Կառավարությունը մարդկանց համակարգ կամ խումբ է, որը կառավարում է կազմակերպված համայնքը, շատ հաճախ նաև պետությունը։ Լայն սահմանմամբ կառավարությունը բաղկացած է օրենսդիր, գործադիր և դատական մարմիններից։ Կառավարությունը քաղաքական կուրսի մշակման և իրագործման մեխանիզմ է։

Բոլոր տիպի կազմակերպություններին բնորոշ է կառավարումը, մինչդեռ կառավարություն ասելով նկատի են առնվում աշխարհի մոտ 200 անկախ ազգային կառավարությունները, ինչպես նաև ենթակա դրանց կազմակերպությունները։ [1]

Պատմականորեն, կառավարության գերիշխող ձևերը 5-ն են՝ արիստոկրատիա, թիմոկրատիա, օլիգարխիա, դեմոկրատիա, տիրանիա։

Սահմանումներ և ծագումնաբանությունը խմբագրել

Կառավարությունը պետության կամ հանրույթի կառավարման համակարգ է։[2]

Կառավարություն բառը ծագում է հունարեն κυβερνάω [kubernáo] բառից (նշանակում է վարել ղեկը․ Պլատոնի «Պետության նավը» աշխատության մեջ օգտագործված կապակցություն)։[3]

Կոլումբիական հանրագիտարանը կառավարությունը սահմանում է որպես «սոցիալական վերահսկողության համակարգ, երբ օրենքներ մշակելու և դրանք իրագործելու իրավունքը տրված է հասարակության առանձին խմբի»։[4]

Բոլոր տիպի կազմակերպություններին բնորոշ է կառավարումը, մինչդեռ կառավարություն ասելով նկատի են առնվում աշխարհի մոտ 200 անկախ ազգային կառավարությունները, ինչպես նաև դրանց ենթակա կազմակերպությունները։[5]

Ազգերի համագործակցությունը տալիս է կառավարության հասկացության նեղ սահմանում, ըստ որի վերջինս առնչվում է նախարարություններին (հավաքական գործադիր), ինչը մարդկանց հավաքական խումբ է, որը գործադիր իշխանություն է իրականացնում պետության տարածքում, կամ էլ կաբինետում։

Անգլերենում շատ հաճախ կառավարությունն օգտագործվում է որպես կառավարման հոմանիշ։

Պատմություն խմբագրել

Պատմության մեջ անհնար է ստույգ նշել, թե երբ է առաջացել կառավարության ֆենոմենը, այնուամենայնիվ, կան որոշ արձանագրություններ առաջին կառավարությունների ձևավորման վերաբերյալ։ Մոտ 5,000 տարի առաջ ձևավորվեցին առաջին քաղաք-պետությունները։[6] Մ․թ․ա 3-2 հազարամյակներում այդ քաղաք-պետությունների մի մասը վերաճեցին առավել ընդարձակ կառավարման միավորների՝ Շումեր, Հին Եգիպտոս, Ինդոսի հովտի քաղաքակրթությունը, Դեղին գետի քաղաքակրթությունը։ [7]

Գյուղատնտեսության և ջրային կառավարման ծրագրերը կատալիզատոր դարձան կառավարությունների զարգացման համար։ [8] Հազարամյակներ շարունակ, երբ հիմնականում տարածված էին որսորդությունը, հավաքչությունը և փոքրածավալ գյուղատնտեսությունը, մարդիկ ապրում էին փոքր, ոչ հիերարխիկ և ինքնաբավ համայնքներում։ Ցեղապետն ընտրվում էր տարբեր ծիսակատարությունների և փորձությունների միջոցով, շատ հաճախ նաև ցեղի ավագ անդամների կողմից։ Մարդկանց՝ հաղորդակցվելու կարողությունը թույլ տվեց բարձրացնել էֆեկտիվությունը գյուղատնտեսության ոլորտում [9], վերջինս էլ իր հերթին դրդեց մարդկանց ապրել մեծ խտությամբ։ [6] Դեյվիդ Քրիստիանը բացատրում է, թե ինչպես վերոնշվածը հանգեցրեց օրենքներ և կառավարությունների ունեցող պետությունների ձևավորման։[10]

