«Բալետ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բալետի հետագա զարգացումը տեղի է ունենում ռոմանտիզմի ծաղկման ժամանակաշրջանում։ Դեռևս 18-րդ դարի 30 –ական30–ական թվականներին բալետ պարող ֆրանսիացի Կամարգոն կարճացնում է կիսաշրջազգեստը և հրաժարվում կրունկով կոշիկներից, ինչը հնարավորություն է տալիս նրան իր պարի մեջ մասիկներ մտցնել։

Բալետի դրամատիկացումը պահանջում էր բալետային երաժշտության զարգացում, և արդեն [[Լյուդվիգ վան Բեթհովեն|Բեթհովենը]] իր «Պրոմեթևսի ստեղծագործությունները» բալետում ([[1801]]) դրա սիմֆոնիացման առաջին փորձն արեց։ Ռոմանտիկական ուղղությունը հաստատվում է Ադանայի[[Ադոլֆ Ադան|Ադանի]] «Ժիզել» ([[1841]]) և «Կորսարե» ([[1856]]) բալետներում։

[[Լեո Դելիբ |Դելիբի]] «Կոպպելիան» ([[1870]]) և «Սիլվիան»([[1876]]) համարվում են առաջին սիմֆոնիզացված բալետները։ Դրա հետ մեկտեղ առաջացավ մի նոր մոտեցում (Չ.Պունիի, Լ. Մինկուսի, Ռ. Դրիգոյի և այլոց կողմից), որի համաձայն բալետային երաժշտությունը ընդունվում էր որպես մելոդիկ, հաստատուն ռիթմ ունեցող երքժշտություն, որը ծառայում է միայն պարին ուղեկցելու համար։