Մեղք (կրոնական)

Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Մեղք (այլ կիրառումներ)

Մեղք, կրոնական պատվիրանների (Աստծո (Աստվածների) պատվիրաններ, կարգադրություններ, ավանդույթներ) ուղղակի կամ ոչ ուղղակի խախտումն է, դրանցից հեռանալը կամ դրանց կատարումից հրաժարվելն է։ Մեղքը անհատի կամքի գործողության հետևանք է, որը հանցանք է պարունակում և հատուցման է տանում։ Քրիստոնեական անթրոպոլոգիան և կոսմոլոգիան պնդում են, որ գոյության և անհատականության զարգացման բարոյական օրենքների խախտումը դրանց համար օնթոլոգիկ հետևանքներ է ունենում ՝ վնասի տեսքով, որոնք կարելի է համեմատել ֆիզիկական օրենքների խախտման հետևանքների հետ։ Մեղք հասկացությունը զղջման հետ միասին քրիստոնեական ավանդույթներում առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում։ Մեղքը քրիստոնյաների համար ոչ միայն մեղսավորություն ու հանցանք է, այլև պատվիրաններով շարժվելուց հրաժարվելն է, ինչպես նաև բնությանը հակասող ինչ-որ երևույթ (քանզի մարդը ստեղծված է Աստծո պատկերով), մարդկային էության հանցավորությունը նրա անկյալ բնության դրսևորումն է։ Քրիստոնեության մեջ տարբերակում են երեք տեսակ մեղքեր։ Անձնական մեղք – խղճի և Աստծո պատվիրանների դեմ կատարված արարք Առաջնային մեղք – մարդկային բնույթի անկատարությունը, որը առաջացել էր նախահայրերի մեղքից Ցեղային մեղք – իր տիպի մեջ հատուկ/ ցեղի, ազգի և այլն/ ժառանգական ենթարկվածություն որևիցե կրքի, պայմանավորված սեփական նախնիի, որևէ հանցանքով։ Այս հասկացությունը առավել նոր է և ոչ այդքան ընդունված։ Մեղսավոր կարող են լինել գործը ու անգործությունը, խոսքը, միտքը, ցանկությունը և զգացմունքը։ Քրիստոնեության մեջ որպես մահացու մեղք է բնորոշվում այն գիտակցված և չապաշխարհված մեղքերը, որոնք մահվան են տանում մարդկային հոգին։ Ի հեճուկս լայն տարածված պատրանքի «Յոթ մահացու մեղքերը» հանդես չեն գալիս քրիստոնեության դոգմատիկ հավատի ուսուցման մասը / օրինակ ուղղափառ եկեղեցում դրանք բացակայում են, փոխարենը նրան հատուկ է «ութ կրքերի» կոնցեպցիան, որը տանում է մեղքին/, այն հանդիսանում է կաթոլիկ եկեղեցու մարդու մեղքերը դասակարգելու փորձ։ Նոր Կտակարանում միայն մեկ մեղք կա, որը չի ներվում, դա Աստծո բարեգթության և Սուրբ Հոգու գոյության բացահայտ մերժումն է։