  Հենց որ գյուղատնտեսությամբ զբաղվող մարդիկ սկսեցին կենտրոնանալ առավել ընդարձակ և խիտ համայնքներում, նրան միջև շփումներն ակտիվացան, իսկ սոցիալական ակտիվությունը՝ աճեց, մինչև որ առաջացան բարդ կառուցվածք ունեցող միավորներ։ Այս գործընթացը նմանվում է աստղերի առաջացմանը։ Ինչպես աստղերը, այնպես էլ քաղաքները և պետությունները վերակազմակերպում և էներգիա են հաղորդում իրենց առավել փոքր օբյեկտներին գրավիտացիոն դաշտի շրջանակներում։
- David Christian, p. 245
 

17-րդ դարի ավարտից սկսած կառավարության հանրապետական ձևերը սկսեցին գերակշռել։ Անգլիայի Փառահեղ հեղափոխությունը, Ամերիկյան հեղափոխությունը, Ֆրանսիական հեղափոխությունը նպաստեցին կառավարության ներկայացուցչական ձևերի առաջացմանը։ Խորհրդային Միությունը առաջինն էր, որ ուներ կոմունիստական կառավարություն։ [11] Բեռլինի պատի քանդումից հետո լիբերալ դեմոկրատիան դարձավ կառավարության գերիշխող ձև։ [12]

19-րդ և 20-րդ դարերում ազգային մակարդակում նկատվեց կառավարության չափերի և մասշտաբների նկատելի աճ։ [13] Նշվածը ներառում է կորպորացիաների կարգավորում և բարեկեցության պետության զարգացում։ [12]

Քաղաքական գիտություն խմբագրել

Կառավարությունների դասակարգումը խմբագրել

Քաղաքական գիտության շրջանակներում երկար ժամանակ փորձել են մշակել կառավարման համակարգերի տիպաբանություն և տաքսոնոմիա, քանի որ քաղաքական համակարգերի դասակարգումները ակնհայտ չեն։ [14] Ասվածը հատկապես կարևորվում է համեմատական քաղաքագիտության և միջազգային հարաբերությունների ոլորտում։

Մակերեսորեն, բոլոր կառավարություններն ունեն պաշտոնական ձև։ ԱՄՆ-ը սահմանադրական հանրապետություն է, մինչդեռ նախկին ԽՍՀՄ-ը՝ սոցիալիստական հանրապետություն։ Կոպշտայնը և Լիհբախը պնդում են, որ ռեժիմների դասակարգումը բարդ է։ [15] Օրինակ, ընտրությունները ընտրական դեմոկրատիայի բնորոշիչներն են, սակայն նախկին ԽՍՀՄ-ում ընտրությունները ազատ և արդար չէին և տեղի էին ունենում միակուսակցական համակարգ ունեցող պետությունում։ Վոլտերը պնդում էր, որ Սրբազան Հռոմեական կայսրը ոչ Սրբազան է, ոչ Հռոմեական, ոչ էլ կայսր։ [16] Իրենց պաշտոնապես «դեմոկրատական հանրապետություն» հռչակող շատ պետություններ ո՛չ դեմոկրատական են, ո՛չ էլ հանրապետություն․ դրանք դե ֆակտո բռնապետություններ են։ Կոմունիստական բռնապետությունները հակված են կիրառել այս տերմինը։ Օրինակ, Հյուսիսային Վիետնամի պաշտոնական անվանումն է «Վիետնամի Դեմոկրատական Հանրապետություն», Չինաստանինը՝ «Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետություն»։ Շատ դասակարգումներում դրանք չեն կարող համարվել դեմոկրատական։

Կառավարության ձևերի բնորոշումը նույնպես բարդ է, քանի որ մի շարք քաղաքական համակարգեր ձևավորվում են որպես սոցիալ-քաղաքական շարժումներ և այնուհետև նույնանուն կուսակցությունների կողմից վերածվում են կառավարությունների։

