Խոսրով Գարապաճագյան
Խոսրով Գարապաճագյան Խաչատուրի (հունվարի 23, 1872, Սեբաստիա - մայիսի 5, 1951, Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն), հայ լրագրող, հրապարակախոս, թարգմանիչ[1]։
Խոսրով Գարապաճագյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | հունվարի 23, 1872 |
| Ծննդավայր | Սեբաստիա |
| Վախճանվել է | մայիսի 5, 1951 (79 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Լոնդոն, Միացյալ Թագավորություն |
| Մասնագիտություն | լրագրող, հրապարակախոս և թարգմանիչ |
Կենսագրություն խմբագրել
Կրթությունն ստացել է Սեբաստիայի թարգմանչաց վարժարանում։ Ավարտելուց հետո որպես ուսուցիչ աշխատել է Սեբաստիայի հայկական դպրոցներում, այնուհետև մեկնել է Կ. Պոլիս։ Անգլերենից կատարել է թարգմանություններ։ Աշխատակցել է «Ծաղիկ», «Արևելք», «Բյուզանդիոն», «Սուրհանդակ», «Անահիտ», «Արմենիա», «Բանասեր», «Շարժում» և այլ պարբերականների։
1911 թվականին Կ. Պոլսում լույս է ընծայել «Մտքիս խառնարանեն» ժողովածուն, որը պարունակում է արձակ և չափածո երկեր և խստորեն քննադատվել է մամուլում[2]։
Օգտագործել է Ա., Արտավան, Արմեն Արտոնց, Թղթակից, Խ. Ս., Խոսրով, Ա. Խոսրով, Մանկասեր, Ոմն, Ս., Սմբատ, Խ. Սմբատ, Ցավունի,Armene Atdontz ծածկանունները[1]։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Բախտիար Հովակիմյան, Հայոց ծածկանունների բառարան, Ե., ԵՊՀ հրատ., 2005, էջ 585։
- ↑ Գառնիկ Ստեփանյան, Կենսագրական բառարան, հ. Ա, Ե., «Հայաստան», 1973, էջ 220։