Հուսիկ Զոհրաբյան
- Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Զոհրաբյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։
Հուսիկ Զոհրաբյան (1871[1], Մեծ Սալա, Ռոստովի շրջան, Եկատերինոսլավի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1] - հոկտեմբերի 23, 1942[1], Բուխարեստ, Ռումինիա[1]), արքեպիսկոպոս, եկեղեցական-հասարակական գործիչ։
| Հուսիկ Զոհրաբյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | 1871[1] |
| Ծննդավայր | Մեծ Սալա, Ռոստովի շրջան, Եկատերինոսլավի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1] |
| Մահացել է | հոկտեմբերի 23, 1942[1] |
| Մահվան վայր | Բուխարեստ, Ռումինիա[1] |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն և  Ռումինիայի թագավորություն |
| Կրթություն | Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարան[1] և Մոսկվայի կայսերական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետ (1916)[1] |
| Մասնագիտություն | քահանա |
| Աշխատավայր | Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարան[1], Լազարյան ճեմարան[1] և Ռուսաստանի և Նոր Նախիջևանի թեմ[1] |
Կենսագրություն խմբագրել
1916 թվականին առաջին կարգի դիպլոմով ավարտել է Մոսկվայի Համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։ Հուսիկ սրբազանը 1941 թվականի ապրիլի 12-ին Սուրբ Էջմիածնում գումարված Ազգային-եկեղեցական ժողովի կողմից միաձայն ընտրվել է Գերագույն հոգևոր խորհրդի անդամ։
Գործունեություն խմբագրել
Խրիմյան Հայրիկը 1900 թվականին նրան նշանակել է Ս․Սինոդի (1900-1904), ապա՝ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի քարտուղար (1900-1907) և Մայր Աթոռի դիվանապետ։ 1905-1912 թվականներին պաշտոնավարել է Գևորգյան ճեմարանում, դասավանդել հայ և ընդհանուր եկեղեցու պատմություն։ 1909-1910 թվականներին եղել է Մատթեոս Բ Կոստանդնուպոլսեցի Իզմիրյանի անձնական քարտուղարը։ Այնուհետև ծառայության բերումով տեղափոխվել է Ռուսաստան։ Գևորգ Ե Սուրենյանց կաթողիկոսի բարձր կարգադրությամբ Հուսիկ վարդապետը նշանակվել է Սանկտ Պետերբուրգի և Մոսկվայի հայկական եկեղեցիների հոգևոր հովիվ։1913-1917 թվականներին Լազարյան ճեմարանի հայագիտության բաժնում դասվանդել է՝ հայոց պատմության և հայ եկեղեցու պատմության առարկանները։ 1920-1922 թվականներին եղել է Ռումինիայի հայոց հոգևոր հովիվ։ 1924 թվականին նա օծվել է եպիսկոպոս։ Հուսիկ սրբազանը զբաղվել է նաև գիտական աշխատանքներով[2]։
Էջմիածնի Գևորգյան ճեմարանն ավարտելուց հետո, 1896 թվականին մեկնել է Գերմանիա, սովորել Բեռլինի, Հալլեի, [[Լայպցիգի համալսարաններում, ավարտել վերջինիս պատմափիլիսոփայության ֆակուլտետը, հետագայում՝ նաև Մոսկվայի համալսարանն իրավագիտության ֆակուլտետը (1916, հեռակա)։ Դասախոսել է Գևորգյան (1905-1912), Լազարյան (1913-1917) ճեմարաններում, եղել Նոր Նախիջևանի թեմի առաջնորդ և թեմական դպրոցի տեսուչ (1918-1920), Ռումինիայի հայկական թեմի առաջնորդ (1920-1942)։ Պայքարել է Ռումինիայից հայերին արտաքսելու ֆաշիստական հրամանի դեմ՝ օժանդակելով դրա չեղյալ համարելուն։ Աշխատակցել է ռումինահայ մամուլին, գրել «Հայ եկեղեցու պատմությունը քրիստոնեության մուտքից մինչև մեր օրերը» գիրքը (1934, ռում.)։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. Խուդավերդյան — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.
- ↑ Նշանավոր ճեմարանականներ, Պրագ Բ, Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի հրատարակչություն, Սուրբ Էջմիածին, 2009
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 700)։ 
|