Վիքիպեդիա

Մասնակից:Սատուրն/Ավազարկղ3

< Մասնակից:Սատուրն
(Վերահղված է Մասնակից:Շուշան Արճիս/Ավազարկղ3ից)

Հոն Մյոն Հի (կոր.՝ 홍명희, 洪命熹; ), կորեացի և հյուսիսկորեացի գրող, քաղաքական և հասարակական գործիչ։

Սատուրն/Ավազարկղ3

Կենսագրություն խմբագրել

Ծնվել է Հյուսիսային Չունգչոնգ[1] նահանգի Կվեսան շրջանի Դոնբուրի գյուղում։ Ծնվել է ապահով ընտանիքում, բայց շուտ կորցրել է մորը և դաստիարակվել է խորթ մոր կողմից։

Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո 1908 թվականից մինչև 1910 թվականը սովորել է Տանսեի դպրոցում[2]՝ Տոկիոյում, 1910 թվականին Ճապոնիայի կողմից Կորեայի բռնակցումից հետո վերադարձել է Կորեա[3]։

1919 թվականին մասնակցել է մարտի մեկի հակաճապոնական շարժմանը՝ դառնալով ղեկավարներից մեկը, շարժման ճնշումներից հետո ստիպված է եղել արտագաղթել Չինաստան և որոշ ժամանակ աղքատության մեջ ապրել Շանհայում, բայց այնուհետև վերադարձել է հայրենիք[4]։ 1920-ական թվականներին «Դոնա իլբո» (կորեերեն՝ 동아일보)[5] թերթում զբաղեցրել է գլխավոր խմբագրի պաշտոնը։ Այդ շրջանում Հոն Մյոն Հին մի քանի անգամ ենթարկվել է կալանավորման և դատապարտվել ոչ երկար ազատազրկման՝ իր հակաճապոնական հայտարարությունների և հոդվածների պատճառով։ Համաձայն մի շարք աղբյուրների, նույն 1920-ական թվականներին նա տարվել է մարքսիզմով և նույնիսկ որոշ ժամանակ եղել է կոմունիզմի ընդհատակյա սկզբնական կազմակերպությունում[6]։ 1927 թվականին դարձել է «Ժամանակակից քննադատություն» (կորեերեն՝ 현대평론)[7] գրական-քննադատական միության հիմնադիրներից մեկը (այլ կերպ կոչված «Հասարակության թարմացում» (կորեերեն՝ 신간회, Синганхве)[8]), որը զբաղվել է հայրենասիրական հակաճապոնական գործունեությամբ։

Կորեայի ազատազրկման պահին՝ 1945 թվականին, զբաղեցրել է Գրական ասոցիացիայի ղեկավարի պաշտոնը[9]։ Սկզբնապես գտնվել է պետության հարավային մասում, որտեղ մասնակցել է «ձախերի» շարժմանը, մասնավորապես եղել է Կորեական թերակղզու նկատմամբ ՄԱԿ-ի խնամակալության հաստատմանը հակազդելու կոմիտեի ղեկավարության կազմում[10], իսկ 1947 թվականի հուլիսին՝ Յո Ուն Հյոնի սպանությունից հետո, գլխավորել է Աշխատանքի ժողովրդական կուսակցությունը[11]։ 1948 թվականի փետրվարին ենթադրաբար գաղտնի այցելել է Հյուսիսային Կորեա[12], իսկ նույն թվականի ապրիլին երկրորդ այցելությունից հետո մնացել է այդտեղ[13]։ Նույն թվականի սեպտեմբերին նա դարձել է Հյուսիսային Կորեայի նախարարների առանձնասենյակի[14] նախագահի տեղակալներից մեկը և այդ պաշտոնը զբաղեցրել է մինչև 1962 թվականը:

1961 թվականի մայիսի 13-ին գլխավոր է «Խաղաղության և միավորման կոմիտե»-ն՝ Կորեայի աշխատանքային կուսակցության կազմում, զբաղվել է հարավկորեական իշխանությունների գործունեության քննադատությամբ[15]։ 1953 թվականից մինչև 1956 թվականը եղել է Հյուսիսային Կորեայի Գիտությունների ակադեմիայի նախագահ, 1959 թվականին՝ Օլիմպիական կոմիտեի նախագահ[16], իսկ 1962 թվականին ընտրվել է Գերագույն ժողովրդավարական ժողովի մշտական կոմիտեի նախագահի երրորդ տեղակալ[17]։ 1952 թվականին գրել է պանեգիրիկ՝ ի պատիվ Կիմ Իլ Սոնգի[18], ինչով վաստակել է պետության ղեկավարի բարեհաճությունը, երբեք չի ենթարկվել ճնշման։ Այնուամենայնիվ, համաձայն աղբյուրներից մեկի, Հոն Մյոն Հին իր կյանքի վերջում կարոտում էր Սեուլում անցկացրած տարիները[19]։

Մահացել է 1968 թվականի մարտի 5-ին։ Թաղված է հայրենասեր նահատակների գերեզմանատանը՝ Փհենյանում[17]։

