Էլֆրիդե Ելինեկ

ավստրիացի վիպասան, դրամատուրգ, գրաքննադատ, հասարակական գործիչ

Էլֆրիդե Ելինեկ (գերմ.՝ Elfriede Jelinek, չեխ․՝ Elfriede Jelineková, հոկտեմբերի 20, 1946(1946-10-20)[1][2][3][…], Մյուրցուշլագ, Շտիրիա, Ավստրիայի բռնազավթումը դաշնակիցների կողմից[4]), ավստրիացի գրող, գրաքննադատ, հասարակական գործիչ։ 2004 թվականի Գրականության Նոբելյան մրցանակի դափնեկիրն է։ Համարվում է ժամանակի ամենաազդեցիկ կին գրողներից մեկը։

Էլֆրիդե Ելինեկ
գերմ.՝ Elfriede Jelinek
չեխ․՝ Elfriede Jelineková
Ծնվել էհոկտեմբերի 20, 1946(1946-10-20)[1][2][3][…] (78 տարեկան)
ԾննդավայրՄյուրցուշլագ, Շտիրիա, Ավստրիայի բռնազավթումը դաշնակիցների կողմից[4]
Մասնագիտությունգրող, դրամատուրգ, սցենարիստ, բանաստեղծուհի, թարգմանչուհի, վիպասան, լիբրետիստ և գրական քննադատ
Լեզուգերմաներեն
Քաղաքացիություն Ավստրիա
ԿրթությունPamer?, Music and Arts University of the City of Vienna? և Վիեննայի համալսարան (1967)
Գրական շարժումներՖեմինիզմ, սոցիալական քննադատություն
Ուշագրավ աշխատանքներԴաշնակահարուհին, Սիրուհիները, Մեռածների երեխաները և Wonderful, Wonderful Times?
ԱնդամակցությունԼեզվի և պոեզիայի գերմանական ակադեմիա
ԿուսակցությունԱվստրիայի կոմունիստական կուսակցություն
Պարգևներ
«Ավստրիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» պատվո նշանի I աստիճանի մեծ խաչ[12] Արվեստների և գրականության շքանշանի կոմանդոր[11]

Գրականության Նոբելյան մրցանակ

[5]

Գեորգ Բյուխների մրցանակ

Walter-Hasenclever-Preis der Stadt Aachen?

մրցանակ «Ձեռագիր մատյան»

Ֆրանց Կաֆկայի մրցանակ

Հայնրիխ Բյոլի մրցանակ

Ստիգ Դագերմանի մրցանակ

Շտիրիայի գրական մրցանակ

Mülheimer Dramatikerpreis?

Roswitha Prize?

Պետեր Վայսի մրցանակ

Ավստրիական մրցանակ գեղարվեստական գրականության ոլորտում

Վիեննա քաղաքի մրցանակ գրականության ասպարեզում

[6]

Բրեմեն քաղաքի գրականական մրցանակ

Heinrich Heine Prize?

Q1978511?

[7]

Nestroy theater award/lifetime achievement?

[8]

Վիեննայի պատվավոր քաղաքացի

[9]
և

Շտիրիայի պատվո մատանի

[10]
ԱմուսինGottfried Hüngsberg?
ԱզգականներWalter Felsenburg?
Изображение автографа
Կայքelfriedejelinek.com
Էլֆրիդե Ելինեկ Վիքիքաղվածքում
 Elfriede Jelinek Վիքիպահեստում

