Հրանտ Հրահան

Հրանտ Հրահան
Ծննդյան անուն	արմտ. հայ.՝ Հրանտ Նազարեան
Ծնվել է	փետրվարի 29, 1892
Ծննդավայր	Ադափազար, Թուրքիա
Վախճանվել է	ապրիլի 16, 1988 (96 տարեկան)
Վախճանի վայր	Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Մասնագիտություն	թարգմանիչ և գրող
Քաղաքացիություն	Օսմանյան կայսրություն և ԽՍՀՄ
Կրթություն	Կեդրոնական վարժարան
Անդամակցություն	ԽՍՀՄ Գրողների միություն և Հայաստանի օգնության կոմիտե
	Հրանտ Հրահան Վիքիդարանում

Հրանտ Հրահան (Հրանտ Խաչիկի Նազարյան, փետրվարի 29, 1892(1892-02-29), Ադափազար, Թուրքիա - ապրիլի 16, 1988(1988-04-16), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ գրող, թարգմանիչ, արձակագիր, դրամատուրգ, ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ 1946 թվականից։

Կենսագրություն խմբագրել

Հրանտ Հրահանը ծնվել է 1892 թվականի փետրվարի 29-ին, Թուրքիայի Ադապազար քաղաքում։ Նախնական կրթությունն ստացել է ծննդավայրի Ռուբինյան վարժարանում և Ազգային կեդրոնական լիցեյում։ 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ ապաստանել է Բրուսայի վիլայեթի Քյոթահիա քաղաքում։ 1918-1919 թվականներին ուսուցչություն է արել նույն քաղաքի հայոց վարժարանում։ 1919-1921 թվականներին աշխատել է Էսկիշեհիր քաղաքի հայկական դպրոցում։ Ապա անցել է Բուլղարիա և պաշտոնավարել Պլովդիվ քաղաքի արտադրական մի ֆիրմայում։ Եղել է ՀՕԿ-ի բուլղարական մասնաճյուղի անդամ։ 1946 թվականին ներգաղթել է Հայաստան։

Գրել է «Հերոսի մը նամականին» (1931 թ.), «Համբուրե զիս» (պիես, 1933 թ.), «Արցունք և ժպիտ» (պատմվածքներ, 1949 թ.), «Բալկանների լանջերում» (1951 թ., վիպակ՝ Բուլղարիայում պարտիզանական շարժման մասնակից հայ երիտասարդների մասին)։ Հրանտի ստեղծագործությունները հիմնականում պատկերում են Մեծ Եղեռնի սարսափները, որոնք անձամբ ապրել է հեղինակը՝ «Իմ կյանքի վեպը» (հատ. 1-2, 1954-1958 թթ.), վերափոխված տարբերակը՝ «Խոսում են անմահները» (1970 թ.) և այլ գործեր։ Նա նաև թարգմանել է Ք. Բոտևի, Ի. Պետրովի ստեղծագործություններից^[1]։

Երկեր խմբագրել

Հերոսի մը նամականին, Պլովդիվ, 1931, 120 էջ։
Համբուրե զիս, Պլովդիվ, 1933, 100 էջ։
Հրաշագործ միություն, Պլովդիվ, 1936, 160 էջ։
Խղճի խայթեր, Պլովդիվ, 1937, 120 էջ։
Արցունք և ժպիտ, Երևան, 1949, 140 էջ։
Բալկանների լանջերում, Երևան, 1951, 200 էջ։
Իմ կյանքի վեպը, Ա. հատոր, Երևան, 1954, 260 էջ^[2]։
Իմ կյանքի վեպը, Բ. հատոր, Երևան, 1958, 540 էջ։
Խոսում են անմահները, Երևան, 1970, 676 էջ։
Կյանքն ընդդեմ մահվան, Երևան, 2004, 416 էջ^[3]։

Թարգմանություններ (բուլղարերենից) խմբագրել

Էլին Պելին, Պատմվածքներ, Երևան, Հայպետհրատ, 1951, 190 էջ։
Բուլղարական պատմվածքներ, Երևան, Հայպետհրատ, 1951, 112 էջ։
Բոտև Քրիստո (գրքի մեջ մտնող արձակը թարգմանել են Հրանտ Հրահանը և Մ. Ավագյանը), Երևան, Հայպետհրատ, 1955։
Պետրով Իվայլո, Նոնկայի սերը, Երևան, Հայպետհրատ, 1961, 230 էջ։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

↑ «Ով ով է։ Հայեր» հանրագիտարան, հատոր առաջին, գլխավոր խմբագիր Հովհաննես Այվազյան, Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, Երևան, 2005։
↑ Հրահան, Հրանտ (1955). Իմ կյանքի վեպը. Haypethrat.
↑ Հրահան, Հրանտ (2004). Կյանքն ընդդեմ մահվան։ Մեծ եղեռնից վերապրողի պատմությունը. Զանգակ-97. ISBN 9789993029342.

Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հրանտ Հրահան» հոդվածին։

Այս հոդվածի նախնական տարբերակը կամ նրա մասը վերցված է Հայկական համառոտ հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։

[1] «Ով ով է։ Հայեր» հանրագիտարան, հատոր առաջին, գլխավոր խմբագիր Հովհաննես Այվազյան, Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, Երևան, 2005։

[2] Հրահան, Հրանտ (1955). Իմ կյանքի վեպը. Haypethrat.

[3] Հրահան, Հրանտ (2004). Կյանքն ընդդեմ մահվան։ Մեծ եղեռնից վերապրողի պատմությունը. Զանգակ-97. ISBN 9789993029342.

[1]

[2]

[3]