Վիքիպեդիա

Մասնակից:Daisy0999/Ավազարկղ

Ներերակային հակամարմիններ անջատում են դոնորի արյան պատրաստուկից ու ներարկում ներերակային եղանակով: IVIg-ը պարունակում է 1000 դոնորից վերցված G դասի իմունագլոբուլիններ: Ներերակային հակամարմինները խորհուրդ են տալիս օգտագործել իմունադեֆիցիտի դեպքում, օրինակ, X քրոմոսոմի հետ շղթայակցված ագամմագլոբուլինեմիայի դեպքում (առաջնային իմունադեֆիցիտ վիճակ), նաև երկրորդային իմունադեֆիցիտի, աուտոիմուն հիվանդությունների, սուր ինֆեկցիոն վարակների, բորբոքումների:




Внутривенные иммуноглобулины (անգլ.՝ Intravenous immunoglobulin, IVIg) получают из препаратов донорской крови и вводят внутривенно. IVIg содержат иммуноглобулины класса G от тысяч доноров. Внутривенные иммуноглобулины применяют при иммунодефицитных состояниях, например, при Х-связанной агаммаглобулинемии (первичное иммунодефицитное состояние), при вторичных иммунодефицитах, при воспалениях и аутоиммунных заболеваниях, при острых инфекциях.


Ազդեցության մեխանիզմը

Իմունադեֆիցիտ ունեցող պացիենտների պլազմայի սպիտակուցների փոխարինիչ թերապիայի տեսակ է ներերակային եղանակով հակամարմինների ընդունումը: Այդ պացիենտների պլազմայում հակամարմինների սինթեզը կամ բացակայում է, կամ անբավարար է կատարվում: Այսպիսի իմունադեֆիցիտով պացիենտներին ներերակային հակամարմինները ցուցված են դրանց քանակը բարձրացնելու մինչև ֆիզիոլոգիական մակարդակ: Նպատակը ինֆեկցիոն հիվանդությունների կանխումն է և պասիվ իմունիտետի ձևավորումը: Ներարկումը կատարում են շաբաթական 3-4 անգամ: Աուտոիմուն հիվանդություններ ունեցող պացիենտներին ներարկումը կատարում են առավել բարձր դոզայով, տվյալ մարդու քաշի յուրաքանչյուր կիլոգրամին 1-2 գրամ դեղաչափ, այնպիսի հիվանդությունների թեթևացման համար, ինչպիսիք են դերատոմիոզիտը:

Հակամարմինների ներերակային ներարկումը կիրառվում է մի քանի սուր ինֆեկցիոն հիվանդությունների դեպքում, օրինակ Կավասակի և երեխաների ՄԻԱՎ վարակը:




Механизм действия

խմբագրել

Иммуноглобулины для внутривенного применения представляют собой один из вариантов заместительной терапии белков плазмы у иммунодефицитных пациентов, со сниженным или отсутствующим уровнем синтеза антител. Таким иммунодефицитным пациентам внутривенное введение иммуноглобулинов показано для повышения содержания антител в крови до физиологического уровня для предотвращения инфекционных заболеваний и создания пассивного иммунитета. Введение иммуноглобулинов производится каждые три-четыре недели.

Пациентам с аутоиммунными заболеваниями препараты иммуноглобулинов вводят в высоких дозах, около 1-2 граммов на килограмм массы тела, для снижения тяжести заболевания, например, дерматомиозита.

Внутривенные введения иммуноглобулинов применяют при некоторых острых инфекциях, например, при болезни Кавасаки и ВИЧ-инфекции у детей.[1]





Подавление тяжелых воспалений Սուր բորոբոքային պրոցեսների ճնշում

խմբագրել

Ներերակային ներարկման միջոցով հակամարմինների սուր բորբոքային պրոցեսների ճնշման մեխանիզմը դեռ հսատկ պարզաբանված չէ: Կարծիք կա, որ այդ պրոցեսում կատարվում է Fc-ընկալիչի ինակտիվացում: Աուտոիմուն հիվանդությունների դեպքում IVIg-ի առաջնային թիրախը նույնպես հստակ պարզաբանված չէ: Այդպիսի հակամարմինները կարող են ազդել հետևյալ մոդելի համաձայն, ըստ որի ներարկվող հակամարմինները պացիենտի մոտ ձևավորում են անհրաժեշտ իմունային կոմպլեքս:


Точный механизм, по которому иммуноглобулины для внутривенного введения супрессируют тяжелые воспаления, не установлен, однако считают, что в этом процессе происходит ингибирование Fc-рецептора.[2][3] Реальная первичная мишень IVIg в аутоиммунных заболеваниях также не выяснена. Такие иммуноглобулины могут действовать через последовательную модель, в которой вводимые иммуноглобулины у пациента образуют подобие иммунного комплекса.[4] После формирования таких иммунных комплексов они взаимодействуют с активирующими рецепторами на поверхностях дендритных клеток,[5] которые далее опосредуют противовоспалительный эффект, помогающий снизить тяжесть аутоиммунного заболевания или воспаления.