Կենսագրություն

խմբագրել

Վաղ տարիներ

խմբագրել

Էլֆրիդե Ելինեկը ծնվել է 1946 թվականի հոկտեմբերի 20-ին ավստրիական փոքրիկ Մյուրցցուշլագ քաղաքում, իսկ մանկությունը և երիտասարդությունն անցել է Վիեննայում։ Նրա մայրը՝ Օլգա Իլոնա Բուխներ Ելինեկը, ծագում էր կաթոլիկ ունևոր ընտանիքից, իսկ հայրը՝ Ֆրիդրիխ Ելինեկը, որը քիմիկոս էր, աղքատ բոհեմյան ընտանիքից էր։ Չնայած հրեական ծագմանը[13]` հորը հաջողվել է խուսափել ազգային սոցիալիստական ռեժիմի կողմից հետապնդումներից` առաջին հերթին ռազմական տնտեսության համար անհրաժեշտ մասնագիտության շնորհիվ։ 1950 թվականին Ելինեկի հայրը հիվանդանում է հոգեկան խանգարմամբ և ընտանիքի ղեկը վերցնում է մայրը (հայրը մահացել է 1969 թվականին՝ խելամտությունն ամբողջովին կորցրած)։ Ելինեկը հաճախում է կաթոլիկ մանկապարտեզ, այնուհետև վանքին կից դպրոց (որի նկատմամբ գրողը հետագայում արտահայտեց իր վերաբերմունքը «Դպրոց գնալը նման է մեռնելու» էսսեում)։ Ապագա գրողը դեռևս մանկուց գնում է ջութակի, դաշնամուրի, ֆլեյտայի, ալտի դասընթացների։ Նա 13 տարեկանում ընդունվում է Վիեննայի կոնսերվատորիան և այնտեղ ուսումնասիրում երգեհոնի, դաշնամուրի և բլոկֆլեյտայի վրա նվագելու արվեստը՝ միաժամանակ իր միջնակարգ կրթությունն ամբողջացնելով գիմնազիայում։

Գրական գործունեության սկիզբը

խմբագրել

Ավարտական քննությունները հանձնելուց հետո Ելինեկի մոտ նյարդային խանգարում է տեղի ունենում. նա Վիեննայի համալսարանում մի քանի կիսամյակ փորձում է ուսումնասիրել արվեստի և թատրոնի պատմություն, սակայն ընդհատում է ուսումը 1967 թվականին՝ վախի ուժեղացող նոպաների պատճառով։ Նա մի ամբողջ տարի անցկացնում է տանը լիակատար մեկուսացման մեջ։ Հենց այդ ժամանակ սկսում է գրել։ Նրա առաջին բանաստեղծությունները (գրված Վիեննայի խմբի ոճով` միայն փոքրատառերով, ինչը գերմաներենի համար բավականին մեծ նշանակություն ունի) տպագրվում են նախ տարբեր ամսագրերում, այնուհետև լույս է տեսնում նրա «Լիզայի ստվերները» ժողովածուն (Lisas Schatten) (1967): Հաջորդ տարի նա ավարտում է իր «Բուկոլիտ» վեպը (bukolit), որն անտիպ է մնում մինչև 1979 թվականը։ Հոր մահից հետո որոշ չափով ազատվում է իր վախերից և միառժամանակ հարում է 1960-ականների գերմանական ուսանողական շարժման ձախակողմյան շարժմանը։

1971 թվականին Էլֆրիդե Ելինեկը կոնսերվատորիայում երգեհոնի քննություն է հանձնում։ Այս տարիներին նրա գրական զարգացումը տեղի է ունենում Ռոլան Բարտի ազդեցությամբ, որին նա նվիրեց իր «Անսահման անմեղություն» էսսեն (Die endlose Unschuldigkeit): Նույն թվականին նա անդամակցում է Ավստրիայի կոմունիստական կուսակցությանը (մինչև 1991 թվականը)։ 1972 թվականին տեղափոխվում է Բեռլին, սակայն մեկ տարի անց վերադառնում է Վիեննա։ 1974 թվականին ամուսնանում է հայտնի երաժիշտ Գոթթֆրիդ Հյունգսբերգի հետ` Ռայներ Վերներ Ֆասբինդերի ֆիլմերի համար գրված իր երաժշտությամբ հայտնի, թեև 1970-ականների կեսերից որպես ինֆորմատիկ էր աշխատում Մյունխենում։ Ելինեկը հանուն ամուսնու մշտական բնակության է տեղափոխվում Մյունխեն։