Ստեղծագործություններ խմբագրել

Հոն Մյոն Հիի առավել հայտնի ստեղծագործությունը համարվում է բազմահատոր պատմական վեպ «Իմ Կոկչոն»-ը (կորեերեն՝ 임꺽정), որը XVI դարավերջի կորեացի ազգային հերոսների մասին է, գրված Պյոկչխո կեղծանվան տակ (կորեերեն՝ 벽초)։ Ստեղծագործության առաջին անավարտ տարբերակը հրապարակվել է մասերով՝ 1928 թվականի նոյեմբերի 21-ից մինչև 1939 թվականի մարտի 11-ը՝ «Չոսոն իլբո»[20] թերթում, իսկ 1940 թվականի հոկտեմբերին դուրս է եկել «조광» հրատարակչությունում՝ առանձին գրքի տեսքով[21], սակայն ճապոնական գրաքննության սպառնալիքներից մեկի պատճառով Հոն Մյոն Հին որոշել է դադարել աշխատել ստեղծագործության վրա[22]։ Համաձայն սովետական մեծ հանրագիտարանի, 1954 թվականից մինչև1956 թվականը լույս է տեսել նրա երկրորդ ընդլայնված հրատարակությունը՝ Հյուսիսային Կորեայում, որը բաղկացած էր վեց հատորից[23]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ «(신문로) 벽초 홍명희, 그 진실과 화해(신명식» (կորեերեն). Վերցված է 2009-03-05-ին.(չաշխատող հղում)
  2. ↑ 首席占領 皇城新聞 1909년 06월 09일
  3. ↑ (단독)소설「임꺽정」홍명희 자필 편지 4통 경북 안동서 발견 중앙일보 2018.02.19
  4. ↑ 이우탁《김구, 장보고, 앙드레김》(이우탁, 출판사 동아시아, 2006) 127페이지
  5. ↑ 동아일보, 임시주주 총회에서 사주 김성수는 동아기자단과 군소주주들의 요구를 묵살하고 신간부 조직(제4대 사장 : 이승훈. 주필 겸 편집국장 : 홍명희) 1924년 05월 14일 : 한국사데이타베이스 근대사 연표
  6. ↑ 장세윤, 벽초(碧初) 홍명희(洪命熹)의 현실인식과 민족운동 한국독립운동사연구 제15집 (독립기념관, 2000.12) pp.336~337
  7. ↑ «〈임꺽정〉, 조선에서 옥중작의 첫 기록» (կորեերեն). Վերցված է 2020-11-13-ին.
  8. ↑ «'조선상고사' 103회 연재 주도한 안재홍, 단재 설득해 신간회에 참여시킨 홍명희» (կորեերեն). 24 февраля 2020. Վերցված է 13 ноября 2020-ին.
  9. ↑ 文學同盟中央委員結成大會에서 選擧 Արխիվացված է Մարտ 24, 2017 Wayback Machine-ի միջոցով: 1945.12.15
  10. ↑ 아! 비운의 역사현장 경교장(1993, 백범사상실천운동연합) 255
  11. ↑ 여운형 장례식 거행 1947년 08월 03일 (조선일보 1947년 08월 05일) 洪命憙의 봉도문 낭독
  12. ↑ 양동안, 1948년 남북협상과 관련된 북한의 대남 정치공작 국가정보연구 제3권 1호 (한국국가정보학회 2010-08-17) p.21
  13. ↑ 장세윤, 벽초(碧初) 홍명희(洪命熹)의 현실인식과 민족운동 한국독립운동사연구 제15집 (독립기념관, 2000.12) p.344
  14. ↑ «김일성내각 組閣을 완료». 경향신문. 1948-09-11. էջ 1.
  15. ↑ 조국평화통일위원회 결성대회(평양, 위원장 홍명희(洪命憙)) 1961년 05월 13일 : ≪북한연표≫ 국토통일원, 1980년
  16. ↑ 북한올림픽위원장 홍명희(洪命憙), 남북단일선수단 구성과 관련 IOC 위원장에게 전문 1959년 07월 04일 : ≪북한연표≫ 국토통일원, 1980년
  17. ↑ 17,0 17,1 홍명희사망(洪命熹死亡) 1968.03.06. 경향신문 2면
  18. ↑ 홍명희, 《김일성 장군은 조선민주주의인민공화국의 창건자이며 조직자이다》 ｢근로자｣지 1952년
  19. ↑ 환상의 터널­그 시작과 끝:110 중앙일보 1990.05.28 종합 5면
  20. ↑ «진짜 큰 도적은 임꺽정 아닌, 가렴주구 재상들 - 국가기록원» (կորեերեն). Վերցված է 13 ноября 2020-ին.
  21. ↑ 신정일. 신정일의 신 택리지: 북한 (կորեերեն).
  22. ↑ «홍석중의 증언» (կորեերեն). Վերցված է 13 ноября 2020-ին.
  23. ↑ Концевич, 1978, էջ 354—355

Գրականություն խմբագրել

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Սատուրն/Ավազարկղ3&oldid=8784305» էջից