Кроме того, антитела доноров могут связываться прямо с ненормальными антителами пациента, стимулируя их выведение. С другой стороны, введение значительных количеств антител может стимулировать систему комплемента хозяина, что может приводить к выведению всех антител, в том числе и токсичных. IVIg также блокируют рецепторы к антителам на поверхности макрофагов, что приводит к снижению повреждений данными клетками, и регулирует фагоцитоз.

Иммуноглобулины для внутривенного введения также могут регулировать иммунный ответ, взаимодействуя с некоторыми мембранными рецепторами на поверхности Т-лимфоцитов, В-лимфоцитов и моноцитов, имеющих вклад в аутоиммунные реакции, таким образом, повышая толерантность к аутоантигенам.[6]

Показано, что внутривенное введение иммуноглобулинов активирует Т-лимфоциты, что приводит к снижению их взаимодействия с микроглией. В результате обработки Т-лимфоцитов IVIg, в культуре Т-лимфоцитов и микроглии снижались уровни ФНО-альфа и интерлейкина 10. Полученные данные расширяют понимание того, как IVIg могут влиять на воспалительные процессы в ЦНС при аутоиммунных воспалительных заболеваниях.[7]

Факты

խմբագրել
  • Внутривенно вводят только иммуноглобулины класса G, и периферические ткани, защищаемые в норме иммуноглобулинами класса А (глаза, легкие, желудочно-кишечный тракт, мочевыводящие протоки) не получают полной защиты.
  • Так как пациенты с Х-связанной агаммаглобулинемией не имеют антител, то они не могут реагировать (в том числе анафилактический шок) на внутривенное введение иммуноглобулинов. Чаще анафилактический шок случается у пациентов с дефицитом IgA, не имеющих антител других подклассов.
  • В случае повторяющихся побочных эффектов рекомендуется снизить скорость введения иммуноглобулинов и снизить вводимую дозу.
  • Пациентам с диабетом следует принимать во внимание состав среды, в которой растворены антитела, так как некоторые производители используют концентрированные растворы сахаров, например, сахарозы и мальтозы.
  • Требования FDA к иммуноглобулинам для внутривенного введения:
  • Иммуноглобулины для внутривенного введения представляют собой модуляторы иммунной системы и показан благотворный эффект от их введения при лечении некоторых аутоиммунных заболеваний, например, рассеянного склероза, миастении, пузырчатки, полимиозита, дерматомиозита, грануломатоза Вегенера, синдроме Шурга-Штраусса, хронической воспалительной демиелинизирующей полиневропатии и других АИЗ.
  • Возможно внутривенное введение иммуноглобулинов беременным женщинам.
  • Внутривенное введение иммуноглобулинов применяют для лечения повторяющихся выкидышей, эффективность данной терапии противоречива.
  • Стоимость иммуноглобулинов для внутривенного введения составляет до 50 долларов США за один грамм, что соответствует 10000 долларов для лечения персоны массой 100 кг (при введении 2 г антител на 1 кг). В отечественныхԿաղապար:Уточнить аптеках стоимость иммуноглобулинов порядка до 4 тыс. руб. за 1 флакон

Применение

խմբագրել

В случае первичной иммунной дисфункции вводят от 100 до 400 мг иммуноглобулинов на кг массы тела пациента, один раз в 3-4 недели.

Иммуноглобулины применяются при следующих неврологических и аутоиммунных заболеваниях[8]:

В случае неврологических и аутоиммунных заболеваний в большинстве случаев вводят около 2 г иммуноглобулинов на кг массы тела в ходе пятидневного курса ежемесячно в течение трех-шести месяцев. Далее — поддерживающая терапия в дозе 100—400 мг иммуноглобулинов на кг массы тела каждые 3-4 недели.

По состоянию на декабрь 2008 года иммуноглобулины для внутривенного введения находятся в третьей стадии клинических испытаний в США для лечения болезни Альцгеймера.

Иммуноглобулины для внутривенного введения применяют при тяжелом сепсисе и септическом шоке у больных в критическом состоянии.[9]

Медицинский препарат

խմբագրել

Иммуноглобулин человека нормальный для внутривенного введения жидкий

Латинское название: Immunoglobulinum normale humanum injectionibus intravenosa
Фармакологические группы: Иммуноглобулины

Нозологическая классификация (МКБ-10)

