Հնասիական լեզուներ, պալեոասիական լեզուներ, Հյուսիսային և Հյուսիս-Արևելյան Սիբիրի, Հյուսիսային Ամերիկայի փոքրաթիվ ժողովուրդների ծննդաբանորեն տարբեր լեզուների պայմանական անվանումը։ Հնասիական լեզվի մեջ առկա են 4 ծննդաբանական ընդհանրություններ՝ չուկոտա-կամչատյան (չուկոտերեն, կորյակերեն, ալյուտորերեն, կերեկերեն, իտելմեներեն), էսկիմոսա-ալեության (էսկիմոսերեն և ալեութերեն), յուկագիրա-չուվանյան (յուկագիրերեն և մեռած չուվաներեն), ենիսեյան (կետերեն և մեռած կոտերեն, արիներեն, ասաներեն ևն)։ Հնասիական լեզվի մեջ է մտնում նաև ծննդաբանորեն մեկուսացած նիվխերենը։ Հնասիական լեզուները ունեն տիպաբանական տարբերություններ. բոլորն էլ կցական են, բայց մի մասի կցականությունը վերջածանցային է, մյուս մասինը՝ վերջածանցային-նախածանցային, մնացածներինը՝ նաև միջածանցային։ Հնասիական լեզվից մի քանիսը ներմարմնավորյալ են, մի մասն էլ ունի էրգատիվ կառուցվածք։ Որոշ գիտնականներ ենթադրում են, որ հնարավոր է հնասիական լեզուները կապ ունեն ուրալ-ալթայան լեզուների հետ (ենիսեյան լեզուները երբեմն կապում են չին-տիբեթականի հետ)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 6, էջ 463)։ 
|