Այլ խնդիրներից են քաղաքական գաղափարախոսությունների և դրանց հետ կապված կառավարման ձևերի սահմանումների վերաբերյալ տարակարծությունները կամ կանխակալ մոտեցումները։ Օրինակ, կան էական տարբերություններ «պահպանողականություն» հասկացության ամերիկյան և այլ ազգերի ընկալումների միջև։ Ինչպես նշում է Ռիբուֆոն «այն, ինչ ամերիկացիները կոչում են կոնսերվատիզմ, մնացած ազգերի համար լիբերալիզմ է կամ նեոլիբերալիզմ» [17]։ 1950-ական թվականներից ի վեր կոնսերվատիզմը ԱՄՆ-ում կապված է Հանրապետական կուսակցության հետ։ Այնուամենայնիվ, սեգրագացիայի շրջանում շատ հարավային դեմոկրատներ պահպանողական էին, և նրանք կարևոր դեր էին խաղում 1937 -1963 թվականները Կոնգրեսում իշխող Պահպանողական կոալիցիայի մեջ։[18]

Սոցիալ-քաղաքական երկիմաստություն խմբագրել

Աշխարհի բոլոր պետությունները ղեկավարվում են կառավարման համակարգով, որն իր մեջ համախմբում է երեք կամ ավելի տնտեսական կամ քաղաքական բնութագրիչներ։ Ավելին, գործող կառավարությունների տիպերի և հատկանիշների մասին կարծիքները նույնպես տարբերվում են։ Նույնիսկ ամենալիբերալ ժողովրդավարությունները ինչ-որ չափով սահմանափակում են ընդդիմադիր քաղաքական ակտիվությունը, մինչդեռ բռնապետությունները մոբիլիզացնում են քաղաքացիներին։ Օրինակ, կան մոտեցումներ, որ ԱՄՆ-ում գործում է պլուտոկրատիա, ոչ թե դեմոկրատիա, քանի որ որոշ ամերիկյան ընտրողների կարծիքով քաղաքական գործողության կոմիտեները խեղաթյուրում են ընտրության արդյունքները։ [19]

Կառավարության դիալեկտիկական ձևերը խմբագրել

Դասական հույն փիլիսոփա Պլատոնն առանձնացրել է ռեժիմների 5 տեսակներ՝ արիստոկրատիա, թիմոկրատիա, օլիգարխիա, դեմոկրատիա, բռնապետություն։ Պլատոնը նշում է, թե ինչով են զբաղվում մարդիկ այդ ռեժիմների պարագայում։ Օրինակ բռնապետ մարդը ներկայացնում է, օրինակ, բռնապետությունը։ Այս հինգ ռեժիմները այլասերվում են այլ ռեժիմների։

Կառավարության ձևեր խմբագրել

Կառավարությունների դասակարգման մեթոդներից մեկն այն է, թե ովքեր են կառավարում։ Դա կարող է լինել մեկ մարդ (ավտոկրատիա, ինչպիսիսին միապետությունն է), մարդկանց ընտրված խումբը (արիստոկրատիա), մարդիկ ամբողջությամբ (դեմոկատիա, ինչպես օրինակ հանրապետությունը)։

Արիստոտելը «Պոլիտիկա» աշխատությունում կառավարությունները բաժանել է երեք խմբի՝ միապետություն, արիստոկրատիա, դեմոկրատիա, որը հետագայում լայն տարածում գտավ։ Թոմաս Հոբսը «Լևիաթան» աշխատությունում ընդարձակում է այս դասակարգումը։