խմբագրել
  • A37 Коклюш.
  • A39 Менингококковая инфекция.
  • A41 Другая септицемия.
  • B00-B09 Вирусные инфекции, характеризующиеся поражениями кожи и слизистых оболочек.
  • B05 Корь.
  • B15-B19 Вирусный гепатит.
  • B20-B24 Болезнь, вызванная вирусом иммунодефицита человека ВИЧ.
  • B34 Вирусная инфекция неуточненной локализации.
  • B34.9 Вирусная инфекция неуточненная.
  • B91 Последствия полиомиелита.
  • B99 Другие инфекционные болезни.
  • C81 Болезнь Ходжкина лимфогранулематоз.
  • C82 Фолликулярная (нодулярная) неходжкинская лимфома.
  • C83 Диффузная неходжкинская лимфома.
  • C84 Периферические и кожные T-клеточные лимфомы.
  • C85 Другие и неуточненные типы неходжкинской лимфомы.
  • C90 Множественная миелома и злокачественные плазмоклеточные новообразования.
  • C90.0 Множественная миелома.
  • C91 Лимфоидный лейкоз (лимфолейкоз).
  • C91.1 Хронический лимфоцитарный лейкоз.
  • C91.9 Лимфоидный лейкоз неуточненный.
  • C92 Миелоидный лейкоз (миелолейкоз).
  • C92.9 Миелоидный лейкоз неуточненный.
  • D59 Приобретенная гемолитическая анемия.
  • D59.1 Другие аутоиммунные гемолитические анемии.
  • D66 Наследственный дефицит фактора VIII.
  • D69.3 Идиопатическая тромбоцитопеническая пурпура.
  • D72.8 Другие уточненные нарушения белых кровяных клеток.
  • D80 Иммунодефициты с преимущественной недостаточностью антител.
  • D81 Комбинированные иммунодефициты.
  • D82.0 Синдром Вискотта-Олдрича.
  • D83.9 Общий вариабельный иммунодефицит неуточненный.
  • D84 Другие иммунодефициты.
  • D84.8 Другие уточненные иммунодефицитные нарушения.
  • D84.9 Иммунодефицит неуточненный.
  • E88.0 Нарушения обмена белков плазмы, не классифицированные в других рубриках.
  • G35 Рассеянный склероз.
  • G40 Эпилепсия.
  • G40.5 Особые эпилептические синдромы.
  • G61.0 Синдром Гийена — Барре.
  • G70 Myasthenia gravis и другие нарушения нервно-мышечного синапса.
  • J10-J18 Грипп и пневмония.
  • M05.2 Ревматоидный васкулит.
  • M06.1 Болезнь Стилла, развившаяся у взрослых.
  • M08 Юношеский (ювенильный) артрит.
  • M30-M36 Системные поражения соединительной ткани.
  • M30.3 Слизисто-кожный лимфонодулярный синдром [Кавасаки].
  • M32 Системная красная волчанка.
  • P36 Бактериальный сепсис новорожденного.
  • R78.8.0 Бактериемия.
  • T20-T32 Термические и химические ожоги.
  • T86.0 Отторжение трансплантата костного мозга.
  • Z100 КЛАСС XXII Хирургическая практика.
  • Z29.1 Профилактическая иммунотерапия.
  • Z54 Период выздоровления

Фармакологическое действие

խմբագրել

Действующее вещество (МНН) Иммуноглобулин человеческий нормальный (Immunoglobulin human normal)

Применение

խմբագրել

Заместительная терапия с целью профилактики инфекций при синдромах первичного иммунодефицита: агаммаглобулинемии, обычных вариабельных иммунодефицитах, связанных с а- или гипогаммаглобулинемией; дефицит подклассов IgG, заместительная терапия с целью профилактики инфекций при синдроме вторичного иммунодефицита, обусловленного хроническим лимфолейкозом, СПИДом у детей или пересадкой костного мозга, идиопатическая тромбоцитопеническая пурпура, синдром Кавасаки (в дополнение к лечению препаратами ацетилсалициловой кислоты), тяжелые бактериальные, включая сепсис (в комбинации с антибиотиками) и вирусные инфекции, профилактика инфекций у недоношенных детей с низкой массой тела при рождении (менее 1500 г), синдром Гийена — Барре и хроническая воспалительная демиелинизирующая полинейропатия, аутоиммунная нейтропения, парциальная красноклеточная аплазия кроветворения, тромбоцитопения иммунного происхождения, в том числе посттрансфузионная пурпура, изоиммунная тромбоцитопения новорожденных, гемофилия, вызванная образованием антител к факторам свертывания, myasthenia gravis, профилактика и лечение инфекций при терапии цитостатиками и иммунодепрессантами, профилактика привычного выкидыша.

Противопоказания

խմբագրել

Гиперчувствительность к иммуноглобулинам человека, особенно у больных с дефицитом IgA за счет образования к нему антител.

Побочные действия

խմբագրել

Головная боль, тошнота, головокружение, рвота, боли в животе, диарея, артериальная гипо- или гипертензия, тахикардия, цианоз, одышка, чувство сдавления или боль в грудной клетке, аллергические реакции; редко — тяжелая гипотония, коллапс, потеря сознания, гипертермия, озноб, повышенное потоотделение, чувство усталости, недомогание, боли в спине, миалгии, онемение, приливы жара или ощущение холода.

