Ատրուշան (կամ կրակատուն, մեհյան, պարս. «ատաշկադէ», թարգ.՝ «կրակի տուն»), զրադաշտական կրոնում սրբազան կրակի պահպանման վայրերը։ Զրադաշտական հոգևորականության, մոգերի ծիսակարգի հիմնական նպատակներից մեկն է եղել անմար պահել հիմնական մեհյանների սրբազան կրակը։ Որոշ տեղերում այն վառվել է հարյուրամյակներ ու ավելի քան մեկ հազարամյակ։

Սրբազան կրակով ատրուշան — զրադաշտական հիմնական խորհրդանիշներից մեկը
[Նա], ով իր ձեռքերով վառելափայտ կզոհաբերի սրբազան կրակի մեջ.. կլինի նրան երանություն[1]։

Սրբազան կրակներ խմբագրել

Զրադաշտականությունում սրբազան կրակները բաժանվել են երեք տարբեր աստիճանների։

  1. Շահ աթաշ Վահարամ/Բեհրամ - «Հաղթական արքա կրակ» - բարձրագույն աստիճանի սրբազական կրակ, որոնք պահպանվում ու տեղից տեղ էին տեղափոխվում միայն արքայական ընտանիքիների համար ու ցանկությամբ։ Նվիրվում էին հիմնական մեծ հաղթանակներին ու հաջողություններին։
  2. Աթաշ Ադուրան' - (Ադարան) - «Կրակների կրակ» - Այրվում էր հիմնականում բնակավայրերի մեհյաններում։ Նախատեսված էր զրադաշտական ամեն տեսակի տոների ու ծիսակատարությունների իրականացման համար։
  3. Աթաշ Դադգահ - «Օրենքով սահմանված կրակ» - Կրակ նախատեսված փոքր համայնքների ու առանձին ընտանիքների ներքին խնամքի համար։

Այժմ զրադաշտական բարձրագույն սրբազան կրակները՝ Աթաշ Վահարամները վառվում էին միայն աշխարհի ինը գործող մեհյաններում։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. Յասնա 62.1;
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ատրուշան» հոդվածին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 1, էջ 665