  Կառավարությունների տարբերությունները պայմանավորված են սուվերենի կամ էլ այն մարդու տարբերություններով, որը ներկայացնում է ամբոխի բոլոր անդամներին։ Քանի որ ինքիշխանությամբ կարող է օժտված լինել կա՛մ մի մարդ, կա՛մ մեկից ավելի մարդկանցից բաղկացած ժողովը, և այդ ժողովին կարող են մասնակցել կամ բոլորը, կամ էլ մնացածից տարբերվող մարդկանցից բացի ոչ-ոք, ակնհայտ է, որ կարող են լինել երեք տիպի կառավարություններ։ Կարող են լինել մեկ կամ ավելի ներկայացուցիչներ։ Եթե մեկից ավելի են, դա բոլորի կամ մի մասի ժողովն է։ Երբ ներկայացուցիչը մեկն է, ապա դա միապետություն է։ Բոլորի ժողովի դեպքում դեմոկրատիա է, իսկ մի մասի ժողովի պարագայում՝ արիստոկրատիա։ Չկան կառավարությունների այլ տեսակներ։ Երեք տիպերի պարագայում էլ պետք է լինի սուվերեն (որն անբաժանելի է)։
 [20]
 

Ավտոկրատիա խմբագրել

Ավտոկրատիան կառավարության համակարգ է, որի դեպքում գերագույն իշխանությունը կենտրոնացված է մեկ մարդու ձեռքում, ում որոշումները ենթակա չեն ո՛չ արտաքին օրինական սահմանափակումների, ո՛չ էլ ժողովրդական վերահսկողության մեխանիզմների ազդեցության (բացի պետական հեղաշրջման կամ զանգվածային ապստամբության վտանգից) [21]։

Դեսպոտիզմը բացարձակ իշխանություն ունեցող սուբյեկտի կառավարումն է, ում որոշումները ենթակա չեն ո՛չ արտաքին օրինական սահմանափակումների, ո՛չ էլ ժողովրդական վերահսկողության մեխանիզմների ազդեցության (բացի ենթադրելի վտանգից)։ Սուբյեկտը կարող է լինել մեկ ինձ, ինչպես ավտոկրատիայի պարագայում, կամ խումբ, ինչպիսին օլիգարխիան է։

Միապետությունը կառավարության տեսակ է, երբ ընտանիքը կամ ընտանիքների խումբը ներկայացնում են ազգային ինքնությունը, իսկ իշխանությունը տրված է տվյալ ընտանիքի անհատներից մեկին, ով կոչվում է միապետ և կառավարում է թագավորությունը։ Միապետի և ընտանիքի անդամների իրական դերը կարող է լինել սիմվոլիկ (թագավորական հանրապետություն), մասնակի և սահմանափակ (սահմանադրական միապետություն), ամբողջությամբ դեսպոտիկ (բացարձակ միապետություն)։ Ավանդաբար, միապետի պաշտոնը ժառանգական է, սակայն կան նաև ընտրական միապետություններ։

Արիստոկրատիա խմբագրել

Արիստակրատիան (հունարեն ἀριστοκρατία aristokratía, «գերազանց», and κράτος «իշխանություն») կառավարության ձև է, որը իշխանությունը տալիս է փոքր, արտոնյալ դասակարգին[22]։

Օլիգարխիան կառավարում են ազդեցիկ մարդիկ, ովքեր ունեն ընդհանուր շահեր կամ ազգակցական կապեր։ Այս մարդիկ կարող են տարածել իշխանությունը և ընտրել թեկնածուներին։ Օլիգարխիան տարբերվում է իրական ժողովրդավարությունից, քանի որ շատ քիչ մարդիկ իրավունք ունեն փոփոխությունների կատարել։ Օլիգարխիան չպետք է լինի ժառանգական կամ միապետական։ Օլիգարխիայի դեպքում կան ոչ թե մեկ, այլ մի քանի կառավարիչներ։

Օլիգարխիայի պատմական օրինակ էր ԽՍՀՄ-ը։ Ներկայացուցչական դեմոկրատիայի քննադատները համարում են, որ ԱՄՆ-ը նույնպես օլիգարխիական է։ Աթենական ժողովրդավարության պայմաններում թեկնածուներին ընտրում էին վիճակահանությամբ, տղամարդ, հույն, կրթված քաղաքացիներից։ Կար նաև ունեցվածքի, հողի և կարգավիճակի ցենզ։

Կրոնապետությունը կրոնական էլիտայի կառավարությունն է՝ կրոնական ինստիտուտներից բաղկացած կառավարման համակարգ, որտեղ պետությունը և եկեղեցին ավանդաբար և սահմանադրական կարգով տարանջատված չեն։ Վատիկանը, Իրանը, Տիբեթական կառավարությունը, Խալիֆաթները և այլ իսլամական պետություններ համարվում են կրոնապետական։