Взаимодействие

խմբագրել

Может снижать эффективность активной иммунизации: живые вирусные вакцины для парентерального применения не следует использовать по крайней мере в течение 30 дней после введения иммуноглобулина.

Способ применения и дозы

խմբագրել

В/в, капельно. Режим дозирования устанавливают индивидуально, в зависимости от показаний, тяжести заболевания, состояния иммунной системы, индивидуальной переносимости. При синдромах первичного и вторичного иммунодефицита разовая доза составляет 0,2-0,8 г/кг (в среднем — 0,4 г/кг); вводят с интервалом 2-4 нед (для поддержания минимальных уровней IgG в плазме крови, составляющих 5 г/л). Для профилактики инфекций у больных, которым проводится аллотрансплантация костного мозга, 0,5 г/кг однократно за 7 дней до трансплантации, и затем 1 раз в неделю на протяжении первых 3 мес после трансплантации, и 1 раз в месяц в течение последующих 9 мес. При идиопатической тромбоцитопенической пурпуре — 0,4 г/кг 5 дней подряд; в дальнейшем (при необходимости) — по 0,4 г/кг с интервалами 1-4 нед для поддержания нормального уровня тромбоцитов. При синдроме Кавасаки — 0,6-2 г/кг в несколько приемов на протяжении 2-4 дней. При тяжелых бактериальных инфекциях (включая сепсис) и вирусных инфекциях — 0,4-1 г/кг ежедневно в течение 1-4 дней. Для профилактики инфекций у недоношенных детей с низкой массой тела при рождении — 0,5-1 г/кг с интервалом 1-2 нед. При синдроме Гийена — Барре и хронической воспалительной демиелинизирующей нейропатии — 0,4 г/кг в течение 5 дней; при необходимости 5-дневные курсы лечения повторяются с интервалами 4 нед.

Меры предосторожности

խմբագրել

Большинство побочных эффектов связано с высокой скоростью вливания и может быть купировано при остановке или замедлении инфузии. В случае возникновения тяжелых побочных эффектов введение следует прекратить (могут быть показаны адреналин, противогистаминные средства, кортикостероиды и плазмозаменители). При нарушении функции почек рекомендуется следить за состоянием больных во время лечения (контроль креатинина — в течение 3 дней после вливания). После введения иммуноглобулина увеличивается (пассивно) содержание антител в крови, что может привести к ошибочной интерпретации результатов серологического исследования.

Особые указания

խմբագրել

Препарат следует хранить при температуре 4-8 °C, в защищенном от света месте, не рекомендуется замораживать.

Ссылки

խմբագրել

Примечания

խմբագրել
  1. ↑ Meythaler, R.G. Miller, J.T. Sladky and J.C. Stevens, R.A.C. Hughes, E.F.M. Wijdicks, R. Barohn, E. Benson, D.R. Cornblath, A. F. Hahn, J.M., «Practice parameter: Immunotherapy for Guillain-Barré syndrome: Quality Standards Subcommittee of the American Academy of Neurology», Neurology 2003;61;736-740. Download from «Архивированная копия» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2009-03-06-ին. Վերցված է 2012-05-28-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն).
  2. ↑ Gern JE (2002). «Antiinflammatory Activity of IVIG Mediated through the Inhibitory FC Receptor». Pediatrics. 110 (2): 467–8. doi:10.1542/peds.110.2.S1.467-b. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)
  3. ↑ Nimmerjahn F, Ravetch JV (2007). «The antiinflammatory activity of IgG: the intravenous IgG paradox». J. Exp. Med. 204 (1): 11–5. doi:10.1084/jem.20061788. PMC 2118416. PMID 17227911. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)
  4. ↑ Clynes R (2005). «Immune complexes as therapy for autoimmunity». J. Clin. Invest. 115 (1): 25–7. doi:10.1172/JCI23994. PMC 539209. PMID 15630438. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)
  5. ↑ Siragam V, Crow AR, Brinc D, Song S, Freedman J, Lazarus AH (2006). «Intravenous immunoglobulin ameliorates ITP via activating Fc gamma receptors on dendritic cells». Nat. Med. 12 (6): 688–92. doi:10.1038/nm1416. PMID 16715090. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  6. ↑ Bayry J, Thirion M, Misra N; և այլք: (2003). «Mechanisms of action of intravenous immunoglobulin in autoimmune and inflammatory diseases». Neurol. Sci. 24 Suppl 4: S217–21. doi:10.1007/s10072-003-0081-7. PMID 14598046. {{cite journal}}: Explicit use of et al. in: |author= (օգնություն); Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  7. ↑ Janke AD, Yong VW (2006). «Impact of IVIg on the interaction between activated T cells and microglia». Neurol. Res. 28 (3): 270–4. doi:10.1179/016164106X98143. PMID 16687052. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)
  8. ↑ Elovaara I., Apostolski S., van Doorn P. et al.(September 2008) «EFNS guidelines for the use of intravenous immunoglobulin in treatment of neurological diseases» Eur. J. Neur. 15(9):893—908 http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1468-1331.2008.02246.x/abstract
  9. ↑ Laupland KB, Kirkpatrick AW, Delaney A (2007). «Polyclonal intravenous immunoglobulin for the treatment of severe sepsis and septic shock in critically ill adults: a systematic review and meta-analysis». Crit. Care Med. 35 (12): 2686–92. doi:10.1097/01.CCM.0000295312.13466.1C. PMID 18074465. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)