Համբավ

խմբագրել

1975 թվականը Ելինեկ գրողի համար շրջադարձային էր. նրա «Սիրուհիները» վեպի (Die Liebhaberinnen)` մարքսիստական-ֆեմինիստական հայրենասիրական վեպի պարոդիայի հրապարակումը բոլորին ստիպում է խոսել գերմանախոս գրականության մեջ նոր մեծության մասին։ 1980-ականների սկզբին լույս է տեսնում նրա «Փակ դռան դիմաց» վեպը (Die Ausgesperrten) հարուստ ընտանիքների անապահով դեռահասների մասին, որն ավարտվում էր մի ամբողջ ընտանիքի զանգվածային սպանության ցնցող տեսարանով. վեպի հիման վրա թողարկվում է աուդիո պիես, այնուհետև այն էկրանավորում է Պաուլյուս Մանկերը։

1983 թվականը Էլֆրիդե Ելինեկի համար նշանավորվեց առաջին խոշոր սկանդալով։ Թատերական բեմում հայտնվում է «Բուրգթատրոն» ներկայացումը, որում արծարծվում է Ավստրիայի` իր ազգային-սոցիալիստական անցյալը ճնշելու փորձերի թեման և պատումի գլխավոր դերում դրվում է այն ժամանակ հայտնի դերասանուհի Պաուլա Վեսելիի կերպարը, որը ձախ շարժման մեջ Ելինեկի նախկին զինակիցն էր։ Ելինեկի` որպես սեփական երկրի «բացահայտողի» համբավն աճում է։ Նույն թվականին լույս է տեսնում Էլֆրիդե Ելինեկի թերևս գլխավոր աշխատությունը` «Դաշնակահարուհին» վեպը (Die Klavierspielerin), որում և՛ քննադատները, և՛ ընթերցողներն անմիջապես տեսան ինքնակենսագրական նշանակություն` առանցքում տեքստի միջոցով սուբլիմացիայի ուժեղ տարրով։

Եվրոպայի հանգստության հաջորդ «խռովարարը» դարձել է նրա «Ցանկություն» (Lust) վեպը, որն ակնթարթորեն հայտնվել է բեսթսելլերների ցուցակներում։ Այն գրվել էր ֆեմինիստների աճող վեճերի ազդեցության տակ պոռնոգրաֆիայի թեմայով։ Վեպի թողարկմանը հաջորդած «Հանգստի վայրեր» (Raststätte) պիեսի թատերական ներկայացումը, որն Ավստրիայում 1995 թվականի նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում հրահրել է անձնական հարձակումներ Ելինեկի վրա ավստրիական ազատություն կուսակցության կողմից (ազգայնական-պահպանողական, ծայրահեղ աջ պոպուլիստական ուղղությամբ), ստիպել է գրողին հետ կանչել իր բոլոր պիեսները թատերական բեմերից և արգելել հետագա ներկայացումները։ 1999 թվականին Ազատություն կուսակցության իշխանության գալուց հետո Ելինեկը նոր կառավարության գլխավոր քննադատներից էր։

Ավելի ուշ գրված ստեղծագործություններում Ելինեկը հեռանում է իր գրականության ֆեմինիստական ենթատեքստերից և կենտրոնանում է սոցիալական քննադատության և Ավստրիայի քննադատության վրա, մասնավորապես` իր նացիստական անցյալը հաղթահարելու անկարողության պատճառով («Մեռածների երեխաները» (Die Kinder der Toten)): Ստեղծագործական հենց այս շրջանում է, որ գրողը ձեռք է բերում համաշխարհային ճանաչում և համբավ։ 2001 թվականին նրա «Դաշնակահարուհին» խիստ արմատական կերպով էկրանավորվել է ավստրիացի ռեժիսոր Միխայել Հանեկեի կողմից (Էրիկա Կոհութի դերում` Իզաբել Հյուպպեր)։ Ֆիլմը միաձայն ճանաչվեց որպես ժամանակակից կինոյի ամենահեղափոխականներից մեկը և ստացավ երեք գլխավոր մրցանակ 2001 թվականի Կաննի կինոփառատոնում (լավագույն ռեժիսոր, լավագույն դերասանուհի, լավագույն դերասան)։