Ժողովրդավարություն խմբագրել

Ժողովրդավարության պայմաններում պետության բոլոր քաղաքացիները մասնակցում են որոշումների կայացմանը։ Ժողովրդավարության և սահմանադրական կառավարման այլ ձևերի հիմնական տարբերությունն այն է, որ ընտրելու իրավունքը սահմանափակված չէ մարդու ունեցվածքով կամ ռասայով (հիմնական ցենզը տարիքայինն է)։ Դեմոկրատական կառավարությունը վայելում է ժողովրդի մեծամասնության աջակցությունը (եթե ընտրությունները արդար են եղել)։

Ժողովրդավարության պայմաններում ժողովրդական կայն զանգվածներ կարող են ընտրել, որոշումներ կայացնել կամ էլ ընտրել ներկայացուցիչներ որոշումներ կայացնելու նպատակով։ Հատկապես կարևոր դեր են խաղում քաղաքական կուսակցությունները, որոնք պետության կառավարման վերաբերյալ ունեն նույն մոտեցումները։ Տարբեր քաղաքական կուսակցությունների մոտեցումները խնդիրների լուծման առնչությամբ տարբերվում են։

Լիբերալ ժողովրդավարությունը ժողովրդավարության տեսակ է։ Այն կառավարության ձև է, երբ ներկայացուցչական ժողովրդավարությունը գործում է լիբերալիզմի սկզբունքներով։ Վերջինիս բնորոշ է բազմազան քաղաքական կուսակցությունների միջև արդար, ազատ և մրցակցային ընտրությունները, կառավարության տարբեր ճյուղերի տարանջատումը, օրենքի գերակայությունը, մարդու իրավունքների և քաղաքացիական ազատությունների պաշտպանությունը։ Լիբերալ ժողովրդավարությունները հենվում են գրված կամ չգրված սահմանադրությունների վրա սահմանազատելու կառավարության ճյուղերի լիազորությունները և խորացնելու սոցիալական դաշինքը։ 20-րդ դարում լայն տարածում գտնելուց հետո լիբերալ ժողովրդավարությունը դարձավ տիրապետող քաղաքական համակարգ։ Լիբերալ ժողովրդավարությունը կարող է կրել տարբեր սահմանադրական ձևեր․ հանրապետություն (Ֆրանսիա, Գերմանիա, Հնդկաստան, Իռլանդիա, Իտալիա, Թայվան, ԱՄՆ), սահմանադրական միապետություն (Ճապոնիա, Իսպանիա, Մեծ Բրիտանիա)։ Այն կարող է ունենալ նախագահական համակարգ (Արգենտինա, Բրազիլիա, Մեքսիկա, ԱՄՆ), կիսանախագահական համակարգ ( Ֆրանսիա, Պորտուգալիա, Թայվան), խորհրդարանական համակարգ (Ավստրալիա, Կանադա, Գերմանիա, Իռլանդիա, Հնդկաստան, Իտալիա, Նոր Զելանդիա, Մեծ Բրիտանիա

Հանրապետություն խմբագրել

Հանրապետությունը կառավարության ձև է, որտեղ պետությունը համարվում է «հանրային գործ», ոչ թե կառավարիչների անձնական մտահոգություն կամ էլ սեփականություն և որտեղ պաշտոնները ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն ընտրվում կամ նշանակվում են, ոչ թե ժառանգվում։ Մարդիկ կամ նրանց նշանակալի մասը վերահսկողություն է իրականացնում կառավարության նկատմամբ։[23][24] Հանրապետությունը կարելի է սահմանել որպես կառավարություն, որտեղ պետության գլուխը միապետը չէ։[25][26] Մոնտեսքյոն ժողովրդավարությունները (որտեղ բոլոր մարդիկ մասնակցում են կառավարմանը) և արիստոկրատիաները կամ օլիգարխիաները (որտեղ մարդկանց մի մասն է կառավարում) համարում էր կառավարության հանրապետական ձևեր։[27]