Side effects Կողմնակի ազդեցություններ

խմբագրել

Դեղին տենդի 17D պատվասնայութը բավականաչափ անվտանգ է, ավելի քան 500 միլիոն դեղաչափ պատվաստումներից հազվադեպ են այն գրանցված իրավիճակները, երբ պատվաստումը բերել է հիվանդության առաջացման: 17D պատվաստանյութի կողմնակի ազդեցությունների մեծ մասը եղել է ձվից ալերգիա ունենալու պատճառով, այս դեպքում պատվաստանյութի ազդեցությունը մեծանում է: Այն մարդիկ, ովքեր տեղյակ են , որ ձվից ալերգիա ունեն, մինչ պատվաստվելը նախապես պետք է խորհրդակցեն իրենց բժշկի հետ: Բացի դա, կա մի փոքր հավանականություն նյարդային հիվանդությունների և էնցեֆալիտների առաջացման, մասնավորապես ճնշված իմունային համակարգ ունեղոցների ու մանկակահասակ երեխաների մոտ: 17D պատվաստանյութը հակացուցված է պատվաստել 0-ից 6 ամսականում, և 59 տարին լրանալուց հետո[1], ուրցագեղձի խանգարում ունեցող մադրկանց, կապված իմունային բջիջների ոչ նորմալ ֆունկցիոնալ ակտիվության հետ, առաջնային իմունային անբավարարություն ունեցողներին, նաև բոլոր նրանց, ում իմունիտետը թուլացած է, ներառյալ նաև իմունասուպրեսորներ (իմունային համկարգը ընկճող դեղամիջոցներ) օգտագործողներին[2]: 2001 թվականին Կանադական բժշկական ասոցիացիան հրապարակեց CMAJ հոդվածը հետևյալ վերնագրով՝ Դեղին տենդի պատվաստնայութ,որի կարիքը պացիենտները շատ ունեն[3]։ Հոդվածը սկսում է այն մասին, որ 7 մարդիկ, ովքեր ունեին իմունային համակարգի ճնշվածություն, նրանցից 6-ը մահացել են պատվաստումից 2-5 օրվա ընթացքում, 1996-2001 թվականների միջակայքում: Մահացողներից 2-ը պատվաստվել էին չնայած նրան, որ պատրաստվում էին մեկնել այնպիսի երկրներ, որտեղ դեղին տենդի բարձր տարածվածթյուն չկա:

Պատմություն

խմբագրել

1912 թվականին բացվեց Պանամայի ջրանցքը, որին հաջորդեց պատվաստանյութի ստեղծման առաջին փորձը[4]: Ջրանցքի բացումը մեծացրեց հիվանդության տարածվածությունը էլ ավելի մեծացրեց: Ճապոնացի մանրէաբան Հիդեյո Նոգուչին գլխավորել է Ռոքեֆելլեր հիմնադրամի Էկվադորում իրականացված հետազոտությունները , որոնց արդյունքում ստեղծվեց պատվաստանյութը, իր այն տեսության հիման վրա, ըստ որի հիվանդության պատճառը լեպտոսպիրա բակտերիան է: Այնուամենայնիվ, այլ հետազոտողներ չկրկնեցին նրա արդյունքները, և անարդյունավետ պատվաստանյութը իվերջո չմտավ գործածության մեջ։

Մեկ այլ պատվաստանյութ մշակվեց վիրուսի Ֆրանսիական տեսակից, որը ստացել էին Պաստյոր Ինստիտուտի աշխատակիցները Դաքարում և Սենեգալում ապրող վիրուսակրից, ով փրկվել էր հիվանդության ճիրաններից և ողջ էր մնացել: Այս պատվաստանյութը գործածվում և տրվում էր որպես համակցում, առաջացնելով իմունիտետ երկու հիվանդությունների նկատմամբ, չնայած որ որոշ դեպքերում թողնում է տարբեր համակարգային և նյարդային բարդացումեր: Այսպիսով պատվաստանյութում վիրուսային հարուցիչների օգտագործումը ձախողվել է:

Ռոքֆելլեր ընկերության գիտաշխատողները ստեղծեցին այլ պատվաստանյութ, ստացված աֆրիկացի Ասիբիի արյան շիճուկից 1927 , որը մարդու օրգանիզմից վիրուսի մեկուսացման առաջին փորձն էր: Այն անվտանգ էր, բայց օգտագործման համար մեծ քանակությամբ շիճուկ էր պահանջում, որը սահմանափակում էր պատավստանյութի լայնածավալ օգտագործումը: Կրկնակի պատվաստանյութերը կիրառության մեջ եղան մի քանի տարի, Ռոքֆելերյան պատվաստանյութը Արևմտյան կիսագնդում և Անգլիայում, Պաստյոր ինստիտուտի պատվաստանյութը Ֆրանսիայում և աֆրիկյան գաղութներում:


Another vaccine was developed from the "French strain" of the virus, obtained by Pasteur Institute scientists from a man in Dakar, Senegal, who survived his bout with the disease. This vaccine could be administered by scarification, like the smallpox vaccine, and was given in combination to produce immunity to both diseases, but it also had severe systemic and neurologic complications in a few cases. Attempts to attenuate the virus used in the vaccine failed. Scientists at the Rockefeller Foundation developed another vaccine derived from the serum of an African named Asibi in 1927, the first isolation of the virus from a human.[5] It was safer but involved the use of large amounts of human serum, which limited widespread use. Both vaccines were in use for several years, the Rockefeller vaccine in the Western hemisphere and England, and the Pasteur Institute vaccine in France and its African colonies.


1937 թվականին, Մաքս Թեյլորը, Ռոքֆելլեր ընկերությունում և Հագ Սմիթում աշխատելու ընթացքում բարձրացնելով Ասիբի տեսակի պատվաստանյութի որակը, հայտնաբերեց մի մուտացիա, որը թուլացնելով վիրուս հարուցչին, ապահովում էր առավել բարձր արդյունավետություն, այդ տեսակը կոչվեց 17Դ: Այժմ գործածության մեջ մնացել է միայն 17Դ պատվաստանյյութը:

Լայնածավալ փորձարկումներից հետո Բրազիլիայում մոտավորապես 1 միլիոն մարդ պատվաստվեց 1939 թվականին, առանց հետագա ծանր բարդացումների առաջացման: Դեղին տենդի պատվաստանյութի համար կատարված մեծածավալ աշխատանքների համար Թեյլորը 1951 թվականին առաջադրվեց Նոբելյան մրցանակի Ֆիզիոլոգիայից և բժշկությունից:

In 1937, Max Theiler, working with Hugh Smith at the Rockefeller Foundation to improve the vaccine from the "Asibi" strain, discovered that a favorable chance mutation in the attenuated virus had produced a highly efficacious strain that was named 17D. After field trials in Brazil, over one million people were vaccinated by 1939, without severe complications.[6] For his work on the yellow fever vaccine, Theiler received the 1951 Nobel Prize in Physiology or Medicine.[7] Only the 17D vaccine remains in use today.[8]