Էլֆրիդե Ելինեկի ստեղծագործության ապոթեոզը 2004 թվականին գրականության ամենահեղինակավոր Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր հռչակվելն էր` «վեպերում և դրամաներում երաժշտական բազմաձայնության համար, որը, իր բնորոշ լեզվական կրքով, բացահայտում է սոցիալական կլիշեների անհեթեթությունն ու հարկադրական ուժը»։

Հասարակական գործունեություն

խմբագրել

2016 թվականին նա նամակ է ստորագրել, որը կոչ էր անում Գրինփիսին, ՄԱԿ-ին և ողջ աշխարհի կառավարություններին` դադարեցնել գենետիկորեն մոդիֆիկացված օրգանիզմների (ԳՄՕ) դեմ պայքարը[14][15][16]։

Մատենագրություն

խմբագրել
  • Լիզայի ստվերները / Lisas Schatten (բանաստեղծությունների ժողովածու) — Relief-Verlag Eilers, 1967
  • Մենք խայծ ենք, փոքրիկս / wir sind lockvögel baby! (վեպ) — Rowohlt, 1970
  • Միքայել. Ուղեցույց ինֆանտների համար / Michael։ ein Jugendbuch für die Infantilgesellschaft (վեպ) — Rowohlt, 1972
  • Սիրուհիները / Die Liebhaberinnen (վեպ) — Rowohlt, 1975
  • Բուկոլիտ. աուդիովեպ / bukolit։ hörroman (վեպ) — Rhombus-Verlag, 1979
  • Փակ դռան դիմաց / Die Ausgesperrten (վեպ) — Rowohlt, 1980
  • Վերջ. բանաստեղծություններ 1966—1968 / ende։ gedichte von 1966—1968 (բանաստեղծությունների ժողովածու) — Schwiftinger Galerie-Verlag, 1980
  • Անսահման անմեղություն / Die endlose Unschuldigkeit (արձակ, թատերգություններ, էսսե) — Schwiftinger Galerie-Verlag, 1980
  • Ինչ եղավ այն բանից հետո, երբ Նորան հեռացավ ամուսնուց / Was geschah, nachdem Nora ihren Mann verlassen hatte oder Stützen der Gesellschaften (թատերգություն) — Sessler, 1980
  • Դաշնակահարուհին / Die Klavierspielerin (վեպ) — Rowohlt, 1983
  • Թատերգություններ (Ուտե Նյուսսենի վերջաբանով) / Theaterstücke (mit ein Nachwort von Ute Nyssen) — Prometh-Verlag, 1984
  • Խլասերը և նրանից պաշտպանությունը / Oh Wildnis, oh Schutz vor ihr (արձակ) — Rowohlt, 1985
  • Հիվանդություններ, կամ արդի կանայք / Krankheit oder moderne Frauen — Prometh-Verlag, 1987
  • Ցանկություն / Lust (վեպ) — Rowohlt, 1989
  • Ամպեր։ Տուն / Wolken. Heim (թատերգություն) — Steidl, 1990
  • Իզաբել Յուպպերը «մորիու» մեջ. կինոսցենար / Isabelle Huppert in Malina։ ein Filmbuch - Suhrkamp, 1991
  • Տոտենաու լեռը / Totenauberg (թատերգություն) — Rowohlt, 1991
  • Թատերգություններ / Theaterstücke — Rowohlt, 1992
  • Մեռածների երեխաները / Die Kinder der Toten (վեպ) — Rowohlt, 1995
  • Փոթորիկ և պարտադրանք. նամակը, որպես սեռերի միջև պայքար / Sturm und Zwang։ Schreiben als Geschlechterkampf (Յուտտա Հայնրիխի եւ Ադոլֆ - Էրնստ Մայերի հետ միասին, էսսէ) — Klein, 1995
  • Stecken, Stab und Stangl։ Raststätte (und andere) neue Theaterstücke (թատերգություն) — Rowohlt, 1997
  • Սպորտային թատերերգություն / Ein Sportstück — Rowohlt, 1998
  • Նա, որպես նա չէ / er nicht als er (թատերգություն) — Suhrkamp, 1998
  • Ոչինչ. մահվան մի փոքրիկ եռագրություն / Macht nichts։ eine kleine Trilogie des Todes (թատերգություններ) — Rowohlt-Taschenbuch-Verlag, 1999
  • Ժլատություն. մի հաճույք պատճառող վեպ / Gier։ ein Unterhaltungsroman (վեպ) — Rowohlt, 2000
  • Ցտեսություն. 3 փոքրիկ դրամաներ / Das Lebewohl։ 3 kl. Dramen — Berlin-Verlag, 2000
  • Ալպերում. երեք դրամաներ / In den Alpen։ drei Dramen — Berlin-Verlag, 2002
  • Մահը և I—V աղջիկը։ արքայադստրերի դրամաները / Der Tod und das Mädchen I—V։ Prinzessinnendramen — Berliner Taschenbuch-Verlag, 2003
  • Բեմբիլենդ, Բաբելոն. երեք թատերական տեքստ / Bambiland; Babel։ zwei Theatertexte (թատերգություններ) — Rowohlt, 2004
  • Ոսկե Հռենոս. թատերական էսսե / rein GOLD. ein bühnenessay — Rowohlt, Reinbek bei Hamburg, 2013

