Կանո Յասունոբու
Կանո Յասունոբու (ճապ.՝ 狩野 安信, հունվարի 10, 1614[1], Կիոտո, Ճապոնիա[2] - հոկտեմբերի 1, 1685[1], Էդո, Ճապոնիա), Էդո ժամանակաշրջանի ճապոնացի նկարիչ, Կանո գեղարվեստի դպրոցի վարպետ։ Աշխատել է նաև Էյսին և Բոկուսինսայի կեղծանուններով։ Կանո Յասունոբուն Կանո գեղարվեստի դպրոցի նկարիչներ Կանո Տանյուի և Կանո Նաոնոբուի կրտսեր եղբայրն է, Կանո Տականոբուի որդին և հռչակավոր Կանո Էյտոկուի թոռը։ Կանո Յասունոբուն մեծ հռչակ է ձեռք բերել ոչ թե գեղանկարչության շնորհիվ, այլ իր գրական աշխատանքի՝ Գադո Յոկեցու գրքի շնորհիվ, որը հանդիսանում է Կանո դպրոցի գեղանկարչության և ավանդույթների ուսումնական ձեռնարկ։
Կանո Յասունոբու ճապ.՝ 狩野安信 | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հունվարի 10, 1614[1] |
| Ծննդավայր | Կիոտո, Ճապոնիա[2] |
| Վախճանվել է | հոկտեմբերի 1, 1685[1] (71 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Էդո, Ճապոնիա |
| Քաղաքացիություն | Ճապոնիա |
| Մասնագիտություն | նկարիչ |
| Ուսուցիչ | Ingen? |
| Աշակերտներ | Հանաբուսա Իտտյո, Kanō Shōun? և Kanō Munenobu? |
| Հայր | Կանո Տականոբու |
| Ազգականներ | Kanō Masunobu? և Kanō Tsunenobu? |
 Kanō Yasunobu Վիքիպահեստում | |
Կյանք և ստեղծագործություն խմբագրել
Կանո Յասունոբուն ծնվել է 1614 թվականի հունվարի 10-ին Կիոտոյում։ Նա Կանո դպրոցի վարպետ Կանո Տականոբուի երրորդ ամենակրտսեր որդին էր[3]։ Նրա ավագ եղբայրը Կանո Տանյուն դարձավ դպրոցի ամենահայտնի ներկայացուցիչներից մեկը, այն բանից հետո, երբ երիտասարդ տարիներին մեկնեց Էդո քաղաք և դարձավ սյոգունատ Տոկուգավայի առաջին պաշտոնական գեղանկարիչը[4][5]։ Շուտով ավագ եղբորը միացավ միջնեկ եղբայրը՝ Կանո Նաոնոբուն, որը նույնպես ստացավ գոյո էսիի (սյոգունատին կից պալատական գեղանկարիչ) հատուկ կարգավիճակ[5]։ Կիոտոյի Կանոյի դպրոցը ղեկավարում էր Կանո Տականոբուն, այնուհետև նրա մահից հետո Կանո Միցունոբուն։ Որդու՝ Միցունոբու Կանո Սադանոբուի մահից հետո նա Յասունոբուին ընտրեց որպես իր իրավահաջորդ և Կիոտոյի դպրոցի ղեկավար։ Սակայն 1640-ական թվականներին Յասունոբուն տեղափոխվեց Էդո, իր եղբայրների մոտ, որտեղ ստացավ գոյո էսիի կարգավիճակ՝ մնալով Կիոտոյի դպրոցի մասնաճյուղի պաշտոնական ղեկավար[6]։
Ենթադրվում է, որ գեղանկարչության մեջ Յասոնոբուն ավելի պակաս հմուտ էր, քան իր եղբայրները, մինչդեռ նա ջանասիրաբար ուսումնասիրում էր իր նախորդների ժառանգությունը և կատարում նրանց աշխատանքների ճշգրիտ վերարտադրություններ` ուսումնասիրելով գեղանկարչության տեխնիկան։ Նրա գունային աշխատանքները հիշեցնում էին Կանո Տանյուի ոճը, իսկ միագույն թանաքով ստեղծագործությունների տեխնիկան իր մեջ ավելի շատ պարունակում էր ռեալիզմի առանձնահատկություններ[3]։ Նրա ամենակարևոր աշխատանքները դարձան ոչ թե գեղանկարչական ստեղծագործությունները, այլ 1680 թվականին ստեղծված «Գեղանկարչության գաղտնի մեթոդը» (ճապ.՝ 画道要訣 Գադո Յոկեցու)[7][8] գրական հետազոտական աշխատանքը։ Գիրքը իրենից ներկայացնում էր ուսումնական ձեռնարկ նկարիչների համար, այնտեղ ներկայացված էր նաև դպրոցի պատմությունը և նկարագրված էր վարպետների կյանքն ու գործունեությունը։ Մինչև այս գրքի հրատարակվելը Կանո դպրոցի ներկայացուցիչների կողմից գեղանկարչության տեխնիկան և գործելաոճը ուսուցման ընթացքում փոխանցվում էին միայն վարպետների և աշակերտների անձնական հաղորդակցման միջոցով, այդպիսով աշխարհագրորեն առանձնացված դպրոցի տարբեր մասնաճյուղերի միջև առաջանում էին էական տարբերություններ և շեղումներ ուսուցման մեթոդների դասավանդման ընթացքում[9]։
Պատկերասրահ խմբագրել
-
«Սյա և Սյան գետերի ութ տեսքերը» -
«Վայրի սագն ու եղեգը» -
«Ձուկն ու լոտուսը» -
Ֆուձիվարա նո Տակամիցու -
«Կորեայի դեսպանատունը Ճապոնիայում»
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 https://artsandculture.google.com/entity/wd/m0vnpnqs
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Union List of Artist Names — 2016.
- ↑ 3,0 3,1 Yasumura, 2006, էջ 48
- ↑ «Portrait of Kanô Tan'yû». e-museum: National Treasures and Important Cultural Properties of National Museums, Japan. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 12-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 11-ին.
- ↑ 5,0 5,1 Yasumura, 2006, էջ 44
- ↑ Gerhart, 2003, էջ 16
- ↑ Yamashita, 2004, էջ 75
- ↑ Addiss, 2006, էջ 248
- ↑ Jordan, 2003, էջեր 22–23
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Կանո Յասունոբու» հոդվածին։ |