'''Խաչատրյան Աստվածատուր''', Խաչ ([[1862]], գյուղ Սուրբ Հովհաննես (Ալաշկերտի գավառում)—1938), հայ [[պատմաբան]], պրոֆեսոր (1925), ՀՍՍՀ գիտության և արվեստի ինստիտուտի անդամ (1925): Սովորել է [[Էջմիածին|էջմիածնի]] [[Գևորգյան ճեմարան]]ում, ապա՝ [[Ստրասբուրգի համալսարան]]ում: [[1885]]—92-[[1892]] թթ.-ին և [[1896]]—-[[1912]] թթ.-ին պաշտոնավարել է Էրզրումի Սանասարյան վարժարանում, միաժամանակ եղել նրա վերջին տեսուչը: [[1921]] թ.-ից դասավանդել է [[Կոստանդնապոլսի]] հայկական Կեդրոնական վարժարանում: [[1925]] թ.-ին վերադարձել է հայրենիք՝ [[Հայաստան]], դասախոսել [[Երևան]]իԵրևանի պետական համալսարանումհամալսարան]]ում: Զբաղվել է [[Հայկական լեռնաշխարհ]]ի նախաբնիկների և հայ ժողովրդի կազմավորման հարցերով: Ըստ Խաչատրյանի Հայկական լեռնաշխարհի էթնիկական հիմքը կազմել են տեղաբնիկ սուբարիները, որոնք հետագայում խառնվել են ներխուժած խուռի-միտանի, և ավելի ուշ` մուշկ հնդեվրոպական ցեղերի հետ: Ֆրանսիացի Ն. Դոլենսի հետ Խաչատրյանը գրել է [[Ուրարտու]]ի պատմությանը նվիրված «[[Հին հայերի պատմությունը]]» (1907, ֆրանսերեն) աշխատությունը:
