«Բալետ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 18.
Իրենց պարը ավելի օդային դարձնելու համար բալետի պարուհիները փորձում էին կանգնել մատերի ծայրին, որի հետևանքով և առաջացավ պուանտան։ Հետագայում կանացի պարում մատային տեխնիկան արագ զարգանում է, և առաջինը, ով պարում օգտագործում է պուանտաներ՝ որպես արտահայտիչ միջոց, Մարիա Թալյոնին էր։
Բալետի դրամատիկացումը պահանջում էր բալետային երաժշտության զարգացում, և արդեն [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն|Բեթհովենը]] իր «Պրոմեթևսի ստեղծագործությունները» բալետում ([[1801]]) դրա սիմֆոնիացման առաջին փորձն արեց։ Ռոմանտիկական ուղղությունը հաստատվում է [[Ադոլֆ Ադան|Ադանի]] «Ժիզել» ([[1841]]) և «Կորսարե» ([[1856]]) բալետներում։
[[Լեո Դելիբ |Դելիբի]] «Կոպպելիան» ([[1870]]) և «Սիլվիան»([[1876]]) համարվում են առաջին սիմֆոնիզացված բալետները։ Դրա հետ մեկտեղ առաջացավ մի նոր մոտեցում (Չ.Պունիի, Լ. Մինկուսի, Ռ. Դրիգոյի և այլոց կողմից), որի համաձայն բալետային երաժշտությունը ընդունվում էր որպես մելոդիկ, հաստատուն ռիթմ ունեցող
[[Կատեգորիա:Պարային ոճեր]]
|