Արմինե Կալենց
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Կալենց (այլ կիրառումներ)- Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Պարոնյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։
Արմինե Սարգսի Կալենց (Արմինե Գալենց, Արմինե Սարգսի Պարոնյան, օգոստոսի 18, 1920[1][2], Դամասկոս, Սիրիայի և Լիբանանի ֆրանսիական մանդատ[1][2] - նոյեմբերի 22, 2007, Երևան, Հայաստան), հայ նկարչուհի, ՀԽՍՀ վաստակավոր նկարիչ (1967 թ.), ԽՍՀՄ Ժողովուրդների բարեկամության շքանշանի դափնեկիր (1986 թ.)։
Արմինե Կալենց | |
|---|---|
 | |
| Ի ծնե | արմտ. հայ.՝ Արմինէ Պարոնեան |
| Ծնվել է | օգոստոսի 18, 1920[1][2] |
| Ծննդավայր | Դամասկոս, Սիրիայի և Լիբանանի ֆրանսիական մանդատ[1][2] |
| Վախճանվել է | նոյեմբերի 22, 2007 (87 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Երևան, Հայաստան |
| Ազգություն | հայ |
| Քաղաքացիություն |  Սիրիայի և Լիբանանի ֆրանսիական մանդատ,  ԽՍՀՄ և  Հայաստան |
| Կրթություն | Հայկազյան ազգային վարժարան |
| Մասնագիտություն | նկարչուհի |
| Ուսուցիչ | Հարություն Կալենց[1] |
| Պարգևներ | |
| Ամուսին | Հարություն Կալենց[2] |
| Զավակներ | Սարո Գալենց |
| Արմինե Կալենց Վիքիքաղվածքում | |
| Արմինե Կալենց Վիքիդարանում | |
Կենսագրություն
խմբագրելԾնվել է Ատաբազարից ուսուցիչների՝ Սարգիս և Տիգրանուհի Պարոնյանների ընտանիքում։
1926-1935 թվականներին ուսանել է Հալեպի Հայկազյան և Սեն-Ժոզեֆ վարժարաններում և Երուսաղեմի Սբ. Թարգմանչաց վանքի վարժարանում։ 1938-1939 թվականներին Բեյրութում ուսում է առել Հարություն Կալենցի արվեստանոցում։
1939 թվականին Հալեպի «Պարոն» հյուրանոցում տեղի է ունեցել իր առաջին անհատական ցուցահանդեսը։ 1939 թվականից ի վեր մասնակցել է ցուցահանդեսների Նյու-Յորքում, Հալեպում, Բեյրութում։ Այնուհետև 1946 թվականին ընտանիքի հետ հայրենադարձվել է Հայաստան։ Հետագայում դարձել է Նկարիչների միության անդամ։ 1962 թվականից ի վեր կազմակերպվել են նրա անհատական ցուցահանդեսները Երևանում, Հալեպում, Փարիզում, Մոնրեալում, Թբիլիսիում։ 1991-1992 թվականներին կատարել է ստեղծագործական այց ԱՄՆ։ 1993 թվականին Լոս Անջելեսում տեղի է ունեցել նկարչուհու անհատական ցուցահանդեսը։ 1994-1996 թվականներին կատարել է երկրորդ երկարաժամկետ այցն ԱՄՆ։ 1996 թվականից ի վեր կրկին ստեղծագործել է Երևանում, որտեղ 2000 և 2004 թվականներին ունեցել է անհատական ցուցահանդեսներ[3]։
2000 թվականին հրապարակել է «Ներիր ինձ, Հարություն» հուշագրությունն ամուսնու մասին, 2004 թվականին՝ «Մտորումներ» գրքերը։
Նկարներ
խմբագրել.jpg)
.jpg)
- «Մեր երեխաները» (1952 թ.)
- «Բնանկար։ Բյուրական» (1956 թ.)
- Ե. Բեքարյանի դիմանկարը (1958 թ.)
- «Ընկերուհիներ» (1960 թ.)
- «Ապարանի բնանկար» (1963 թ.)
- «Արտացոլում» (1968 թ.)
- «Լոռի» (1969 թ.)
- «Երազներ գտնող աղջիկը» (1975 թ.)
Մեջբերումներ Արմինե Կալենցից
խմբագրելԴիմանկարների մեջ ես փորձում եմ պահպանել այն, ինչ տեսնում է իմ ներքին աչքը։ Հաճախ կարելի է մարդու մեջ տեսնել այն գույներն ու գծերը, որոնք ոչ մի լուսանկարչական եղանակով չի արտահայտվում։ Միայն հոգին է հոգուն տեսնում, և հավատով լուսավորված աչքն է, որ ճառագայթի նման թափանցում է սրտերից ներս....
Ընտանիք
խմբագրել- Ամուսին՝ Հարություն Կալենց
- Որդիներ՝ Արմեն և Սարո Կալենցներ
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Հայկական սովետական հանրագիտարան (հայ.) / Վ. Համբարձումյան, Կ. Խուդավերդյան — Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 1974.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Ով ով է. հայեր (հայ.) / Հ. Այվազյան — Երևան: Հայկական հանրագիտարան հրատարակչություն, 2005.
- ↑ Ով ով է. Հայեր. Կենսագրական հանրագիտարան, հատոր առաջին, Երևան, 2005.
 | Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Արմինե Կալենց» հոդվածին։ |
 | Վիքիդարանն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Արմինե Կալենց» հոդվածին։ |
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 170)։ 
|