«Խաչատուր Գ Գաղատացի»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

Հայ ժողովրդի ազատագրության հույսը կապելով [[Արևմտյան Եվրոպա]]յի, հատկապես՝ [[Ֆրանսիա]]յի և [[Վենետիկ]]ի հանրապետության հետ՝ փորձել է դրան հասնել Հռոմեական եկեղեցուն դավանական զիջումներ անելու ճանապարհով: Այդ նպատակով [[1662]] թ.-ին, իր որդու միջոցով, «դավանության գիր» և օգնություն հայցող նամակ է հղել Ալեքսանդր VII պապին ու Ֆրանսիայի թագավոր [[Լյուդովիկոս XIV]]-ին: Վերջինիս գրել է նաև [[1663]] թ.-ին՝ Անտիոքի հունաց պատրիարք Մակարիոսի և Միջագետքի ասորի հակոբիկյանների հակաթոռ կաթողիկոս (օծել է Խաչատուր Գ Գաղատացի) Անդրեասի հետ մեկտեղ: Հռոմին հայտնած «հպատակությամբ» Գաղատացին ավելի է գրգռել հակառակորդներին, որոնք [[1663]] թ.-ին հակաթոռ կաթողիկոս են ընտրել Գավիթ Կարկառեցուն (նույնպիսի անհաջողություն կրել է նաև [[1668]] թ.-ին, սակայն [[1669]] թ.-ին վերստին գրավել է գահը): [[1664]] թ.-ին Գաղատացի սսականության մեջ է ներքաշել նաև Եղիազար Ա Ախթափցուն՝ օծելով նրան արևմտահայոց կաթողիկոս, որով էլ ավելի է սրվել պայքարը էջմիածնականների դեմ: [[1668]] թ.-ին անձամբ մեկնել է Կանդիա (այժմ՝ Հերակլիոն, Կրետեում)՝ վենետիկյան զորքերի հրամանատար [[Ֆրանչեսկո Մորոզինի]]ի մոտ՝ մեծ հույսեր կապելով Կանդիայի պատերազմի հետ: Սակայն [[1669]] թ.-ին Թուրքիայի հաղթանակը հուսախաբ է արել Գաղատացուն: Հավանաբար դրանից հետո հեռացել է պայքարից և [[1674]] թ.-ին հրաժարվել նաև կաթողիկոսական գահից:

{{DEFAULTSORT:Խաչատրյան, Հայկ}}

[[Կատեգորիա:Անձինք այբբենական կարգով]]

[[Կատեգորիա:Հայեր]]

[[Կատեգորիա:1679 մահեր]]