Դավիթ Սարգսյան (արձակագիր)

Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Դավիթ Սարգսյան (այլ կիրառումներ)

Դավիթ Մկրտչի Սարգսյան (հոկտեմբերի 6, 1957(1957-10-06), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ արձակագիր-հրապարակախոս։

Դավիթ Մկրտչի Սարգսյան
Ծնվել է	հոկտեմբերի 6, 1957(1957-10-06) (66 տարեկան)
Ծննդավայր	Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	Հայաստան
Կրթություն	Երևանի պետական համալսարան
Մասնագիտություն	հրապարակախոս և արձակագիր
Աշխատավայր	Հայաստանի մշակույթի նախարարություն և Հայաստանի Ազգային Գրադարան
Ծնողներ	հայր՝ Մկրտիչ Սարգսյան

ՀԽՍՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ Մկրտիչ Սարգսյանի որդին է, Վահագն Սարգսյանի եղբայրը։

Կենսագրություն

1979 թվականին ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։ Աշխատել է «Գրական թերթ», «Երեկոյան Երևան», 1980-1990 թվականներին եղել է «Սովետական գրող» (այժմ՝ «Նաիրի») հրատարակչության խմբագիր, 1990-1998 թվականներին՝ «Հայաստան» հրատարակչության տնօրեն, 1998 թվականին՝ Հայաստանի մշակույթի, երիտասարդության հարցերի և սպորտի նախարարության աշխատակազմի ղեկավար, 1998-2011 թվականներին՝ Հայաստանի ազգային գրադարանի տնօրեն, 2001 թվականից, միաժամանակ՝ Հայկական գրադարանային կոնսորցիումի, Հակոբ Մեղապարտ և Հայկակական գրադարանային միասնական ավտոմատացման ցանց ծրագրերի տնօրեն։ 2004 թվականից՝ Հայաստանի գրադարանային միության վարչության նախագահ։ 2004 թվականին հիմնադրել է Հայաստանի Ազգային գրադարանի «Հոգևոր հայրենիք» պաշտոնաթերթը։ Աշխարհի, ԱՊՀ և Եվրոպայի ազգային գրադարանների կոնֆերանսների մասնակից է։ 2011 թվականից Հայաստանի Ազգային գրադարանի տնօրենի գլխավոր խորհրդականն ու գիտխորհրդի նախագահն է։ 2013 թվականին «Հայկական հանրագիտարան» հրատարակչության վերահսկիչ խմբագիր։ 2014 թվականից Մուսա լեռան ազգագրության և հերոսամարտի պատմության թանգարանի տնօրենն է։ 2016 թվականից՝ ՀՀ ՊՆ Սարդարապատի հերոսամարտի հուշահամալիր, Հայոց ազգագրության և ազատագրական պայքարի պատմության ազգային թանգարանի տնօրենի գլխավոր խորհրդականը։

Գործունեություն

Հեղինակ է «Մկրտիչը, Լուսինեն և ուրիշներ» (1986) մանկական պատմվածքների, «Հայրեր և որդիներ» (1992) էսսեների և պատմվածքների ժողովածուների, Ղարաբաղի ազատագրմանը նվիրված «Բժիշկ Հարութը» (2001), «Կայծ ցեղի ոգուց» (2002), «Մասիսն այն կողմից» (2004), «Երկվություն» (2012), «Ես և մերոնք» (2013), «Մաքառում» (2017) գրքերի, երկու թարգմանական գրքի, ինչպես նաև հոդվածների, հեռուստահաղորդումների։ Կատարել է թարգամանություններ ռուսերենից կազմել և խմբագրել տասնյակ գրքեր և ժողովածուներ։

Անդամակցություն

• Հայաստանի Գրողների Միության անդամ, 1989,
• ՀԳՄ, «Հայ դպրություն» հասարակական կազմակերպության վարչությունների անդամ,
• Հայաստանի Ժուռնալիստների միության անդամ,
• Աշխարհի խաղաղության դեսպան, 2003,
• Հաննովերի բնական գիտությունների եվրոպական ակադեմիայի մշտական անդամ,
• Բնության և հասարակական գիտությունների միջազգային ակադեմիայի իսկական անդամ, ակադեմիկոս, 2004։

Պարգևներ

• ՀԺՄ մրցանակ, 1985,
• Ֆրիտյոֆ Նանսեն միջազգային հիմնադրամի ոսկե հուշամեդալ, 2006,
• Հակոբ Մեղապարտ հուշամեդալ, 2007,
• ՀԳՄ «Գրական վաստակի համար» մեդալ, 2007,
• ՀՀ Մշակույթի նախարարության Ոսկե մեդալ, 2007,
• ՄԱԿ-ի հասարակական պարգևների խորհրդի Ալեքսանդր Պուշկինի անվան մեդալ, 2007,
• Հայ Դպրություն հ/կ Մեսրոպ Մաշտոց մեդալ, 2007,
• Ակսել Բակունցի անվան Գիտելիքների շտեմարան մեդալ, 2009,
• Լոռվա ձոր հ/կ Պատվավոր լոռեցի կոչում, 2011,
• Մաշտոց կրթամշակութային կենտրոնի «Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Վազգեն Ա» մեդալ, 2011,
• Մարկուսի Ով ով է հանրագիտարանի ռեկորդակիր, 2011,
• Քեմբրիջի կենսագրական միջազգային կենտրոնի Տարվա միջազգային մասնագետ, 2012,
• Գյումրիի Հովհաննես Շիրազի տուն-թանգարանի Հովհաննես Շիրազ հուշամեդալ, 2012,
• Հոգեբանների և իրավաբանների միջազգային ասոցիացիայի Տարվա լավագույն հասարակական-մշակութային գործիչ, 2013,
• Հայաստանի Մուսալեռ հայրենակցական միության «ՄՈՒՍԱԼԵՌ» հուշամեդալ,
• ՀԳՄ Դերենիկ Դեմիրճյանի անվան արձակի ամենամյա մրցանակ, 2021։

Երկեր

• Առաջնորդը. Ալֆան և Օմեգան (վեպ) Երևան։ 2020։
• Մաքառում. խոհեր և մտորումներ (գեներալ-մայոր Աշոտ Պետրոսյան), Երևան։ 2017։
• Ես և մերոնք (գեղարվեստական ակնարկ), Երևան, 2013։
• Երկվություն (վեպ), Երևան, 2012։
• Կայծ ցեղի ոգուց Երևան, 2002։
• Մասիսն այն կողմից. Երևան, 2004։
• Բժիշկ Հարութը (փաստագրական ակնարկ), Երևան, 2001։
• Հայրեր և որդիներ (պատմվածքներ), Երևան, 1986։
• Մկրտիչը, Լուսինեն և ուրիշներ (պատմվածքներ), Երևան, 1986։
• Թարգմանական գրքեր։
• Եգոր Սերգիև «Ագռավաքար», Լուսակն, 2021։
• Իոսիֆ Գրիգուլևիչ «Նոր ճշմարտության մարգարեները», Հայաստան, 1989։
• Նիկոլայ Սլադկով «Անտեսանելի գլխարկը», Սովետական գրող, 1985։

Արտաքին հղումներ

• Դուխով գազանն ամենավտանգավորն է, որովհետև դուխն ունի, բայց ուղեղը չունի
• Գրողն ու իր իրականությունը. Դավիթ Սարգսյան
• Դավիթ Սարգսյանի կենսագրությունը Հայաստանի Գրողների Միության կայքում

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատված վերցված է «Հայ գրատպություն և գրքարվեստ» հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում-Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։