Ավարտել է Ներսիսյան դպրոցը, հայոց լեզու և պատմություն դասավանդել նույն դպրոցում։ 1865—1866 թվականներին ուսուցչություն է արել Կոստանդնուպոլսում։ 1867 թվականին նշանակվել է Երուսաղեմի Սուրբ Հակոբ վանքի ժառանգավորաց դպրոցի տեսուչ։ Խմբագրել է «Սիոն» ամսագիրը։ 1869 թվականին ձեռնադրվել է վարդապետ, 1879 թվականին՝ եպիսկոպոս։ 1877 թվականին ընտրվել է Զմյուռնիայի հոգևոր վիճակի առաջնորդ։ Գևորգ Դ կաթողիկոսի մահից (1882 թվական) հետո երկու անգամ առաջադրվել է հայոց կաթողիկոսի թեկնածու (1884 թվականին և 1885 թվականին), բայց Ալեքսանդր III ցարը չի հաստատել։ 1888 թվականին հրաժարվել է պաշտոնից, մոտ տասը տարի Կոստանդնուպոլսում զբաղվել քարոզչական և մանկավարժական գործունեությամբ, 1898 թվականին՝ կրկին ընտրվել Զմյուռնիայի առաջնորդ։ Հրատարակել է կրոնաեկեղեցական («Պատմություն Նոր կտակարանի․․․», 1871 թվական, «․․․Պատմություն քրիստոնեական եկեղեցվո», 1898 թվական), քերականական և այլ բնույթի գրքեր, կատարել թարգմանություններ։ 1860 թվականին, «Կռունկ Հայոց աշխարհին» ամսագրում հրատարակել է ազգային լուսավորության հարցին նվիրված հոդվածներ, որտեղ բանավիճելով Ս․ Նազարյանի դեմ, մերժել է եկեղեցու բարեփոխման նրա առաջարկը, կրթության գործում առաջնությունը վերապահել եկեղեցուն և կրոնին։ «Պատմություն Հայաստանյայց Առաքելական եկեղեցու», Երուսաղեմ, 1872։ «Երկու խոսք Ռուսաստանի հայոց կրոնական և կրթական վիճակին վրա», ԿՊ, 1888։ Պետրոս Շանշյանց, Թ․, 1898։ «Ակնարկ մը Մելքիսեդեկ Մուրատյանց արքեպիսկոպոսի գործունեության շուրջ», ԿՊ, 1929։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 94)։
