դեբայ, 1913թ.): նուրբ Բարակ կառուցվածքի հաստատունի դիտարկման տեսանկյունից` առավել հետաքրքիր է հանդիսանում ատոմի միջուկի դաշտում ռելյատիվիստական էլեկտրոնի շարժումը, երբ նրա զանգվածը կախված է շարժման արագությունից: Այդ դեպքում մենք ունենք երկու քվանտային պայման`

որտեղ n- <math>n</math>ը որոշում է էլեկտրոնի էլիպսային ուղեծրի գլխավոր կիսաառանցքը (<math>a</math>), իսկ <math>k</math> k-ն նրա <math>q</math> կիզակետային պարամետրն է`

որտեղ <math>R</math> R-ը Ռիդբերգի հաստատունն է, իսկ <math>Z</math> -ը ատոմի կարգաթիվն է (ջրածնի համար <math>Z</math> =1 ):

<math> \epsilon(n, k) </math> լրացուցիչ անդամը բնութագրում է ջրածնանման ատոմների սպեկտրալային մակարդակների առավել բարակ ճեղքերը, իսկ դրանց թիվը որոշվում է <math>k</math> քվանտային թվով: Այսպիսով, սպեկտրալային գծերը իրենցից ներկայացնում են ավելի բարակ գծերի համակարգ, որոնք համապատասխանում են բարձր ( ) և ցածր ( ) վիճակի մակարդակների միջև անցումներին: Հենց սա էլ իրենից ներկայացնում է սպեկտրյալային գծերի բարակ կառուցվածքը: