Վիքիպեդիա

Մասնակից:Nane Hakobyan/Ավազարկղ

< Մասնակից:Nane Hakobyan


В 1995 году группа была введена в Зал славы рок-н-ролла. Она занимает #53 в списке «100 Величайших исполнителей всех времён» (2004) журнала Rolling Stone[1] Дуэйн Оллман (разбившийся на мотоцикле в 1971 году) — #2 в списке «100 лучших гитаристов всех времен» того же журнала (в том же списке — и трое других гитаристов группы: Дикки Беттс, Уоррен Хэйнс и Дерек Тракс)[2]. The Allman Brothers Bands, несколько раз распадавшиеся и менявшие состав, продолжали выступать вплоть до 2014 года[3].

1995 թվականին խումբը ներկայացվեց Ռոքնռոլի փառքի սրահում: Այն զբաղեցնում է #53 ցուցակում «100 մեծագույն կատարողների բոլոր ժամանակների» (2004) «Rolling Stone» ամսագրի:[4] Դուեյն Օլման (1971 թվականին մոտոցիկլետով վթարի ենթարկվածը) — #2 ցուցակում «բոլոր ժամանակների 100 լավագույն կիթառահարներ» նույն հանդեսի (նույն ցանկում — և երեք այլ խմբի կիթառահարների: Դիկկի Բետս, ՈՒորրեն Հեյնս և Դերեկ Տրակս)[5]. The Allman Brothers Bands, մի քանի անգամ կազմալուծված և փոփոխված կազմ, շարունակել են ելույթներ ունենալ մինչև 2014 թվականը:[6].


Ժանրի փոփոխություն խմբագրել

Վերադառնալով Վաշինգտոն ԿՇ, երգչուհին չի շարունակել ֆոլկ-կարիերան[7]: Նա որոշեց զարգացնել Գրեմ Պարսոնսի երաժշտական գաղափարները, ինչպես նաև առաջ տանել Քանթրին հասակակիցների շրջանում, օգնելով նրանց տեսնել այս ժանրի «գեղեցկությունն ու խորությունը ծաղրանկարի փոխարեն»[8][9]:Այս տրամադրվածությունը Հարիսը հետագայում բնութագրեց որպես «առաքելություն» և «խաչակրաց արշավանք»[9]: Իր զինակից Ջոն Ստարլինգի Խորհրդով, նա չի մեկնել ետ՝ Լոս Անջելես, իսկ 1974 թ.հավաքել է տեղական խումբ[7][10]: Դա թույլ է տվել նրան փորձարկել ոճը ծանոթ ակումբներում և ընկերների և ընտանիքի աջակցությամբ[11]: Թիմի կազմում ընդգրկվել են նրա ֆոլկ-տրիոից բաս-կիթառահար Թոմ Հայդերը, սլայդեր-կիթառահար Դենի Պեդլթոնը, թմբկահար Մարկ Կաֆը և կիթառահար Բրյուս Արչերը[12][13]: Վերջինս կոլեկտիվին մտածել է The Angel Band անվանումը՝ ի պատիվ համանուն ժողովրդական երգի, որը, ինչպես հիշում է Հարիսը, մարմնավորում էր այն ամենը, ինչ նրանք սիրում էին երաժշտության մեջ Քանթրի և Բլյուգրաս[7]

Խումբը շաբաթական վեց օր նվագեց Վաշինգտոնի մոտակայքում գտնվող նույն ակումբներում, որտեղ Հարիսը երգում էր Պարսոնսի հետ հանդիպումից առաջ[14]: Սակայն այժմ իրավիճակն այլ էր. երգչուհին դարձել էր ավելի հայտնի, իսկ նրան ներկայացնում էր Պարսոնսի և The Byrds Էդդի Թիքների նախկին մենեջերը[15]։ Լավագույն երեկոներին the Angel Band-ի երաժիշտները վաստակել են յուրաքանչյուրը 50$[15]: Հարիսի խոսքով՝ դա նրա առաջին փորձն էր երաժշտական կոլեկտիվի ղեկավարության հետ, որը թեկուզև փոքր տեղական հաստատություններում էր հանդես գալիս[13]։ Թիմը կատարել է ինչպես Պարսոնսի երգացանկից պատրաստված նյութը, այնպես էլ այլ քանթրի կոմպոզիցիաներ։ Դրանցից մի քանիսը («Queen Of The Silver Dollar», «Together Again», «Tonight the Bottle Let Me Down», «Satan’s Jewel Crown») հետագայում դրվեցին երգչուհու առաջին երկու քանթրի-ալբոմների հիմքում։ Այդ ժամանակ նա ակտիվորեն ուսումնասիրում էր այդ ժանրը, լսում էր Թեմի Ուայնեթին, Ջորջ Ջոնսին և Մերլ Հագգարդին, փնտրում և սովորում էր նոր երգեր՝ գաղափարները գրելով տետրում, որպեսզի օգտագործի հետագայում[16]։

Մենք գիշերը նվագում էինք և հրաշալի ժամանակ էինք անցկացնում, քանի որ այն մարդիկ թմրադեղեր չէին օգտագործում. նրանք սուրճ էին խմում, և յուրաքանչյուրը լուրջ աշխատանք ուներ. Ջոն Սթարլինգ՝ վիրաբույժ, ևս մեկը քարտեզագիր էր, իսկ մյուսը՝ գովազդային նկարիչ: Նրանք բացառապես հաճույքի համար էին նվագում։ Իմ կյանքի այդ շրջանը երաժշտական առումով ամենաբարենպաստ շրջաններից մեկն էր[7]:

Էմմիլու Հարիս

Թիմը պարբերաբար համերգներ է տվել 1970-ական թվականներին հայտնի Red Fox Inn բլյուգրաս-ակումբում, Բետեսդա բնակավայրում, նահանգ Մերիլենդ [12][17]: Այնտեղ Էմիլուն մտերմացել է The Seldom Scene խմբի մասնակիցների հետ, որոնց ճանաչում էր դեռ ֆոլկ-երգչուհի լինելով, և ծանոթացել է Ռիկի Սքեգսի հետ[18]: Ելույթներից հետո նրանք հաճախ էին հավաքվում և նվագում ակումբի հարևանությամբ ապրող Ջոն Սթարլինգի հյուրասենյակում[19][10]: Հետագայում Հարրիսը իր տունը անվանել է «բլյուգրասի դպրոց» և նշել է, որ շատ բան է սովորել այդ հանդիպումների ընթացքում[10][20]:

Շուտով Պարսոնսի հետ երգչուհու աշխատանքները գրավել են Բըրբանք A&R Warner Bros Records-ի բաժնի ղեկավար Դոն Շմիտցերլեի ուշադրությունը։ Նա ուղարկեց Մերի Մարտինին Նյու Յորք գրասենյակից այցելել Հարրիսի համերգները: Լինելով Red Fox Inn-ում, Մարտինը տպավորված էր և շուտով Էդդի Թիքների հետ քննարկեց պայմանագրի հեռանկարները: Որպեսզի համոզեն գլխավոր գրասենյակը ստորագրի երգչուհուն, Մարտինը գրավել է իր ընկերոջը՝ կանադացի պրոդյուսեր Բրայան Ախերնին, նախկինում աշխատած էն Մյուրեյի հետ[15]: Միասին նրանք կրկին ժամանել են ակումբ և ձայնագրել Հարիսի ելույթները շարժական ռեկորդակրի վրա։ Մարտինը ներկայացրեց ֆիլմը ղեկավարությանը, իսկ Լինդա Ռոնստադտը զանգել է Լեյբլի նախագահ Մո Օստինին, և նախագիծը ստացել է կանաչ լույս[21]: Ահերնը երգչուհու մեջ պոտենցիալ է տեսել և համաձայնել է դառնալ նրա պրոդյուսերը[15]:

Քանթրի-ելույթ խմբագրել

1974 թվականի նոյեմբերին պրոդյուսեր Բրայան Ահերնը իր բջջային ստուդիան` Enаctron Truck թրեյլերը Տորոնտոյից բերեց Բևեռլի Հիլզ։ Այնտեղ նա կայանել է այն հատուկ վարձակալված հին առանձնատան բակում, որտեղ և Հարիսը ձայնագրել է իր «Pieces of the Sky» քանթրի-ելույթը (1975)[22][15]:

Ալբոմը ցուցադրում էր նյութի նկատմամբ երգչուհու ընտրողական մոտեցումը, որը նրա համար բնորոշ դարձավ հետագայում[23]։ Ձայնագրությանը ներկա են եղել երգերի մեկնաբանությունները The Louvin Brothers-ից մինչև The Beatles[24]։ Բացի այդ, իր հետագա կարիերայի ոգով, դերասանուհին հանրությանը ներկայացրեց անհայտ հեղինակի՝ Ռոդնի Քրոուելի ժամանակակից հոնկի-տոնկ «Bluebird Wine» ստեղծագործությունը: Ախերնը իր երգերը անհուսությունից ցույց տվեց նրան, երբ նա մերժեց իր առաջարկած ամբողջ նյութը[25]: Հարիսը և Քրոուելը հանդիպել են, անմիջապես ընկերացել և միասին նստել ամբողջ գիշերը, երգելով The Louvin Brothers-ի և Ռոյա Էկաֆի երգերը[15]: Ալբոմը դարձավ նրանց երկար համագործակցության սկիզբը[26]: Ապագայում Հարիսը առաջինն էր, որ հնարավորություն ունեցավ ձայնագրել Քրոուելի նոր երգեր, ըինչը նրան ճանաչում բերեց որպես հեղինակ[27]:

Երգչուհին ինքը գրել է «Boulder to Birmingham» կոմպոզիցիան Գրեմ Փարսոնսի մասին, որը դարձել է նրա ամենահայտնիներից[28]։ Այդ խորաթափանց ու ողբալի էլեգիան անմիջապես խլեցին ռադիոկայանները, հատկապես ԱՄՆ-ի արևմուտքը[29]: Ոճաբանական սկավառակը համակցել է ավանդական Քանթրի, Ռոք և ֆոլկ երաժշտություններ, իսկ էլեկտրական գործիքներից բացի, գործիքավորումներում ակտիվորեն օգտագործվում էին ավանդական գործիքները՝ Մանդոլին, Ֆիդլ, ոճային կիթառներ և այլն[25]։ Ձայնագրությանը մասնակցել են թոփ-սեսիոն երաժիշտներ, որոնց թվում էր Հերբ Պեդերսենը և Էլվիս Փրեսլիի խմբի երեք անդամները` կիթառահար Ջեյմս Բյորտոնը, դաշնակահար Գլեն Հարդինը և թմբկահար Ռոն Թաթը։ Նրանք բոլորն էլ թանկ էին Հարրիսի համար առաջին հերթին ոչ թե որպես պրոֆեսիոնալներ, այլ անձնական պատճառներով, քանի որ աշխատում էին Փարսոնի հետ և նրա համար ծառայում էին որպես յուրատեսակ թալիսման[15]:

Ազատ արձակումից հետո Հարրիսի դիրքը երկրի արդյունաբերության աչքերում քաղաքականապես բարդ էր[29]: Երգչուհին ինքն է դուրս եկել կալիֆոռնիական քանթրի ռոք հանրությունից[30]։ Բացի այդ, նա պատկանում էր Բըրբանքի Warner Music Group գրասենյակին[29]: Չնայած դրան, Նաշվիլայի երաժշտական ինդուստրիայի մի շարք անձինք համարում էին, որ Հարիսը քավեր տարբերակներով Մերլ Հագգարդի և Դոլլի Փարթոնը արժանի է իրենց աջակցությանը և ռոտացիաներին՝ տեղական քանթրի ռադիոյում[29]: Քանթրի մայրաքաղաքում երգչուհու կամավոր լոբբիստների թվում էր Warner Bros. Nashvile Չակ Վլադի խթանողներից մեկը; Դոլլի Պարտոնի և Պորտեր Վագոների մենեջեր Ֆրենկ Դակսը; Փառքի սրահ և քանթրի թանգարանի տնօրենը՝ Բիլլ Այվին: Վերջինս հետագայում ակտիվորեն նպաստել է Հարրիսի ծանոթությանը տեղական արդյունաբերության ներկայացուցիչների հետ[29]:

Ինձ բախտ է վիճակվել սկսել ստուդիայի կարիերան, ունենալով փայլուն պրոդյուսեր և ֆանտաստիկ երաժիշտներ, որոնք ինձ աջակցում և ոգևորում էին: Երբ ես ձայնագրում էի ալբոմը, ես պայմանագիր ունեի ռեկորդային լեյբլի հետ, սակայն նա ինձ վրա ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնում։ Այլ կերպ ասած ՝ ինձանից ոչ ոք ոչինչ չէր սպասում, այդ թվում և ես։ Ես ուզում էի ալբոմ ստեղծել, որը դուր կգա իմ ընկերներին։ Անվանենք նրանց դատով հավասար: Այնպես որ ես շատ բախտավոր եմ: Չգիտեմ, կկարողանայի հաղթահարել այսօր, երբ կատարողների վրա ճնշում են գործադրում, որպեսզի ձայնագրեն հիթերը[31].

Էմմիլու Հարիս

Ալբոմը դարձավ հաջողակ քրոսովեր՝ հայտնվելով Top Country Albums-ի թոփ-10-ում և Billboard 200ի Թոփ-50-ում[22]։The Louvin Brothers-ի «If I Could Only Win Your Love» երգի նրա տարբերակը նույնպես թափանցեց և քանթրիում, և փոփ վարկանիշում (համար 4՝ Hot Country Songs-ում և համար 58՝ Billboard Hot 100-ում)[23]: Սա ապահովեց Հարիսի ճանաչումը Նեշվիլում, ինչը նա իսկապես ցանկանում էր, բայց այդպես էլ չհասավ Փարսոնս[30]: Ձայնասկավառակը դարձել է խորհրդանշանային շատ առումներով՝ երիտասարդների շրջանում քանթրիի հանրահռչակման, հիմքի ստեղծումը քանթրիի համար և վերածննդի հետաքրքրությունը The Louvin Brothers- ի երգերին[23][26]: Չնայած նրա Gliding Bird ֆոլկ-դեբյուտին, հենց «Pieces of the Sky»-ն է ընդունված համարել երգչուհու սոլո կարիերայի սկիզբը[26]:

Հաջողության ալիքի վրա, Հարիսին հրավիրեցին Նեշվիլ, որտեղ CMA Awards-ի արարողությանը նա երգեց իր «If I Could Only Win Your Love» հիթը՝ The Louvin Brothers- ի հետ դուետով[32]: Բացի այդ, Բիլ Այվին նրան է հանձնել The Louvin Brothers- ի երգերի ամբողջական ցանկը[29]: Կառավարությունը երգչուհուն հանդիպում է կազմակերպել Ջորջ Ջոնսի, ինչպես նաև Դոլլի Փարթոնի հետ, ում «Coat of Many Colors» երգը նա ավելի վաղ ձայնագրել է ալբոմի վրա[32]։ Նույն թվականին Փարթոնը, Լինդա Ռոնստադտը և Նիլ Յանգը երգեցին Հարրիսի հետ իր Սուրբ Ծննդյան սինգլում՝ «Light of the Stable» (1975)[33]։ Տարվա վերջում երգչուհին արդեն ձայնագրել է վոկալ ներդաշնակություններ Բոբ Դիլանի «Desire» ալբոմի համար և թողարկել է իր երկրորդ ձայնասկավառակը՝ "Elite Hotel"[22]:

The Hot Band խմբագրել

Հաջող դեբյուտից հետո Հարրիսը պետք է հյուրախաղեր ունենար, բայց Warner Music Group պահանջել են իր Angel Band խումբը փոխարինել ավելի լավ խմբի[34][25]: Նոր Համույթի առաջին մասնակիցն ու ռիթմ-կիթառահարն է դարձել Ռոդնի Քրուելը և մոտ մեկ շաբաթ նրանք Հարրիսի հետ փորձել են միասին[34][35]:Այնուհետև թիմը համալրեցին Էլվիս Փրեսլի երաժիշտներին. կիթառահար Ջեյմս Բյորտոն, դաշնակահար Գլեն Հարդին և բասիստ Էմորի Գորդին[36]: Թմբկահար Ռոն Թաթն այս անգամ անհասանելի էր և նրան փոխարինեց en: John Ware (musician) / Ջոն Ուեյրը, իսկ ոտնակ-ստիլի համար նստեց Հանկ Դը Վիտոն[37]:Որպես լեյբլի պահանջին կատակային պատասխան՝ խումբը այդպես էլ կոչեցին The Hot Band («թույն խումբ»)[34]:

Ինչպես և դեբյուտի ձայնագրման ժամանակ, Պրեսլիի երաժիշտների նոր խմբի մասնակցությունը Հարրիսի համար խորհրդանշական նշանակություն ուներ, քանի որ նրանք աշխատել են Գրահամ Պարսոնսի ալբոմի վրա[38]։ Այդ ժամանակներում Warner Bros. Records-ը հրաժարվել են վճարել իրենց ծառայությունները ստուդիայում և Պարսոնսը արել է այն իր հաշվին, բայց վերցնել նրանց հյուրախաղերին իրեն թույլ տալ չկարողացավ[39]: Հարիսին դա հաջողվել է, բայց միայն առաջին փուլը նրան արժեցել է 500 հազար դոլար։ (համարժեք $2,3 մլն 2017 թ.[40])[41]: երգչուհին ինքը նման գումար չի ունեցել, բայց լեյբլը, նայելով Pieces of the Sky լուրջ հաջողությանը, այս անգամ ներդրել է անհրաժեշտ միջոցներ[36]: Այնուհետև նա վճարել է նրանց ետ իր վարձատրությունից[42]:

The Hot Band-ը դարձել է երգչուհու հնչեղության և հաջողության չափազանց կարևոր մասը[43]:Շատ հանդիսատեսներ Հարիսի վաղ համերգներին եկել էին առաջին հերթին հանուն լեգենդար կիթառահար Ջեյմս Բյորտոնի[25][44]: Նրան նման իրավիճակը չէր շփոթեցնում. Բյորտոնի և Հարդինի նման հայտնիների թիկունքում առկա լինելը վստահություն էր ավելացնում և օգնում էր բեմում փորձ ձեռք բերել որպես բենդ-առաջնորդ[13][45]։ Դա նաև թույլ տվեց նրան զարգացնել որակի ստանդարտներ և փոխհարաբերություններ իր հետագա կոլեկտիվների համար[46][47]:The Hot Band-ից եկածների թվում հետագայում եղել են այնպիսի երաժիշտներ, ինչպիսիք են Ալբերտ Լին, Ռիկի Սքեգսը և Թոնի Բրաունը[48]:

Հարիսի առաջին ելույթը նոր խմբի հետ տեղի է ունեցել 1975 թվականի ապրիլին Սան Ֆրանցիսկոյում և շուտով նա բացել է Ջեյմս Թեյլորի, Մերլ Հագգարդի, Կոնվեյ Թվիտտի և Էլթոն Ջոնի համերգները[37]։ 1970 թվականներին The Hot Band-ը արդյունաբերության մեջ լավագույն նվագակցող խմբերից մեկն էր[49]: Երգչուհին իր անսամբլին չափազանց անհանգիստ էր վերաբերվում՝ երբ "Esquire" ամսագիրը Հարրիսին ընդգրկել է իր "The Heavy 100 of Country Music" նյութում, սակայն չի հիշատակել նրա խումբը, նա գնել է գովազդային շերտ "Billboard " ամսագրում, որպեսզի ուշադրություն դարձնի լրագրողների անփութությանը և ընդգծի the Hot Band-ի դերն իր հաջողության մեջ[43][50]:

Традиционные записи խմբագրել

Хотя сама певица ассоциировала себя с кантри, индустрия в 1970-е годы причисляла её скорее к поп-музыке[51]. Некоторые критики видели причину сильной популярности Харрис в том, что она играет не чистый кантри, а разбавляет его сторонними влияниями вроде песен The Beatles[25]. В ответ на замечания таких пуристов, артистка выпустила свой самый традиционный кантри-альбом на тот момент — Blue Kentucky Girl[26]. Несмотря на более консервативное и акустическое звучание, подборка материала всё ещё оставалась разнообразной[52]. Так, певица записала кантри-стандарт «Everytime You Leave» The Louvin Brothers, поп-классику «Save The Last Dance For Me» из репертуара The Drifters и работы современных авторов — «Sister Coming Home» Вилли Нельсона, «Hickory Wind» Грэма Парсонса и «Even Cowgirls Get the Blues» Родни Кроуэлла[25]. В последней Харрис подпевали Линда Ронстадт и Долли Партон[51]. Альбом принёс ей премию «Грэмми» в номинации «Лучшее женское вокальное кантри-исполнение», поднявшись до строчки № 3 в Top Country Albums и № 43 в Billboard 200[53]. Композиция «Beneath Still Water» обеспечила Харрис четвёртый хит № 1 в Hot Country Songs, а «Save The Last Dance For Me» и «Blue Kentucky Girl» попали соответственно в Топ-5 и Топ-10[25].

Следом за Blue Kentucky Girl артистка представила ещё один традиционный и преимущественно акустический проект — рождественский альбом Light of the Stable (1979)[25]. Основой релиза послужил одноимённый сингл, выпущенный Харрис ещё в 1975 году[54]. Кроме заглавной композиции, пластинка включала рождественскую классику, традиционные аппалачские гимны и одну современную песню авторства Родни Кроуэлла[25]. Фоновый вокал здесь вновь обеспечили Долли Партон и Линда Ронстадт, равно как Вилли Нельсон и Нил Янг, но коммерчески альбом неожиданно оказался менее успешным, чем предшественник[55]. Своим появлением Light of the Stable был во многом обязан беременности Харрис — певица не могла гастролировать и поэтому работала студии[56]. В тот период она активно сотрудничала с Рики Скэггсом и сёстрами Шэрон и Шерил Уайт из семейного трио The Whites, поэтому традиционного акустического материала для записи накопилось с избытком[56].

Исследование традиций кантри певица продолжила альбомом Roses in the Snow (1980)[57]. На этот раз она пошла ещё дальше, записав стилистически однородный и полностью акустический проект, в котором не было даже партии ударных[25]. Пластинка сочетала блюграсс и народные песни региона Аппалачи[25]. Архаичный материал от The Carter Family, The Stanley Brothers и The Louvin Brothers дополняла переделанная ему под стать песня «The Boxer» Пола Саймона, отсылавшая к ранней фолк-карьере Харрис[25]. Данный трек стал одним из самых популярных на альбоме[58]. Вокальную поддержку в этот раз обеспечили Рики Скэггс, сёстры Уайт, Долли Партон, Линда Ронстадт и Джонни Кэш, а на гитаре в песне «Green Pastures» солировал Вилли Нельсон[25]. Хотя рекрд-лейбл отговаривал певицу от записи настолько консервативного альбома, предрекая ей провал, для артистки оказалось важнее закрепить связь с традициями Билла Монро и её соратника Рики Скэггс[41]. Проект в значительной мере стал результатом влияния последнего[59]. Это был шестой золотой альбом Харрис и очередной предвестник неотрадиционализма, обеспечивший ей также награду CMA Awards в номинации «Певица года»[25]. Пластинка поднялась до строчки № 2 в Top Country Albums и № 26 в Billboard 200[57].

Продолжая работать, артистка записала песню «That Lovin’ You Feelin’ Again» дуэтом с Роем Орбисоном для фильма Roadie (1980)[25]. В отличие от всего остального творчества Харрис того периода, эта композиция звучала скорее в духе софт-рока и принесла обоим исполнителям премию «Грэмми» в номинации «Лучшее кантри-исполнение дуэтом или группой с вокалом», попав в Топ-10 Hot Country Songs[57]. Появившись камео в фильме Honeysuckle Rose (1980) с Вилли Нельсоном, Харрис организовала себе небольшой отпуск[25]. В это время она сосредоточилась на своих материнских обязанностях, поскольку годом ранее у неё родилась вторая дочь[58]. На данном этапе гастрольный состав её группы The Hot Band покинули несколько музыкантов — Тони Браун, Хэнк Дэвито и Эмори Горди[25].


Ավանդական գրառումները խմբագրել

Չնայած նրան, որ երգչուհին ինքն էր իրեն կապում քանթրիի հետ,արդյունաբերությունը 1970-ականներին նրան ավելի շուտ վերագրում էր փոփ երաժշտությանը[51]։ Որոշ քննադատներ տեսել են Հարսիսի ուժեղ հայտնիությունը նրանում, որ նա խաղում է ոչ թե մաքուր քանթրի, այլ dilutes այն երրորդ կողմի ազդեցությունների նման երգերի The Beatles[25]: Ի պատասխան նման պուրիստների դիտողությունների ՝ դերասանուհին թողարկել է իր ամենա ավանդական քանթրի ալբոմը ՝ "[Կենտուկիի երկնագույն աղջիկը]] " < ref name=": 71"/> ։ Չնայած ավելի պահպանողական եւ ակուստիկ հնչողությանը, նյութի ընտրությունը դեռեւս մնացել է {SFN / Watts / 2008 / P = 155}}: Այսպես, երգչուհին ձայնագրել է քանթրի-ստանդարտ "ամեն անգամ, երբ դուք հեռանում եք" Louvin Brothers, փոփ-դասական "[[պահպանել վերջին պարն ինձ համար]" երգացանկից Դրիֆտ և ժամանակակից հեղինակների աշխատանքներից ՝ "քույրը վերադառնում է տուն" Վիլլի Նելսոն Ա, "Հիկորի քամի" [գրեմ Փարսոնս|գրեմ Փարսոնս]] և "նույնիսկ կովբոյ աղջիկները երբեմն տխուր են" Ռոդնի Քրոուելը ա {սփն|դեյանգ|1996}}. Վերջին Harris երգում Linda Ronstadt եւ Dolly Parton Կաղապար:SFN / havranek / 2009 / P = 148. Ալբոմը նրան բերեց մրցանակ " Գրեմմի" անվանակարգում "Լավագույն կանացի վոկալ քանթրի-կատարում", բարձրանալով մինչև 3-րդ հորիզոնական ալբոմների թոփ և 43-րդ հորիզոնական [[[Աֆիշա 200]]] Կաղապար:SFN: Կազմը "Ջրի տակ" տրամադրել Harris չորրորդ հիթ թիվ 1 թեժ Երկիր երգեր, եւ "թողնել վերջին պարը ինձ համար" եւ "կապույտ Kentucky girl" հարվածել համապատասխանաբար Լավագույն 5 եւ լավագույն 10Կաղապար:SFN / Դեյանգ / 1996.

Переходный период խմբագրել

С начала 1980-х годов Харрис в основном сосредоточилась на кантри-аудитории[60]. Тем не менее этот период она также экспериментировала с интерпретациями поп-композиций, что проявилось, в частности, на альбоме Evangeline (1981)[61]. Последний состоял главным образом из материала, оставшегося от прошлых рекорд-сессий[58]. Например, заглавная песня «Evangeline» из репертуара группы The Band и поп-шлягер 1950-х годов «Mister Sandman» были записаны ещё в 1978 году с Долли Партон и Линдой Ронстадт, когда трио сделало неудачную попытку выпустить совместный альбом[25]. Композиция «Millworker» Джеймса Тейлора сперва предназначалась для пластинки Roses in the Snow, но не вошла в неё из-за своего поп-звучания[56]. Evangeline обеспечил певице два успешных сингла — «Mister Sandman» и «I Don’t Have to Crawl» авторства Родни Кроуэлла[58]. Проект вошёл в первую пятерку Top Country Albums и Топ-30 Billboard 200[57]. Альбом по итогам продаж стал золотым, но критики его не одобрили, сочтя представленную Харрис подборку материала несвязной и сумбурной[25].

В это же время The Hot Band покинул Рики Скэггс[25]. Как и другим своим музыкантам, Харрис помогла ему запустить сольную карьеру[60]. На смену Скэггсу пришёл Бэрри Ташиян, игравший прежде в рок-руппе The Remains[58]. Его певица знала ещё по совместной работе над альбомом Грэма Парсонса GP (1973)[62]. Из оригинальных участников в The Hot Band тогда остался только ударник Джон Уэйр[58]. Слава ансамбля как супергруппы на тот момент изрядно ослабла, а продажи альбомов Харрис заметно упали (Evangeline оказался её последним золотым диском) и она всерьёз обеспокоилась стагнацией своего творчества[25]. Часть её аудитории в то время схлынула в сторону панк-рока и новой волны[63]. Несмотря на высочайшее качество её работ начала 1980-х годов, фирменный эклектизм Харрис в подборе материала в это время впервые мог показаться натянутым[64]. Череда не самых удачных релизов совпала с разладом в личных отношениях певицы с её продюсером и мужем Брайаном Ахерном[41]. Однако прежде чем решиться на серьёзные перемены в карьере, она выпустила ещё несколько пластинок[56].

Вышедший в том же 1981 году альбом Cimarron как и предшественник в значительной мере состоял из материала, оставшегося от прошлых студийных сессий[57]. Пластинка принесла Харрис три коммерчески успешных хита: «If I Needed You» Таунса Ван Зандта, который она спела дуэтом с Доном Уильямсом, «Born To Run» британского продюсера и композитора Пола Кеннерли и «Tennessee Rose» авторства Карен Брукс и Хэнка Дэвито [25]. Первые две пробились на позицию № 3 в Hot Country Songs, а третья попала в Топ-10[58]. Сама пластинка вошла в первую десятку Top Country Albums[57]. Между тем реакция критиков на релиз вновь оказалась не такой хорошей как в былые времена, а Харрис отмечала, что именно в ходе работы над Cimarron их творческий союз с Ахерном выдохся окончательно[25].

Несмотря на все сложности, этот период оказался крайне продуктивным для певицы. В 1981 году четыре её альбома были сертифицированы как золотые (всего к 1982 году на её счету было восемь таких пластинок[65]); приняв почести на церемониях «Грэмми» и CMA Awards за прошлогодний дуэт с Роем Орбисоном и альбом Roses in the Snow, она выпустила два видеоклипа («Mister Sandman» и «I Don’t Have to Crawl») и отметилась в телешоу Джонни Кэша и Джорджа Джонса[66]. Возглавив серию туров по США, артистка провела гастроли в Европе, появившись на телевидении в Германии, Голландии и Франции[66]. Годом позже журнал Esquire включил Харрис в свой список The Heavy 100 of Country Music, в котором критики Джон Ломакс-третий и Роберт Оерманн выделяли её за стилистическую многогранность, уважение к традициям кантри, аутентичное звучание, возрождение старых песен и привлекательный хиппи-имидж, который она принесла в женский кантри[67].

Концертный альбом Last Date (1982) обеспечил певице очередной кантри-хит № 1 «(Lost His Love) On Our Last Date» (авторства Флойда Крамера) и ещё пару популярных синглов — «I’m Movin' On» Хэнка Сноу и «So Sad (To Watch Good Love Go Bad)» The Everly Brothers[58]. От стандартных живых альбомов эта пластинка отличалась тем, что Харрис и The Hot Band исполняли здесь только песни, которые никогда раньше не записывали и поэтому материал был в новинку как самим музыкантам, так и поклонникам[68]. В трек-лист попали также композиции «Long May You Run» Нила Янга, «Return of the Grievous Angel» Грэма Парсонса и «Buckaroo» Бака Оуэнса, в которой на гитаре солировала Харрис[25]. В том же году The Hot Band покинул ударник Джон Уэйр и таким образом из оригинального состава 1975 года в группе не осталось никого[25]. В последующие годы в ансамбле играли ритм-гитарист и вокалист Бэрри Ташиян, слайд-гитарист Стив Фишелл, соло-гитарист Фрэнк Рекард, пианист Дон Джонсон, скрипач и саксофонист Уэйн Гудвин, бас-гитарист Майк Бауден, ударники Дон Хеффингтон и Кит Нудсен.

В 1983 году Харрис выпустила альбом White Shoes, включавший ещё более разнородный материал, чем обычно[57]. Здесь сочетались песни «Pledging My Love» Джонни Эйса, «On the Radio» Донны Саммер и совсем неожиданно «Diamonds Are a Girl’s Best Friend»[25]. Картину дополняли «Old-Fashioned Waltz» Сэнди Дэнни и «Drivin Wheel» Ти Боуна Бернетта[58]. Два сингла с альбома вошли в Топ-10 Hot Country Songs — «Pledging My Love» и «In My Dreams» авторства Пола Кеннерли[25]. Последняя композиция принесла артистке премию «Грэмми» в номинации «Лучшее женское вокальное кантри-исполнение»[57]. Из-за присущего данной пластинке звучания критики нарекли её рок-альбомом Харрис[25]. Между тем для певицы это был уже третий релиз подряд, не достигший по итогам продаж золотого статуса[25]. Вдобавок эта работа стала последней, которую она записала под началом Ахерна[55]. В то же время певица судилась с Морисом Леви, который на своём лейбле Emus Records незаконно переиздавал её ранний фолк-альбом Gliding Bird. В 1984 году Харрис выиграла иск, добившись запрета на продажу пластинки[69][70].

Авторский дебют խմբագրել

В начале 1980-х годов брак Харрис трещал по швам, а критики считали, что её последние работы не соответствуют её же высоким стандартам[71]. В итоге она пошла на коммерческий риск и обеспечила себе творческое и артистическое перерождение. К 1984 году певица перестала гастролировать, рассталась со своим мужем и продюсером Брайаном Ахерном и переехала из Лос-Анджелеса в Нэшвилл[71]. В столицу кантри к тому моменту перебрались многие её знакомые, включая Родни Кроуэлла, и она хотела погрузиться в более уютную и креативную атмосферу в окружении друзей[72]. Там при поддержке уже знакомого ей британского автора песен и продюсера Пола Кеннерли она начала работу над концептуальным альбомом — своего рода кантри-оперой The Ballad of Sally Rose. Пластинка являлась во многом автобиографической и сюжетно была основана на отношениях Харрис и Грэма Парсонса[55]. Героиня этой истории получила имя Сэлли Роуз в честь гастрольного псевдонима певицы[58]. В записи альбома также участвовали две близкие подруги Харрис — Долли Партон и Линда Ронстадт[73].

Пластинка стала первым большим композиторским и продюсерским проектом певицы[71]. Все песни для него она написала сама в соавторстве с Кеннерли, хотя ранее больше двух треков для альбома она сочиняла только на своем фолк-дебюте Gliding Bird (1969)[61]. Пол Кеннерли уже имел опыт создания таких проектов — ранее он написал концептуальные альбомы White Mansions (1978) и The Legend Of Jesse James (1980) (на последнем также пела и Харрис)[55]. Новый проект стал для певицы одним из наибольших вызовов в карьере, достижением в части сочинения, пения, исполнения, продюсирования и конкурировал за звание её главного шедевра с альбомом Roses in the Snow (1980). Работа получила признание критиков как вершина эволюции музыкального стиля Харрис — смеси кантри, фолка, госпела, блюза и поп-музыки и номинировалась на «Грэмми» как «Лучшее женское вокальное кантри-исполнение»[74].

К моменту переезда в Нэшвилл, артистка для многих в индустрии являлась иконой, а само её присутствие обращало любое мероприятие авторов-песенников в событие[72]. Это была эпоха неотрадиционализма, среди ключевых фигур которого находились выходцы из её группы The Hot Band — они несли славу певицы впереди неё, а сама она считалась прародительницей движения[72]. Тем не менее стиль самой Харрис никогда не вписывался чёткие рамки и в 1985 году автобиографический концептуальный альбом считался в музыке кантри таким же футуризмом как и её интерпретации песен The Beatles в 1975[72]. Однако несмотря на восторженный прием критиками как альбома, так и последующего шоу в его поддержку, история о Сэлли Роуз стала первым коммерческим провалом Харрис и ни один из трёх синглов не попал в Топ-10 Hot Country Songs[25]. Однако эта работа послужила основой для отношений певицы с Кеннерли, и они в итоге поженились[58].

Возврат к интерпретациям խմբագրել

Закончив с песнями собственного авторства, певица вернулась к привычным ей интерпретациям на альбоме Thirteen (1986)[63]. Как и предыдущая, эта пластинка не повторила былых достижений в чартах[55]. Творчески релиз также не был успешным, что артистка объяснила усталостью от работы над своим детищем The Ballad of Sally Rose и длительных гастролей в его поддержку[25]. Между тем вскоре она с избытком компенсировала эту неудачу, выпустив с Долли Партон и Линдой Ронстадт совместный проект, начатый почти десятилетие назад[25]. Долгожданный альбом вышел в 1987 году, под названием Trio[75]. Пластинка пять недель занимала вершину чарта Top Country Albums и содержала в основном традиционный кантри-материал[76]. Песня «To Know Him Is to Love Him» возглавила чарт Hot Country Songs, а ещё несколько треков вошли в Топ-10[58]. Альбом стал платиновым и достиг позиции № 6 в Billboard 200[65]. Проект обеспечил артисткам премию «Грэмми» в номинации «Лучшее вокальное кантри-исполнение дуэтом или группой»[77]. Для Харрис эта работа оказалась самой коммерчески успешной в карьере[60].

Возвращаясь к сольному творчеству, Харрис представила акустическую коллекцию кантри-госпелов под названием Angel Band (1987)[59]. Материал изначально записывался просто для разрядки после напряженных сессий проекта The Ballad of Sally Rose и выпускать его в качестве альбома не планировалось, но в итоге певица всё же передумала[56]. Компанию в студии ей составили Винс Гилл, Эмори Горди и Карл Джексон[78]. Помимо таких песен как «If I Be Lifted Up», «We Shall Rise» и «Where Could I Go But To The Lord», здесь была и композиция «Angel Band», давшая в 1974 году название одноимённой группе Харрис[25]. Проект в силу своей природы был коммерчески непритязательным, и единственный выпущенный сингл «Someday My Ship Will Sail» достиг в Hot Country Songs позиции № 60[25]. Сам альбом не поднялся выше строчки № 23 в Top Country Albums[78]. В том же году её сингл «Back In Baby’s Arms» отметился в саундтреке комедии «Самолётом, поездом и автомобилем», а дуэт певицы с Эрлом Томасом Конли «We Believe in Happy Endings» стал её последним на сегодня хитом № 1 в Hot Country Songs[25].

Финальной работой десятилетия для Харрис стала пластинка Bluebird (1989)[78]. Выполненная по устоявшимся стандартам певицы, она была записана под руководством нового продюсера — Ричарда Беннетта[25]. Релиз содержал подборку кантри-роковых и фолковых, в том числе работ неформатных авторов-песенников вроде Кейт Макгерригл, Тома Раша и Батча Хэнкока, равно как интерпретацию кантри-классики «I Still Miss Someone» Джонни Кэша[63]. Главными хитами тем не менее оказались песни авторства Пола Кеннерли и самой Харрис[25] — «Heartbreak Hill» (Топ-10) и «Heaven Only Knows» (Топ-20)[56]. Одновременно закончилось 15-летнее сотрудничество певицы с музыкальным менеджером Эдди Тикнером, который достался ей от Грэма Парсонса и теперь вышел на пенсию[79].





նոր հոդված

Կենսագրություն խմբագրել

Նրա հայրը ՝ Ռոբեր Գալը (1918-1990), երգիչ և երգահան բանաստեղծ է, ով գրել է տեքստեր Էդիթ Պիաֆի և Շառլ Ազնավուրի համար (Հայտնի «La mamma»-ն պատկանում է իր գրչին): Մայրը՝ Սեսիլը, Բերտիեյում ծնված՝ Պոլ Բերտիեի դուստրն է (1884-1953), Les Petits Chanteurs à la croix de bois երաժշտական եկեղեցական դպրոցի հիմնադիրներից մեկը: Նա ունի նաև ավագ եղբայրներ՝ երկվորյակներ Պատրիսը և Ֆիլիպը: Ծնողների տանը Իզաբելը մշտապես տեսել է բազմաթիվ արտիստների, որոնց թվում էին Օֆրեն, Մարի Լաֆորեն և Կլոդ Նուգարոն ։ Որպես երեխա, նա հաճախ ուղեկցում էր հորը հայտնի Մյուզիք Հոլ համերգասրահի վարագույրի ետևից: Երբեմն հայրը նույնիսկ թույլ էր տալիս նրան դպրոց չգնալ, որպեսզի նրան տաներ Բրյուսել՝ [[Էդիթ Պիաֆ|]Էդիթ Պիաֆի], Ժիլբեր Բեկոյի կամ Շառլ Ազնավուրի համերգներին։ Հինգ տարեկանում Իզաբելը սկսում է դաշնամուրի դասեր վերցնել, տասնմեկ տարեկանում յուրացնում է կիթառը։ Տասներեք-տասնչորս տարեկանում եղբայրների հետ խումբ է ստեղծում, և նրանք սկսում են նվագել ընտանեկան տոնակատարություններին և ամռանը՝ լողափում: Ընտանեկան շրջապատում երեխա Իզաբելին բոլորը անվանում են «Բաբա» (մինչ օրս շատ երկրպագուներ նրան անվանում են այդպես)։ Իսկ հայրը աղջկան իր ամուր բնավորության համար անվանել է «փոքրիկ կապրալ»։

Կարիերայի սկիզբը խմբագրել

1963 թվականի Զատկի արձակուրդների ժամանակ Իզաբելը հոր խնդրանքով ձայնագրում է մի քանի երգ, որոնք այնուհետև տալիս է ունկնդրել երաժշտական հրատարակիչ Դենի Բուրժուային։ Նույն թվականի հուլիսի 11-ին աղջկա համար ունկնդրում էր կազմակերպվել Ելիսեյան դաշտերում գտնվող թատրոնում, և շուտով նրա հայրը պայմանագիր է կնքում "Philips" ընկերության հետ (քանի որ երիտասարդ երգչուհին դեռ անչափահաս էր և ինքը չէր կարող դա անել), իսկ Դենի բուրժուան դառնում է նրա արտ-տնօրենը։ Իզաբելը չորս երգ է ձայնագրում հանրահայտ ջազմեն և կոմպոզիտոր Ալեն Գորագեի հետ, ով աշխատել է Բորիս Վիանի հետ։ Թողարկող ընկերության պնդմամբ՝ Իզաբելը ստիպված է լինում վերցնել Ֆրանս բեմական կեղծանունը, քանի որ այդ ժամանակ արդեն եղել է Իզաբել անունով հայտնի երգչուհի (Իզաբել Օբրե)։ «Ես միշտ դեմ եմ եղել Ֆրանս անվանը, ես կարծում էի, որ դա չափազանց կոպիտ է հնչում։ Իզաբել ... այն համապատասխանում էր ինձ, այն ինձ դուր էր գալիս: Այնպես որ, ... չգիտեմ, թե ինչ պետք է տեղի ունենար, որպեսզի ես սկսեի սիրել իմ անունը, բայց հիմա ես Ֆրանս Գալն եմ: Դա հենց ես եմ», - ասել է նա տարիներ անց[80].
Իր տասնվեցերորդ տարեդարձի օրը՝ 1963 թվականի հոկտեմբերի 9 -ին, Ֆրանսն անսպասելի նվեր է ստանում ՝ նրա "Ne sois pas si bête" երգը առաջին անգամ հեռարձակվում է ռադիոյով։ Երգն անմիջապես հայտնվում է "Salut les copains" հիթ-շքերթի 44-րդ հորիզոնականում։
Դենի Բուրժուայի մտքով հրաշալի մի միտք է անցնում՝ Ֆրանսին ծանոթացնել իր մյուս հովանավորի՝ Սերժ Գենսբուրգի հետ, ում կարիերան այդ պահին տեղում սառած էր։ Նա առաջարկում է Սերժին գրել Ֆրանսի համար։ Այսպիսով, Ֆրանսի երկրորդ ձայնասկավառակում, որը թողարկվել է 1964 թվականի մարտին, գլխավոր երգը դարձել է Գենսբուրգի "N'écoute pas les idoles" երգը, որը միանգամից 9-րդ տեղում էր հայտնվել հիթ-շքերթում։ Ավելի ուշ Ֆրանսը կասի նրանց համատեղ աշխատանքի մասին. «Հաճելի էր տեսնել Սերժ Գենսբուրգին, որորվհետև ես նրանով հպարտանում էի, և ես սիրում էի այն, ինչ որ նա գրում է: Եվ ինձ շատ էր դուր գալիս նրա համառությունը, նրա շքեղությունը և նրա դաստիարակությունը: Այս վերաբերմունքը շատ-շատ հաճելի էր [...] Ինձ վրա մեծ տպավորություն էր թողնում, որ այս մարդը աշխատում է ինձ համար և հետաքրքրվում է ինձանով»[80].
Ֆրանսն այդ ընթացքում թողնում է հաստատությունը, որտեղ նրան, սակայն, թողել են երկրորդ տարում (ինչը մասամբ նպաստել է երգչուհու ցանկությանը՝ իրեն փորձել երգչուհու դերում), և ամբողջությամբ նվիրում է իր ժամանակը իր կարիերային:
1964 թվականի մարտի 21-ին "Paris Match " ամսագիրը նրան նվիրում է առաջին հոդվածը։ Զուգահեռաբար երգչուհին սկսում է ելույթ ունենալ բեմում։ Նրա առաջին ելույթը տեղի է ունեցել 1964 թվականի ապրիլի 14-ին Բրյուսելում, Սաշա Դիստելի համերգի առաջին բաժնում։
Լինելով կոմպոզիտորների և բանաստեղծների պրոֆեսիոնալ թիմով շրջապատված՝ Ֆրանսի համար շատ դժվար կլինի պաշտպանել իր երգերի ընտրությունը, բայց, այնուամենայնիվ, հենց նրանց շնորհիվ նա կունենա երգացանկ, գրված հատուկ նրա համար, այն դեպքում, երբ մյուս յե-յե աստղերը երգում էին անգլալեզու հիթեր։
«Եթե կատարողը չի գրում բառեր և երաժշտություն, և բացի այդ, դեռ երգում է ուրիշի երգերը, երգ չի ստեղծում՝ նա առանձնակի հետաքրքրություն չի ներկայացնում», — Ֆրանսն ավելի ուշ կասի[81].
1964 թվականին լույս են տեսնում "Jazz à gogo" , "Mes premières vraies vacances" երգերով սինգլները, Սերժ Գենսբուրգի ամռան հիթը՝ "Laisse tomber les filles", "Christiansen" ։ Ֆրանսի Երաժշտական ոճն այսուհետ կտատանվի ջազի, մանկական և երկիմաստ երգերի միջև։
1964 թվականի վերջին Ֆրանսը ենթարկվում է իր ղեկավարների խնդրանքներին և ձայնագրում է սինգլ երեխաների համար, որոնց թվում է երգ, գրված իր հոր և կոմպոզիտոր ժ.Լիֆերմանի կողմից՝ "Sacré Charlemagne", որը նա ձայնագրում է իր կամքին հակառակ։ «Ես վատ էի զգում "Sacré Charlemagne" երգից, ես հիշում եմ, որ նա ինձ բոլորովին դուր չէր գալիս։ Ինձ նա դուր չի եկել, և, այնուամենայնիվ, ես թույլ տվեցի նրան դուրս գալ. Այդ աստիճան ես չեմ տիրապետում իրավիճակին»[82].
"Sacré Charlemagne" երգով սինգլը ոչ միայն Ֆրանսիայում, այլև Ճապոնիայում, ԱՄՆ-ում, Աֆրիկայում և շատ այլ երկրներում դպրոցականների շրջանում խլացուցիչ հաջողություն է ունեցել և վաճառվել է ավելի քան 2 մլն օրինակով։ Երգը նույնիսկ Ալժիրում երիտասարդական շարժման հիմն է դարձել։

Եվրատեսիլ խմբագրել

1965 թվականի սկզբին Ֆրանսն ընտրվեց Լյուքսեմբուրգը Եվրատեսիլ երգի մրցույթում ներկայացնելու համար։ Նրան առաջարկված 10 երգերից նա ընտրել է Սերժ Գենսբուրգի "Poupée de cire, poupée de son" երգը։ Մարտի 20-ին նա Սերժ Գենսբուրի և Ալեն Գորագեի հետ միասին գալիս է Նեապոլ, որտեղ այդ տարի անցկացվում էր մրցույթը ։ Երգը բուռմ էր էր փորձերի ժամանակ, և մրցույթի ժամանակ Ֆրանսը պինդ ձայնով կկատարի այն 150 մլն հեռուստադիտողի առջև ամբողջ աշխարհից (ներառյալ Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միությունը), ինչպես ինքն է ասում, «հակառակ և բոլորի դեմ»[80]: Եվ հաղթանակը հասավ նրան, չնայած այն բանին, որ բոլորն առաջին տեղն էին կանխատեսում իր անգլիացի մրցակցին։
Երգի հաջողությունը հսկայական էր, և Ֆրանսը այն ձայնագրել է գերմաներեն, իտալերեն և նույնիսկ ճապոներեն լեզուներով։
(Ի դեպ, 1968 թվականին Մուսլիմ Մագոմաևը ձայնագրեց "Poupée de cire, poupée de son" երգը ռուսերեն լեզվով ("մոմե տիկնիկ")[83])
Ամռանը Ֆրանսը մեկնում է մի քանի ամսվա շրջագայության՝ զուգահեռաբար շարունակելով ձայնագրել նոր հիթեր, որոնց թվում են՝ "Attends ou va-t 'en", "Nous ne sommes pas des anges", "l'Amérique"։ Նոյեմբերին թողարկվում է սինգլը Գենսբուրգի գրչի տակից դուրս եկած "Baby Pop" երգով, որը դարձել է նրա առաջին երգը՝ բավականին կոշտ տեքստով, որի կտրուկությունն, այնուամենայնիվ, այնքան էլ ակնհայտ չէր, քանի որ ընթանում էր տասնութ տարեկան աղջկա շուրթերից։
1965 թվականին Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում ցուցադրվեց Ժան-Քրիստոֆ Ավերտիի հեռուստահաղորդումներից մեկը Ֆրանսի մասնակցությամբ։ Նրան նկատում է Ուոլթ Դիսնեյը և նրան դեր է առաջարկում "Ալիսան հրաշքների աշխարհում" երաժշտական ֆիլմում, որը նա պատրաստվում էր նկարահանել։ Դա միակ կինոնախագծն էր, որին երգչուհին համաձայնել էր, չնայած միշտ խնդրել էր իր շրջապատին «խանգարել նրան նկարահանվել կինոյում»։ Սակայն 1966 թվականի դեկտեմբերին Ուոլթ Դիսնեյի մահը խանգարեց այդ նախագծի իրականացմանը։

Սառնաշաքար խմբագրել

1966 թվականի մարտին Ֆրանսը ձայնագրում է իր հերթական ալբոմը, որի գլխավոր երգը դառնում է Սերժ Գենսբուրգի «Les sucettes» երգը։ Առաջին անգամ երգը լսելուց հետո Ֆրանսը նրան հմայիչ է գտել. դրանում խոսվել է Աննի աղջկա մասին, ով շատ է սիրում սառնաշաքար։ Սակայն երբ ձայնասկավառակն արդեն լույս է տեսել, և երգը հիթ է դարձել, Ֆրանսի շուրջն իսկական սկանդալ Է բորբոքվել. առաջին հայացքից անմեղ թվացող տեքստում պարունակվում էր միանգամայն ոչ մանկական ենթատեքստ։ Երբ Ֆրանսը հասկացավ դա, նրա համար դա շոկ էր։ Երկար ամիսների ընթացքում նա վերականգնվել է իր շրջապատի կողմից նման դավաճանությունից և մասնավորապես Սերժ Գենսբուրգից։ «Ես չեմ սիրում սկանդալներ հրահրել։ Ես սիրում եմ, երբ ինձ սիրում են»[84],այս առիթով ասում է նա 1968 թ. : «Ես երբեք չէի երգի այս երգը, Եթե ինձ բացատրեին դրա իմաստը»[80].

Այսուհետև նա երկար ժամանակ հիթեր չի ունենա, իսկ նրա ստեղծագործական միությունը Սերժ Գենսբուրգի հետ, թեև դեռ որոշ ժամանակ էլ չի քայքայվի, այլևս հաջողություն չի ունենա (Ֆրանսը չի դադարեցրել Սերժի հետ աշխատելը և չի ասել նրան իր նեղացած լինելու մասին, բայց «չարիքն արդեն արվել էր»[80]): Այժմ Ֆրանսի բոլոր երգերում, որոնք նույնիսկ չեն գրվել Սերժ Գենսբուրգի հետ, կտեսնեն շահադիտական մտադրություններ։ Օրինակ, «Bonsoir John John John» երգի համար, որը նվիրված է Ջոն Քենեդիի որդուն, երգչուհուն կմեղադրեն նեկրոֆիլիայի մեջ[84]։

Նույնիսկ նրա մանկական երգերը, որոնք ձայնագրվել են 1967 թվականին, քննադատելու են՝ կասկածելով ցածրադիր ենթատեքստերի մեջ (օրինակ ՝ «Les Leçons particulières»)։ Նրա մասնակցությամբ հաղորդումների մի շարք տեսարաններ նույնպես չեն բարելավվել. Ժան-Քրիստոֆ Ավերտին իր «Les raisins verts» ծրագրում ներկայացրել է մանկական երգը կորած և կրկին հայտնաբերված շան մասին («J' ai retrouvé mon chien»)՝ Ֆրանսին տալով շնաթոկ տղամարդկանց ձեռքը, որոնք չորեքթաթ քայլում էին ։

Աստիճանական կարիերայի մայրամուտ խմբագրել

1967 թվականի սկզբին լույս է տեսնում Ֆրանսի դուետը Մորիս Բիրոյի հետ, «La petite» երգ աղջկա մասին, որին սիրահարվում է իր հոր ընկերը: Բնական է, որ նման թեման սկավառակին հաջողություն չի բերում, թեև դրա մեջ կար նաև Սերժ Գենսբուրգի բանաստեղծական «Néfertiti» -ն:
Նրա հաջորդ ձայնասկավառակը ձայնագրվելու է անգլիացի կոմպոզիտոր և գործիքավորող Դեյվիդ Ուիթեյքերի մասնակցությամբ: Նոր հեղինակներ ֆրանկ Թոման և Ժան Միշել Ռիվան, երգչի և երգահան Ջո Դասենի հետ միասին, կգրեն "Bébé requin" երգը Ֆրանսի համար, որը կմարմնավորի ձայնասկավառակի մյուս բոլոր երգերը, այդ թվում և Գենսբուրի "Teenie Weenie Boppie" երգը, որում նա դեմ է արտահայտվել LSD- ի օգտագործմանը։ Այդ ձախողումը կխոցի Սերժին և իրենով կնշանավորի նրանց համագործակցության ավարտը։
Ֆրանսի անձնական կյանքում նույնպես փոփոխություններ են տեղի ունենում. 1967 թվականի ամռանը նա երեք տարվա բուռն սիրավեպից հետո թողնում է երգիչ Կլոդ Ֆրանսուային, վերջինիս բարդ բնավորության պատճառով։ Նրա հեռանալուց հետո Քլոդը կգրի իր հայտնի "Comme d'habitude" - ը, որը հետագայում կերգեն անգլերեն լեզվով ("My way") Ֆրենկ Սինատրան, Էլվիս Փրեսլին և շատ ուրիշներ։ Սակայն, Ֆրանսը հերքում է, որ այդ երգը իր մասին է. «Քլոդը ասել է ինձ, որ այս երգը նվիրված է ինձ... գուցե ինձ հուզելու համար: Բայց ես տեքստի և մեր բաժանման միջև կապ չեմ տեսնում։ Քանի որ ես այն հրեշը չեմ եղել, որը նկարագրված է երգի մեջ»[85]:



1963 թվականին ներկայացրել է Մոնակոն երգի մրցույթում` Եվրատեսիլում, "L'amour s' en va" երգով և զբաղեցրել է հինգերորդ տեղը։ Նույն թվականին արժանացել է Շառլ Կրոյի Ակադեմիայի և ֆրանսիական հեռուստատեսության մրցանակներին։ Բացի մայրենի լեզվից, երգեր է կատարել անգլերեն, իսպաներեն, իտալերեն և գերմաներեն լեզուներով:

Երկար ժամանակ եղել է «Պակո Ռաբան»,«Իվ Սեն Լորեն», «Կուրեժ» նորաձևության տների «դեմքը» և եղել է 1960-ական թվականների գեղեցկության գլխավոր չափանիշներից մեկը: «Մեծ մրցանակ» ֆիլմում հաջող դերակատարումից հետո պայմանագիր է կնքել ձայնագրման Warner Bros. ընկերության հետ

1974 թվականին Հայտնի աստղաբան ժան Պիեռ Նիկոլան առաջարկել է նրան աշխատել իր հետ միասին, և նա դառնում է փորձագետ-աստղագետ, «Ռադիո Մոնտե Կառլո»-ում 8 տարվա ընթացքում աստղաբանական թեմաներով հաղորդումներ տալով։ 1981 թվականին նա ամուսնացավ իր վաղեմի զուգընկերոջ՝ Ժակ Դուտրոնի հետ, նրանց որդին, Տոմա Դյուտրոն (ծնվ. 1973թ.-ին), գնաց ծնողների հետքերով և դարձավ երաժիշտ:

1988 թվականին հայտարարել է, որ դադարեցնում է երգչուհու կարիերան, սակայն հինգ տարի անց նորից սկսել է աշխատել՝ ձայնագրելով "Le Danger" ալբոմը, որը թողարկվել է 1996 թվականին։

2000-2012 թվականներին ձայնագրել է հինգ մենակատար ալբոմ, դրանց թվում, 2006 թվականի դուետների ալբոմը, ֆրանսիացի հայտնի կատարողների հետ։

2006 թվականին նա պարգևատրվել է ֆրանսիական շանսոնի մեծ մեդալով, որը հիմնադրվել է Ֆրանսիական ակադեմիայի կողմից:



ճապոնական


2015 թվականի դեկտեմբերին հայտարարվել է երկրորդ ալբոմի թողարկման ամսաթիվը՝ ապրիլի 1, 2016 թ., ինչպես նաև նոր շրջագայություն՝ ապրիլի 2-ի առաջին ներկայացմամբ՝ Ուեմբլի Արենայում և վերջնական շոուն՝ Տոկիո Դոումում[86]:

2016 թվականի հունվարի 15-ին հայտարարվել է երկրորդ ալբոմի անվանումը՝ «Metal Resistance»[87].

Նրանց երկրորդ ալբոմը տարբերվում էր իրենց դեբյուտային ալբոմից։ Yuimetal-ը հայտարարել է, որ «առաջին ալբոմի համեմատ, երկրորդ ալբոմում նրանք մարտահրավեր են նետել բազմաթիվ նոր, տարբեր տեսակի երաժշտական ժանրերի, նույնիսկ ավելի, քան նախկինում»: Բացի այդ, տարբերությունն այն է, որ նրա մեջ օգտագործվում է ավելի դրական լիրիկա քան նախքինում: Խումբը ձգտում է ավելի շատ ոճեր ներգրավել ավելի լայն լսարան գրավելու համար: Խումբը որոշել է ալբոմն անվանել «Metal Resistance», քանի որ նրանք հավատում էին, որ այս անունը ներկայացնում է, թե ով են նրանք և ինչով են զբաղվում որպես Babymetal[88]:

2016 թվականի սեպտեմբերի 19-ին և 20-ին տեղի ունեցան 2016 թվականի համաշխարհային շրջագայության եզրափակիչ շոուները, որոնք տեղի ունեցան Տոկիո Դոումում: Երկու համերգներն էլ ամբողջությամբ վաճառվել են, և յուրաքանչյուր համերգի այցելել են մոտ 55000 մարդ։ Yuimetal-ը խոստովանել է, որ նա «դեռ շոկի մեջ է», որ նրանք հանդես են եկել այս հարթակում: Moametal-ը զգում էր նույնը, անվանելով այն. «մեր տարիքի երիտասարդ աղջիկների համար մեծ փորձություն է հանդես գալ այս հարթակում»: Su-metal-ը բացատրեց, որ «Ճապոնիայում մենք խաղացել ենք շատ խոշոր հարթակներում, ինչպիսիք են Budokan-ը և այլն, Բայց Տոկիո Դոումը միշտ եղել է այն վայրը, որտեղ ես երազում էի հանդես գալ»[89].

2017 թվականի դեկտեմբերի 2-ին և 3-ին կայացել են համերգներ «Hiroshima Prefectural Sports Center» արենայում և կրել են Legend «S» Baptism XX[90]: Սրանք առաջին համերգներն էին Հիրոսիմայում, Նակամատո Սուձուկիի հայրենի քաղաքում, որոնք նրա չափահաս տարիքի վաղ տոնն էին: Սա նաև առաջին համերգն էր, որը խումբը անցկացրել է առանց Yuimetal-ի՝ իր առողջական վիճակի պատճառով[91]:

Դեկտեմբերի 30-ին Kami Band խմբի կիթառահար Միկիո Ֆուձիոկան վայր է ընկել դիտահարթակից։ Նա մահացել է 2018 թվականի մայիսի 5-ին[92]:



Duran Duran

bb

b

  1. ↑ «The Immortals». Rolling Stone Issue 946. Rolling Stone. Արխիվացված է օրիգինալից 2006-10-17-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  2. ↑ The 100 Greatest Guitarists of All Time: 2) Duane Allman(անգլ.) // Rolling Stone : magazine. — Rolling Stone, 2003. — № #931. Архивировано из первоисточника 10 Հունիսի 2008.
  3. ↑ The Allman Brothers Band playing final show — CBS News
  4. ↑ «The Immortals». Rolling Stone Issue 946. Rolling Stone. Արխիվացված է օրիգինալից 2006-10-17-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  5. ↑ The 100 Greatest Guitarists of All Time: 2) Duane Allman(անգլ.) // Rolling Stone : magazine. — Rolling Stone, 2003. — № #931. Архивировано из первоисточника 10 Հունիսի 2008.
  6. ↑ The Allman Brothers Band playing final show — CBS News
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 White, 1999
  8. ↑ «Singer-songwriter Emmylou Harris». Tavis Smiley. PBS. 2017-10-03. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-02-08-ին. Վերցված է 2017-10-03-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 «Emmylou Harris». Salon (անգլերեն). 2000-09-11. Վերցված է 2017-11-03-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Holly George-Warren Roses in the Snow (English) // Roses in the Snow : CD Inlay. — 2002. — С. 2—7.
  11. ↑ Andrew Vaughan (2010-09-07). «The Gibson Interview — Emmylou Harris». Gibson.com. Gibson Brands, Inc. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-08-30-ին. Վերցված է 2017-10-27-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    3» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 «Emmylou Harris». Clash Magazine (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-07-ին. Վերցված է 2017-11-01-ին.
  14. ↑ Cooper, 1996, էջ 13
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 Cooper, 1996, էջ 14
  16. ↑ Havranek, 2009, էջեր 155—156
  17. ↑ «The Seldom Scene returns to the Red Fox Inn - Bluegrass Today». Bluegrass Today (անգլերեն). 2013-10-06. Վերցված է 2017-10-30-ին.
  18. ↑ Harrington, Richard (2007-01-05). «Ricky Skaggs Lets His Fingers Do the Talking» (անգլերեն). 0190-8286. Վերցված է 2017-10-30-ին.
  19. ↑ «Emmylou Harris on "All I Intended to Be": Reuniting with Old Friends on the Making of this Record - Nonesuch Records Videos». Nonesuch Records Official Website (անգլերեն). Վերցված է 2017-10-30-ին.
  20. ↑ Harrington, Richard (2006-10-20). «Emmylou Harris's Unending Circle of Friends» (անգլերեն). 0190-8286. Արխիվացված է օրիգինալից 2017-12-21-ին. Վերցված է 2017-10-30-ին.
  21. ↑ Schneider, 2010, էջեր 228—229
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Schneider, 2010, էջ 229
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Perone, 2012, էջ 717
  24. ↑ Fuqua, 2011, էջ 62
  25. ↑ 25,00 25,01 25,02 25,03 25,04 25,05 25,06 25,07 25,08 25,09 25,10 25,11 25,12 25,13 25,14 25,15 25,16 25,17 25,18 25,19 25,20 25,21 25,22 25,23 25,24 25,25 25,26 25,27 25,28 25,29 25,30 25,31 25,32 25,33 25,34 25,35 25,36 25,37 DeYoung, 1996
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Chet Flippo (2004-02-19). «NASHVILLE SKYLINE: Emmylou Harris' Shining Legacy». CMT News. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-19-ին. Վերցված է 2017-10-03-ին.
  27. ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    35» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  28. ↑ Luhrssen-Larson, 2017, էջ 157
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 29,5 Cooper, 1996, էջ 15
  30. ↑ 30,0 30,1 Wolff, 2000, էջ 407
  31. ↑ «Emmylou Harris by Lucinda Williams - BOMB Magazine». bombmagazine.org. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-20-ին. Վերցված է 2017-11-03-ին.
  32. ↑ 32,0 32,1 Chapman, 2010, էջեր 72—73
  33. ↑ Dicaire, 2008, էջ 62
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    10» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  35. ↑ «Emmylou Harris to record with members of the original Hot Band, including James». The Official James Burton Website (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-20-ին. Վերցված է 2017-12-11-ին.
  36. ↑ 36,0 36,1 Watts, 2008, էջ 138
  37. ↑ 37,0 37,1 Cooper, 1996, էջ 16
  38. ↑ Meyer, 2008, էջ 448
  39. ↑ Meyer, 2008, էջեր 364, 378
  40. ↑ «Calculate the value of $500,000 in 1975» (անգլերեն). www.dollartimes.com. Վերցված է 2017-12-12-ին.
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 Cooper, 1996, էջ 17
  42. ↑ White, 1999, էջ 16
  43. ↑ 43,0 43,1 «Flashback: See Emmylou Harris's Delicate 'Together Again' on the BBC». Rolling Stone. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-07-21-ին. Վերցված է 2017-11-27-ին.
  44. ↑ CMT com Staff 4/15/2005. «Skaggs, Harris, Krauss and Others Talk About Being in the Band». CMT News. Արխիվացված է օրիգինալից 2019-01-26-ին. Վերցված է 2019-01-13-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
  45. ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    36» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  46. ↑ French, Alex. «High-Rollin' Hillbillies: How Emmylou Harris and Rodney Crowell Became Country Music Royalty». Vanity Fair (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2016-01-12-ին. Վերցված է 2017-10-04-ին.
  47. ↑ «Music-Illuminati.com | Interview: Emmylou Harris» (անգլերեն). music-illuminati.com. Վերցված է 2017-12-13-ին.
  48. ↑ Country: The Music and the Musicians : from the Beginnings to the '90s. — Country Music Foundation, 1994. — С. 373. — 440 с.
  49. ↑ Wolff, 2000, էջ 406
  50. ↑ Nielsen Business Media Inc Billboard. — Nielsen Business Media, Inc., 1982-04-24. — 100 с.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 Havranek, 2009, էջ 148
  52. ↑ Watts, 2008, էջ 155
  53. ↑ Havranek, 2009, էջեր 148—149
  54. ↑ Jerome, 2018, էջ 66
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 55,4 Larkin, 2011, էջ 1672
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 56,3 56,4 56,5 White, 1999, էջ 17
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 57,3 57,4 57,5 57,6 57,7 Havranek, 2009, էջ 149
  58. ↑ 58,00 58,01 58,02 58,03 58,04 58,05 58,06 58,07 58,08 58,09 58,10 58,11 Dicaire, 2008, էջ 63
  59. ↑ 59,0 59,1 Wolff, 2000, էջ 408
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 Carlin, 2003, էջ 174
  61. ↑ 61,0 61,1 Malone, 2008, էջ 244
  62. ↑ Clifford R. Murphy Yankee Twang: Country and Western Music in New England. — University of Illinois Press, 2014-10-15. — С. 85. — 233 с. — ISBN 9780252096617
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 RS, 2004, էջ 366
  64. ↑ Cooper, 1996, էջեր 17—18
  65. ↑ 65,0 65,1 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    41» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  66. ↑ 66,0 66,1 Kirby, 1981, էջ WOCM-39
  67. ↑ Lomax-Oermann, 1982, էջ 68
  68. ↑ Price, 2000, էջ 35
  69. ↑ «Emmylou Harris, Dba Hannah Brown Music and Emmylou Harris v. Emus Records Corporation Roulette, 734 F.2d 1329 – CourtListener.com» (անգլերեն). CourtListener. Վերցված է 2017-10-29-ին.
  70. ↑ Carlin, 2016, էջ 190
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 Nash, 2002, էջ 200
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 72,3 Cooper, 1996, էջ 18
  73. ↑ Buckley, 2003, էջեր 470—471
  74. ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «
    44» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  75. ↑ Flippo, 1999, էջ 75
  76. ↑ Stephen L. Betts, Stephen L. Betts (2018-05-16). «Dolly Parton, Emmylou Harris, Linda Ronstadt Charm on 'Tonight Show'» (անգլերեն). Rolling Stone. Արխիվացված է օրիգինալից 2018-11-01-ին. Վերցված է 2019-01-08-ին.
  77. ↑ Malone, 2008, էջ 244
  78. ↑ 78,0 78,1 78,2 Havranek, 2009, էջ 150
  79. ↑ Larkin, 2011, էջեր 1673, 1671
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 80,4 France Gall par France Gall, автобиографический фильм (телеканал France 3, 2001).
  81. ↑ Передача À vos souhaits, France Inter, 30 марта 1976 года.
  82. ↑ Из интервью для телепередачи Fréquenstar телеканала M6, показанной 25 апреля 1993 года.
  83. ↑ Сайт Discogs.com
  84. ↑ 84,0 84,1 Интервью, взятое музыкальным издателем Филиппом Константеном в 1968 году для журнала Rock & Folk.
  85. ↑ "Express" ամսագրին տված հարցազրույցից (2004 թվականի հոկտեմբերի 4)
  86. ↑ «BABYMETAL、宙を舞う！ 新曲連打、大発表続々で燃えた横浜アリーナ公演レポート！－rockinon.com｜https://rockinon.com/news/detail/135677» (ճապոներեն). rockinon.com. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  87. ↑ «BABYMETAL、新作名は『METALRESISTANCE』 4・1に"お告げ"も». ORICON NEWS. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  88. ↑ «Once Upon a Time, Babymetal's Members Admit They Were 'Afraid' of Metal». Billboard. 2016-05-04. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  89. ↑ «Kerrang!-Issue 1639 - Get your Digital Subscription» (անգլերեն). Magzter. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  90. ↑ «BABYMETAL». web.archive.org. 2017-10-17. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  91. ↑ «BABYMETAL». web.archive.org. 2017-12-03. Վերցված է 2020-04-21-ին.
  92. ↑ «Japanese heavy metal band BabyMetal pay tribute to band member who has died» (անգլերեն). Metro. 2018-01-09. Վերցված է 2020-04-21-ին.
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Nane_Hakobyan/Ավազարկղ&oldid=6946477» էջից