Հանրապետությունները բնութագրող տերմիններից են՝ ժողովրդավարական հանրապետություն, խորհրդարանական հանրապետություն, դաշնային հարապետություն, իսլամական հանրապետություն։

Կառավարության շրջանակները խմբագրել

Ավտորիտար կառավարման համակարգ ունեն այն հասարակությունները, որտեղ մարդկանց մի խումբ օժտված է իշխանությամբ։ Այն չընտրված կառավարիչների կողմից վերահսկվող քաղաքական համակարգ է, որտեղ թույլատրված են որոշակի աստիճանի անհատական ազատություններ։ Ամբողջատիրական կառավարությանը բնորոշ է կենտրոնացված և հարկադրական իշխանությունը, որը վերահսկում է հանրային և անձնական կյանքի գրեթե բոլոր ասպեկտները։

Սահմանադրական հանրապետության դեպքում կառավարության լիազորությունները սահմանափակված են օրենքով կամ ֆորմալ սահմանադրությամբ։ Կառավարությունն ընտրված է հանրույթի գոնե որոշակի հատվածների կողմից (Հին Սպարտան նույնպես իրեն հանրապետություն էր կոչում, չնայած շատ քաղաքացիներ ընտրական իրավունք չունեին)։ Այն հանրապետությունները, որոնք հասարակության որոշ խավերի զրկում են ընտրություններին մասնակցելու իրավունքից, հռչակում են, որ իրենք ներկայացնում են բոլոր քաղաքացիներին։ Օրինակ, ԱՄՆ-ը, Հարավային Աֆրիկան, Հնդկաստանը և այլն։

Ֆեդերալիզմ խմբագրել

«Ֆեդերալիզմ» հասկացությունը նաև օգտագործվում է՝ նկարագրելու կառավարության այն համակարգը, որտեղ ինքնիշխանությունը սահմանադրական կարգով բաժանված է կենտրոնական իշխանության և ավելի ցածր քաղաքական միավորների միջև (օրինակ, նահանգներ և պրովինցիաներ)։ Ֆեդերալիզմի կողմակիցները կոչվում են ֆեդերալիստներ։

Տնտեսական համակարգեր խմբագրել

Պատմականորեն, քաղաքական համակարգերի մեծամասնությունը ձևավորվել են որպես սոցիալ-տնտեսական գաղափարախոսություններ։ Կառավարության ձևերի հետ ունեցած կապերը կարող են պատճառ հանդիսանալ, որ այս գաղափարախոսությունները համարվեն կառավարության ձևեր։

