Լևոն Ռուբենի Թյությունճյան (դեկտեմբերի 24, 1892(1892-12-24)[1][2], Կոստանդնուպոլիս[1][2] - ապրիլի 6, 1977(1977-04-06)[1][2], Լոզան, Շվեյցարիա[1][2]), հայ գրող, հրապարակագիր, հասարակական-մշակութային գործիչ։

Լևոն Թյությունճյան
Ծնվել էդեկտեմբերի 24, 1892(1892-12-24)[1][2]
ԾննդավայրԿոստանդնուպոլիս[1][2]
Վախճանվել էապրիլի 6, 1977(1977-04-06)[1][2] (84 տարեկան)
Վախճանի վայրԼոզան, Շվեյցարիա[1][2]
Մասնագիտությունգրող, հրապարակախոս, հասարակական գործիչ և մշակութային գործիչ
Ազգությունհայ
ԿրթությունՍտամբուլի համալսարան[1]
ԱշխատավայրՀայաստան[1]
Լևոն Թյությունճյան Վիքիդարանում

Սովորել է Վենետիկի Մխիթարյանների Քաղկեդոնի վարժարանում, ապա՝ Պոլսի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում։ 1917 թ.-ին Թիֆլիսում Անդրանիկ Օզանյանի և Վահան Թոթովենցի հետ հիմնել է «Հայաստան» օրաթերթը։ 1920-ականների կեսերից հաստատվել է Շվեյցարիայում։ Հրատարակել է «Հուշեր ահավոր տարիներեն», «Հայաստանյաց եկեղեցվո մեջ ամբողջեն անջատ հասարակություն չկա» (1956 թ.) և այլ գրքեր, «Հարություն ամիրա Պեզճյան և իր ժամանակները» (1971 թ.) պատմական ուսումնասիրությունը։ Թյությունճյանը զբաղվել է նաև նկարչությամբ։ 1928-1949 թթ.-ին նրա կտավները ներկայացվել են ցուցահանդեսներում։ 1972 թ.-ին այցելել է Հայաստան։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

 Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լևոն Թյությունճյան» հոդվածին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 4, էջ 194