Արտադրություն և համաշխարհային պաշարներ

խմբագրել

2016 թվականի հունվարին Անգոլայում դեղին տենդի բռնկումը մտահոգություն առաջացրեց այն մասին, թե արդյոք պատվաստանյութի համաշխարհային պաշարները կբավականցնեն հիվանդության էպիդեմիկ և պանդեմիկ բռնկումների ժամանակ[9]: Մանկական հասակում ռուտինային բնույթի իմունիզացիան աֆրիկական մնացած երկրներում ժամանակավորապես դադարեցվեց, որպեսզի Անգոլայում ապահովվի բռնկումը դադարեցնելու համար համապատասխան կոմպենսացիա[10]: Պատվաստանյութի օժանդակ պաշարները, որոնք ուղղվեցին Անգոլա կազմում էին 10 միլիոն դեղաչափ և սպառվեցին 2016 թվականի մարտի վերջին, բայց նորից լրացվեցին[11][12], որը բավականացրեց մինչև 2016 թվականի մայիս[13]: Սայկայն, օգոստոսին պարզ դարձավ, որ փետրվարին ուղղարկված 6 միլիոն դեղաչափից 1 միլիոնը այլ վայր է տարվել կամ բավականաչափ չի սառեցվել որպեսզի ապաահովի նորմալ էֆֆեկտիվություն, հիվանդության դեմ պայքարի թուլացման արդյունքում էպիդեմիան տարածվեց Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունում[14]: Որպես շտապ միջոց , փորձագետները խորհուրդ տվեցին օգտագործել կոտորակային դեղաչափեր (1/5 կամ 1/10 յուրանքանչյուր դեղաչափին) պատվաստանյութի պաշարների ընդլայնման նպատակով[15][16]: Մյուսները նշում էին, որ ատադրական գործընթացի փոխարինումը ժամանակակից բջջային կուլտուրաների տեխնոլոգիաներով կարող է կարգավորել պաշարների արագ սպառումը[17]: Պատվաստանյութի գործարանային արտադրությունը բավականին դանդաղ և աշխատատար պրոցես է:Հետազոտման ընթացքում պատվաստանյութը ստացման տարբեր եղանակներ կան[18]: Հունիսի 17ին արդեն, ԱՀԿ-ն համաձայնեց օգտագործման մտցնել 1/5 սովորական դեղաչափը, Անգոլայում և Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունում շարունակվող բռնկման ժամանակ արագ օգնություն ցույց տալու նպատակով[19]: Կոտորակային դեղաչափը բավարար որակավորում չունի, որպեսզի համապատասխանի դեղին տենդի՝ զբոսաշրջիկների համար նախատեսված՝ պատվաստանյութի վկայականին: 1980 թվականին Աֆրիկայի և Հարավային Ամերիկայի էնդեմիկ շրջաններում դեղին տենդի դեպքերի ավելացումը վերցվեց ԱՀԿ-ի դեղին տենդի նախաձեռնության (WHO Yellow Fever Initiative) դիտարկման շրջանակներում: Կազմակերպությունը հիմնադրվել է 2000 թվականի կեսերին[20]: Նախաձեռնությանը աջակցություն է ցուցաբերել Գավի Ալլիանսը , ԱՀԿ-ի, ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի, պատավաստանյութ արտադրող կազմակերպությունների և Bill & Melinda Gates Foundation մարդասիրական կազմակերպության հետ համագործակցության պայմաններում: Գավիի կողմից աջակցություն ստացող պատվաստանյութերի ընկերությունները 2011 թվականից սկսած 14 երկրներից մոտավորապես 88 միլիոն մարդու համարեց հիվանդացության բարձր ռիսկի գոտում գտնվողներ, իսկ Անգոլան միջին ռիսկայնության գոտում էր[21]: Արդեն 2013 թվականից սկեցին շատանալ դեղին տենդի վերաբերյալ տարբեր հետազոտություններ իրականացնող կազմակերպություններն ու արտադրական ընկերություններ[22][23]: Դեղին տենդի նկատմամբ պոլիկլինիկաների պահանջարկը սկսած 2014 թվականից տարեկան 5 միլիոն դեղաչափից աճելով հասավ 62 միլիոնի[24]: ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը 2013 թվականին հաղորդեց, որ պատավստանյութի մատակարարումները բավարար չեն: Գործարանային արտադրանքը անհրաժեշտ 64 միլիոն դոզայի փոխարեն կազմում է մոտավորապես 35 միլիոն[25]: Պատվաստանյութի պահանջարկը շարունակեց աճել, պայմանավորված նրանով, որ մեծանում էր դեղին տենդի պատվաստանյութը որպես հիմնական ռուտինային իմունիզացիայի ծրագրի մեջ ներառած երկրների ցանկը[26]: Անգոլայում (2015), Կոնգոյի Հանրապետությունում (2016), Ուգանդայում (2016), Նիգերիայում և Բրազիլիայում (2017), դեղին տենդի գրանցված բռնկումները էլ ավելի մեծացրեցին խատվաստանյութի պահանջարկը, մինչդեռ պատվաստանյութի համաշխարհային պաշարները սահմանափակ են[26][27]: Հետևաբար, հիվանդության բռնկումների ժամանակ իրականացվող զանգվածային պատվաստման ժամանակ կիրառվող կոտորակային դեղաչափը կրում է խթանող բնույթ, պատաստանյութի հնարավոր սպառումից խուսափելու համար[26]: Կոտորակային դեղաչափի կիրառումը միտված է պատվաստանյութի սպառվող պաշարների վերահսկմանը, վերաբաշխելով այն տարբեր արտադրական ընկերությունների մեջ[28][26]: Գործնականում այդ դեղաչափը առաջին անգամ կիրառվել է Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետությունում 2016 թվականի բռնկման ժամանակ[26]:


  1. ↑ «Center for Disease Control and Prevention – Vaccine Information Statements (VIS)». 2019-04-03. Արխիվացված է օրիգինալից 21 September 2013-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  2. ↑ «Center for Disease Control and Prevention – Yellow Fever». Արխիվացված է օրիգինալից 16 January 2013-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  3. ↑ Weir, E (October 2001). «Yellow fever vaccination: be sure the patient needs it». CMAJ : Canadian Medical Association Journal. 165 (7): 941. PMC 81520. PMID 11599337.
  4. ↑ Frierson, J. Gordon (1 June 2010). «The Yellow Fever Vaccine: A History». The Yale Journal of Biology and Medicine. 83 (2): 77–85. ISSN 0044-0086. PMC 2892770. PMID 20589188.
  5. ↑ Stokes, A; Bauer, JH; Hudson, NP (1928). «Experimental transmission of yellow fever to laboratory animals». Am J Trop Med Hyg. 8: 103–104.
  6. ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «Nor2007» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  7. ↑ «Max Theiler – Biography». Արխիվացված է օրիգինալից 20 January 2009-ին. Վերցված է 2009-01-15-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  8. ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «WHO2013» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  9. ↑ «Yellow Fever Deaths Reach 250 in Angola | HealthMap». www.healthmap.org. Արխիվացված է օրիգինալից 29 April 2016-ին. Վերցված է 28 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  10. ↑ Monath Thomas P, Woodall Jack P, Gubler Duane J, Yuill Thomas M, Mackenzie John S, Martins Reinaldo M, Reiter Paul, Heymann David L (2016). «Yellow fever vaccine supply: a possible solution». The Lancet. 387 (10028): 1599–1600. doi:10.1016/S0140-6736(16)30195-7. PMID 27116054. Վերցված է 21 April 2016-ին.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  11. ↑ Kupferschmidt, Kai (4 April 2016). «Angolan yellow fever outbreak highlights dangerous vaccine shortage». Science. Արխիվացված է օրիգինալից 25 April 2016-ին. Վերցված է 24 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  12. ↑ «Angola extends yellow fever vaccination campaign to Huambo and Benguela provinces». www.afro.who.int. Արխիվացված է օրիգինալից 23 April 2016-ին. Վերցված է 24 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  13. ↑ «Yellow fever threat is 'serious' but not an 'emergency,' WHO says». Science | AAAS. 19 May 2016. Արխիվացված է օրիգինալից 20 May 2016-ին. Վերցված է 20 May 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  14. ↑ «UN bungles response to Africa's yellow fever outbreak». Արխիվացված է օրիգինալից 6 August 2016-ին. Վերցված է 5 August 2016-ին. {{cite news}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  15. ↑ World Health Organization (23 June 2017). «Yellow fever vaccine: WHO position on the use of fractional doses – June 2017 Addendum to Vaccines and vaccination against yellow fever WHO: Position Paper – June 2013» (PDF). Weekly Epidemiological Record. No 25, 2017, 92: 345–356. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 8 September 2017-ին. {{cite journal}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  16. ↑ Monath Thomas P, Woodall Jack P, Gubler Duane J, Yuill Thomas M, Mackenzie John S, Martins Reinaldo M, Reiter Paul, Heymann David L (2016). «Yellow fever vaccine supply: a possible solution». The Lancet. 387 (10028): 1599–1600. doi:10.1016/S0140-6736(16)30195-7. Վերցված է 17 April 2016-ին.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  17. ↑ Barrett, Alan D.T. (8 June 2016). «Yellow Fever in Angola and Beyond — The Problem of Vaccine Supply and Demand». New England Journal of Medicine. 375 (4): 301–303. doi:10.1056/NEJMp1606997. ISSN 0028-4793. PMID 27276108.
  18. ↑ «NIH launches early-stage yellow fever vaccine trial». 26 July 2016. Արխիվացված է օրիգինալից 26 August 2016-ին. Վերցված է 15 August 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  19. ↑ «Lower doses of yellow fever vaccine could be used in emergencies». World Health Organization. Արխիվացված է օրիգինալից 18 June 2016-ին. Վերցված է 19 June 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  20. ↑ «The Yellow fever initiative: an introduction». World Health Organization. Արխիվացված է օրիգինալից 10 May 2016-ին. Վերցված է 23 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  21. ↑ «Yellow fever vaccine: a global partnership». World Health Organization (բրիտանական անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 31 March 2016-ին. Վերցված է 23 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  22. ↑ «Yellow Fever Vaccine: Current Outlook» (PDF). Unicef. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 4 March 2016-ին. Վերցված է 23 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  23. ↑ Berkley, Seth (15 May 2017). «The Looming Threat of Yellow Fever». The New York Times. Արխիվացված է օրիգինալից 8 September 2017-ին. Վերցված է 17 May 2017-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  24. ↑ «Fever Vaccine: Current Outlook November 2013» (PDF). UNICEF. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 4 March 2016-ին. Վերցված է 23 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  25. ↑ «Complacency Led to Resurgence of Yellow Fever». www.globalhealthnow.org. Արխիվացված է օրիգինալից 7 May 2016-ին. Վերցված է 23 April 2016-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 «Fractional Dose Yellow Fever Vaccine as a Dose-sparing Option for Outbreak Response. WHO Secretariat Information Paper. Department of Immunization, Vaccines and Biologicals. WHO reference number: WHO/YF/SAGE/16.1». World Health Organization. 20 July 2016. Վերցված է 2 September 2018-ին.
  27. ↑ «WHO supports the immunization of 874 000 people against yellow fever in Nigeria. News Release». World Health Organization. 16 October 2017. Վերցված է 2 September 2018-ին.
  28. ↑ World Health Organization (WHO). WHO position on the use of fractional doses - June 2017, addendum to vaccines and vaccination against yellow fever WHO: Position paper - June 2013. Vaccine 2017;35(43):5751-52. doi: 10.1016/j.vaccine.2017.06.087 [published Online First: 2017/07/12]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Daisy0999/Ավազարկղ&oldid=6419643» էջից