Չեխը, Լեհը և Ռուսը
Չեխը,Լեհը և Ռուսը, «երեք սլավոն եղբայրներ», Չեխիայի, Լեհաստանի և Ռուսաստանի հիմնադրման մասին լեգենդի հերոս-էպոնիմներ[1][2][3]։ Վարկածներից մեկի համաձայն՝ երեք եղբայրները միասին որս են կարել, բայց նրանցից յուրաքանչյուրը որոշել է գնալ իր նախընտրած ուղղությամբ։ Ռուսը գնացել է արևելք։ Չեխը շարժվել է դեպի արևմուտք՝ Ռոջիպ լեռը, Բոհեմիայի մոտակայքում, իսկ Լեհը գնացել է հյուսիս, մինչև հանդիպել է մի հսկա սպիտակ արծվի, որը պաշպանում էր իր բույնը։ Նա հիմնել է Գնեզնո բնակավայրը և որպես զինանշան ընտրել սպիտակ արծիվ։
Կոզմա Պրաժսկու «Բոհեմական տարեգրությունը» (12-րդ դարի սկիզբ) պատմում է Բոհեմիա սլավոնական ցեղի ժամանման մասին, որը գլխավորել է «նախահայր Չեխը»։ Հետո Լեհն է հայտնվել լեգենդի չեխական տարբերակում, իսկ Ռուսը հայտնվել է լեգենդի լեհական տարբերակում[1][2][3]։
«Հին գրքերում գրել են, որ Պաննոնիան բոլոր սլավոնական ժողովուրդների մայրն ու նախածինն է ... այս Պանոնացիներից ծնվել են երեք եղբայրներ՝ Պանի որդիները, Պանոնացիների տիրակալները, որոնցից առաջնեկը ունեցել է Լեհ անունը, երկրորդը՝ Ռուս, երրորդը՝ Չեխ։ Այս երեքը բազմացել են և հիմնել երեք թագավորություն՝ լեհեր, ռուսներ և չեխեր, որոնք կոչվում էին նաև Բոհեմներ»[4]։
«Անցյալ տարիների հեքիաթը» հին ռուսական քրոնիկոնը և Պալեմոնի մասին միջնադարյան լիտվական լեգենդները իրենց ժողովուրդների ծագումը կապել են Նորիկի տարածաշրջանի հետ, որտեղ ապրել են իլիրացի վենետները.[5]. «... Ժողովուրդների բաժանումից հետո Սեմի որդիները գրավել են արևելյան երկրները, իսկ Քամի որդիները՝ հարավային երկրները, իսկ Յաֆեթները՝ արևմտյանը և հյուսիսայինը։ Այս 70 և 2 լեզուներից ծագել են սլավոնական ժողովուրդները` Յաֆեթի ցեղից՝ այսպես կոչված նորիկները»։
Սա նաև համապատասխանել է Չեխ ժողովրդի կազմավորման մասին առասպելին, որը նկարագրվել է Պրոկոպիոս Սլոբոդայի գրքում. «Ես լավ գիտեմ, թե ինչն է հայտնի շատերին, բայց ոչ բոլորին, ըստ Peter Codicilus- ի և շատ ուրիշների հաշվարկի։ 278 թվականին մի ազնվական Չեխ գնացել է իր եղբայրների՝ Լեխի և Ռուսի, ինչպես նաև իր բոլոր ընկերների հետ, այն բանի համար, որ նրանք այլևս չէին կարող դիմանալ այդ մեծ հարձակումներին և ճնշումներին, որոնք հռոմեացիները գործում էին իրենց վրա, և հատկապես հռոմեական զորքերի ղեկավար Ավրելիոսը, որը զինված ձեռքով պահպանում էր Իլլիրիան և այնքան էր ճնշում իր ընտանիքին, որ Չեխը և իր մերձավորների հետ ապստամբեց նրա դեմ։ Եվ արդյունքում, վախենալով հռոմեացիների հզորությունից, նա լքել է իր հայրենիքը՝ Կրապինան։ 14 տարի նա ծառայել է Սալմանինի հետ, Ցիրցիպանի որդու հետ, ով այն ժամանակ Բոհեմի ժողովրդի կառավարիչն ու ապագա առաջնորդն էր ... »:
Այս ավանդության բովանդակությունը լիովին համահունչ է հռոմեական մատենագրություններին, որոնք պատմում են Մարկուս Ավրելիուս Կարաուսի ապստամբությունը Նորիկում և Ռետիայում 282 թվականին, որի արդյունքում ապստամբները սպանել են Հռոմի կայսր Մարկուս Ավրելիուս Պրոբուսին և իշխանությունը փոխանցվել է Կարային[6][7][8]։
Հենց Վելիկապոլսկու տարեգրություններում էր, որ ավանդությունն իր ամբողջական տեսքով հայտնվել է XIV դարում, քանի որ 1295-1296 թվականներին գրվել էր ձեռագրով (Յան Գոդիովսկու գրադարանից), եղբայրների մասին որևէ հատված չկա։ Ենթադրվում է, որ երեք եղբայրների վարկածի հեղինակը Ռուսին ավելացրել է Չեխ անունով լեհի լեգենդին խորվաթական երկրից, որը հայտնի է Դալիմիլ Մեզիրիցկիի չեխական բանաստեղծական տարեգրությունից, որը ստեղծվել է 1308-1314 թվականներին[9]։
Չեխը և Լեհը նկարագրվել են Յան Պշիբիկի տարեգրության մեջ՝ ([4-րդ դար), իսկ լեհ պատմաբան Յան Դլուգոշի (15-րդ դար) մոտ բոլոր երեք եղբայրներ։
Ռուսը հայտնի է նաև 12-րդ դարի սկզբի Պարսկական պատմությունների հավաքածուից։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Екатерина Вельмезова. Чех, Лех и Рус: В поисках мифических первопредков // Родина. — 2001. — В. 1/2. — С. 26-28. Архивировано из первоисточника 26 հունվարի 2013.
- ↑ 2,0 2,1 В поисках мифических первопредков славян Ноево потомство
- ↑ 3,0 3,1 Мыльников А. С. Картина славянского мира: взгляд из Восточной Европы. Этногенетические легенды, догадки, протогипотезы XVI — начала XVIII века. — СПб., 1996. — 320 с. — ISBN 5-85803-063-7
- ↑ Великая Польская хроника. Пролог.
- ↑ Текст повести в переводе Д. С. Лихачёва[1]
- ↑ Флавий Вописк Сиракузянин. «История Августов». Проб. XXI. 2—3.
- ↑ Аврелий Виктор. О цезарях. XXXVII. 4.
- ↑ Евтропий. Бревиарий от основания города. IX. 17. 2.
- ↑ Предисловие к Великопольской хронике
Գրականություն խմբագրել
- Меркулов В. И. Начало Руси по польским документам // Откуда родом варяжские гости? (генеалогическая реконструкция по немецким источникам). — М.: Библиотека расовой мысли, Амрита-Русь, 2005. — С. 28—33. — 128 с. — 3000 экз. — ISBN 5-94355-308-8
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Չեխը, Լեհը և Ռուսը կատեգորիայում։ |