Հայերեն թարգմանություններ

խմբագրել
  • Էլֆրիդե Ելինեկ, Դաշնակահարուհին (թրգ. գերմ.՝ Կարլեն Մատինյան), Անտարես, 2014

Ֆիլմագրություն

խմբագրել

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. 1,0 1,1 Internet Speculative Fiction Database — 1995.
  2. 2,0 2,1 Discogs — 2000.
  3. 3,0 3,1 filmportal.de — 2005.
  4. 4,0 4,1 4,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #119001802 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  5. https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/
  6. https://www.wien.gv.at/kultur/abteilung/ehrungen/preise/preistraeger.html#lit
  7. https://orf.at/stories/3181421/
  8. https://www.nachtkritik.de/index.php?option=com_content&view=article&id=20292:dankesworte-zur-verleihung-des-lebenswerk-nestroys-2021-von-elfriede-jelinek&catid=53&Itemid=60
  9. https://apa.at/news/elfriede-jelinek-wurde-ehrenbuergerin-der-stadt-wien/
  10. https://www.politik.steiermark.at/cms/beitrag/12933823/2494255/
  11. https://www.ouest-france.fr/europe/autriche/la-nobel-autrichienne-de-litterature-elfriede-jelinek-distinguee-par-la-france-93b1f36f-2c88-4064-a599-01467256bbe1
  12. https://wien.orf.at/stories/3257352/
  13. «Elfriede Jelinek: Writing Woman, Nation, and Identity (71 էջ)». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 28-ին. Վերցված է 2017 թ․ հոկտեմբերի 2-ին.
  14. «107 Nobel laureates sign letter blasting Greenpeace over GMOs». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հունիսի 29-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 30-ին.
  15. «Laureates Letter Supporting Precision Agriculture (GMOs)». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ հուլիսի 7-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 30-ին.
  16. «Նամակը ստորագրած Նոբելյան դափնեկիրների ցուցակը». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ սեպտեմբերի 2-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունիսի 30-ին.

Արտաքին հղումներ

խմբագրել
 
Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են
Էլֆրիդե Ելինեկ հոդվածին
 Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էլֆրիդե Ելինեկ» հոդվածին։
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էլֆրիդե Ելինեկ» հոդվածին։