Խոսրով Դ
Խոսրով Դ (4-րդ դար - 415, Վաղարշապատ, Այրարատ, Մեծ Հայք), Մեծ Հայքի Արշակունի թագավոր 387 - 392 թվականներին։ Արշակ Գ թագավորի խնամակալ Մանվել Մամիկոնյանի մահից հետո, հայ նախարարների պահանջով, Պարսից Շապուհ III արքան Հայոց գահին դրեց պատանի Խոսրովին՝ նրան կնության տալով իր քույր Զրվանդուխտին և խնամակալ կարգելով պարսիկ իշխան Զիկին։
Խոսրով Դ | |
---|---|
Մեծ Հայքի Արքա | |
Իշխանություն | 387–392 |
Ծնվել է՝ | 4-րդ դար |
Մահացել է՝ | 415 |
Վախճանի վայր | Վաղարշապատ, Այրարատ, Մեծ Հայք |
Հաջորդող | Վռամշապուհ, |
Տոհմ | Արշակունի |
գերիշխան | |
Հայր | Վարազդատ |
- Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Խոսրով (այլ կիրառումներ)
Արշակ Գ դիմեց կայսր Թեոդոսիոս I Մեծի օգնությանը՝ իր գահակալական իրավունքը վերականգնելու համար։ Սակայն Թեոդոսիոսը և Շապուհը Հայաստանը բաժանեցին (387) միմյանց միջև. պարսկական մասում (ըստ Պրոկոպիոս Կեսարացու՝ մոտ 80%-ը) իշխեց Խոսրովը,, հռոմեականում (մոտ 20%-ը)՝ Արշակ Գ։ Շապուհ III-ի մահից (388) հետո Պարսից արքունիքը Խոսրովին կանչեց Տիզբոն և Հայոց պետական միասնությունը վերականգնելու ամբաստանությամբ բանտարկեց Անհուշ բերդում։ Խոսրովը բանտից ազատվեց և երկրորդ անգամ գահ բարձրացավ Հայոց կաթողիկոս Սահակ Պարթևի միջնորդությամբ՝ իր եղբայր Վռամշապուհ թագավորի մահից հետո։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 79)։ |