Տերմին Սահմանում
Կապիտալիզմ Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, որտեղ արտադրության ձևերը (մեքենաներ, գործիքներ, գործարաններ, և այլն) մասնավոր սեփականություն են և օգտագործվում են շահույթ ստանալու նպատակով։
Կոմունիզմ Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, որտեղ արտադրության միջոցները սեփական են (պատկանում են մարդկանց կոմունայի կամ կոմունիստական հասարակության միջոցով), արտադրությունը ուղղված է իրացմանը, ոչ թե շահույթ ստանալուն[28][29] ։ Կոմունիստական հասարակությունը ապապետական է, ապադասակարգային, ապադրամային և դեմոկրատական։
Դիստրիբուտիզմ Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, որտեղ մասնավոր սեփականություն ունենալը դիտվում է որպես հիմնարար իրավունք, արտադրության միջոցները ոչ թե կենտրոնացված են պետության (պետական սոցիալիզմ), փոքրաքանակ անհատների (պլուտոկրատիա), կորպորացիաների (կորպորակրատիա) ձեռքին, այլ տարածված են բնակչության շրջանում։ Դիստրիբուտիզմը հակադրվում է սոցիալիզմին և կապիտալիզմին, որոնք դիստրիբուտիզմի կողմնակիցները համարում են խեղաթյուրված և շահագործող։ Որպես հակադրություն, դիստրիբուտիզմը փորձում է տնտեսական ակտիվությունը ստորադասել մարդկային, հոգևոր, ինտելեկտուալ, ընտանեկան կյանքին[30]
Ֆեոդալիզմ Հողի սեփականության և պարտականությունների սոցիալ-տնտեսական համակարգ։ Ֆեոդալիզմի դեպքում հողը պատկանում է թագավորին։ Այնուամենայնիվ, թագավորը հողի մի մասը տալիս է իր համար կռված լորդերին և ազնվականներին։ Հողի նման նվիրատվությունները կոչվում էին պարգևականք։ Ազնվականներն իրենց հերթին իրենց հողի մի մասը տալիս էին վասալներին։ Հողի դիմաց վասալները որոշակի ծառայություններ էին մատուցում ազնվականներին։
Սոցիալիզմ Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, երբ բանվորները տիրապետում են արտադրության միջոցներին [31], իսկ տնտեսությունը ապակենտրոնացված էր, բաշխված ինքնավար տնտեսական միավորների միջև [32] ։ Հանրային ծառայությունները, ինչպես առողջապահությունը և կրթությունը ընդհանուր, հավաքական և պետական են։
Էտատիզմ Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, որը անձնական ազատությունների հաշվին իշխանությունը կենտրոնացնում էպետության ձեռքերում։ Էտատիզմը ներառում է թեոկրատիան, բացարձակ միապետությունը, նացիզմը, ֆաշիզմը, ավտորիտար սոցիալիզմը և բռնապետությունը։ Վերջիններս տարբերվում են ըստ ձևի, մարտավարության և գաղափարախոսության։
Բարեկեցության պետություն Սոցիալ-տնտեսական համակարգ, որտեղ պետությունը հոգ է տանում բոլոր քաղաքացիների տնտեսական և սոցիալական բարեկեցության մասին։ Բարեկեցության պետության հիմնական սկզբուքներն են հնարավորությունների հավասարությունը, հարստության հավասար բաժանումը, հանրային պատասխանատվություն այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր չեն կարող ապրել բարեկեցիկ կյանքով։

Սկզբունքներ խմբագրել

Կան տիպաբանության հիմնական բնութագրիչներ, մնացածները պատմականորեն կապված են կառավաևության որոշակի տեսակների հետ։

Ինքնավարություն խմբագրել

Այս ցանկը ցույց է տալիս ինքնիշխանության կենտրոնացման և վարչատարածքային միավորներին ինքնավարություն տալու մասին տարբերվող մոտեցումները

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. Elsevier. 2001. ISBN 0-08-043076-7.
  2. «government». OxfordDictionaries.com. November 2010.
  3. The Encyclopædia Britannica: A Dictionary of Arts, Sciences, Literature and General Information. Encyclopædia Britannica Company. 1911.
  4. Columbia Encyclopedia, 6th edition. Columbia University Press. 2000.
  5. International Encyclopedia of the Social & Behavioral Sciences. Elsevier. 2001. ISBN 0-08-043076-7.
  6. 6,0 6,1 Christian, 2004, էջ 245
  7. Christian, 2004, էջ 294
  8. The New Encyclopædia Britannica (15th edition)
  9. Christian, 2004, էջեր 146-147
  10. Christian, David (2004). Maps of Time. University of California Press. ISBN 0-520-24476-1. {{cite book}}: Invalid |ref=harv (օգնություն)
  11. Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «EncycSocialSciences3» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  12. 12,0 12,1 Adam Kuper and Jessica Kuper (ed.). The Social Science Encyclopedia. Routledge. ISBN 978-0-415-47635-5.
  13. Կաղապար:Cite
  14. Lewellen, Ted C. Political Anthropology: An Introduction Third Edition. Praeger Publishers; 3rd edition (30 November 2003)
  15. Comparative politics : interests, identities, and institutions in a changing global order, Jeffrey Kopstein, Mark Lichbach (eds.), 2nd ed, Cambridge University Press, 2005, 0521708400, p. 4.
  16. Renna, Thomas (Sep 2015). «The Holy Roman Empire was neither holy, nor Roman, nor an empire». Michigan Academician. 42 (1): 60–75. doi:10.7245/0026-2005-42.1.60.
  17. Leo P. Ribuffo, "20 Suggestions for Studying the Right now that Studying the Right is Trendy," Historically Speaking Jan 2011 v.12#1 pp. 2–6, quote on p. 6
  18. Kari Frederickson, The Dixiecrat Revolt and the End of the Solid South, 1932–1968, p. 12, "...conservative southern Democrats viewed warily the potential of New Deal programs to threaten the region's economic dependence on cheap labor while stirring the democratic ambitions of the disfranchised and undermining white supremacy.", The University of North Carolina Press, 2000, 978-0-8078-4910-1
  19. "Plutocrats – The Rise of the New Global Super-Rich and the Fall of Everyone Else" Chrystia Free land is Global Editor-at-Large at Reuters news agency, following years of service at the Financial Times both in New York and London. She was the deputy editor of Canada's Globe and Mail and has reported for the Financial Times, Economist, and Washington Post. She lives in New York City.
  20.   Տեքստ՝ KhachMak/Ավազարկղ2 Վիքիդարանում
  21. Paul M. Johnson. «Autocracy: A Glossary of Political Economy Terms». Auburn.edu. Վերցված է 2012-09-14-ին.
  22. «Aristocracy». Oxford English Dictionary. December 1989. Արխիվացված է օրիգինալից June 29, 2011-ին. Վերցված է December 22, 2009-ին. {{cite journal}}: Cite has empty unknown parameters: |trans_title= and |coauthors= (օգնություն); Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  23. Montesquieu, The Spirit of the Laws (1748), Bk. II, ch. 1.
  24. «Republic». Encyclopædia Britannica.
  25. «republic». WordNet 3.0. Dictionary.com. Վերցված է 20 March 2009-ին.
  26. «Republic». Merriam-Webster. Վերցված է 14 August 2010-ին.
  27. Montesquieu, Spirit of the Laws, Bk. II, ch. 2–3.
  28. Steele, David Ramsay (September 1999). From Marx to Mises: Post Capitalist Society and the Challenge of Economic Calculation. Open Court. էջ 66. ISBN 978-0875484495. «Marx distinguishes between two phases of marketless communism: an initial phase, with labor vouchers, and a higher phase, with free access.»
  29. Busky, Donald F. (July 20, 2000). Democratic Socialism: A Global Survey. Praeger. էջ 4. ISBN 978-0275968861. «Communism would mean free distribution of goods and services. The communist slogan, 'From each according to his ability, to each according to his needs' (as opposed to 'work') would then rule»
  30. Storck, Thomas. "Capitalism and Distributism: two systems at war," in Beyond Capitalism & Socialism. Tobias J. Lanz, ed. IHS Press, 2008. p. 75
  31. Sinclair, Upton (1918-01-01). Upton Sinclair's: A Monthly Magazine: for Social Justice, by Peaceful Means If Possible. «Socialism, you see, is a bird with two wings. The definition is 'social ownership and democratic control of the instruments and means of production.'»
  32. Schweickart, David. Democratic Socialism. Encyclopedia of Activism and Social Justice (2006): "Virtually all (democratic) socialists have distanced themselves from the economic model long synonymous with 'socialism,' i.e. the Soviet model of a non-market, centrally-planned economy...Some have endorsed the concept of 'market socialism,' a post-capitalist economy that retains market competition, but socializes the means of production, and, in some versions, extends democracy to the workplace. Some hold out for a non-market, participatory economy. All democratic socialists agree on the need for a democratic alternative to capitalism."

Տե՛ս նաև խմբագրել

Գրականություն խմբագրել

  • American Heritage Dictionary of the English Language (4th ed.). 222 Berkeley Street, Boston, MA 02116: Houghton Mifflin Company. 0-395-82517-2

Լրացուցիչ ընթերցանության համար խմբագրել

Արտաքին հղումներ խմբագրել

  Տես՝ government Վիքիբառարան, բառարան և թեզաուրուս
  Տես՝ Appendix:List of forms of government Վիքիբառարան, բառարան և թեզաուրուս
 
Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են
KhachMak/Ավազարկղ2 հոդվածին