Էռնստ Հենրիխ Վեբեր (գերմ.՝ Ernst Heinrich Weber, հունիսի 24, 1795(1795-06-24)[1][2][3][…], Վիտենբերգ, Սաքսոնիայի կյուրֆիուրսություն, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն[4][5][6][…] - հունվարի 26, 1878(1878-01-26)[1][2][3][…], Լայպցիգ, Սաքսոնիայի թագավորություն, Գերմանական կայսրություն[4][7][8][…]), գերմանացի հոգեֆիզիոլոգ և անատոմիստ։

Էռնստ Հենրիխ Վեբեր
գերմ.՝ Ernst Heinrich Weber
Դիմանկար
Ծնվել էհունիսի 24, 1795(1795-06-24)[1][2][3][…]
ԾննդավայրՎիտենբերգ, Սաքսոնիայի կյուրֆիուրսություն, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն[4][5][6][…]
Մահացել էհունվարի 26, 1878(1878-01-26)[1][2][3][…] (82 տարեկան)
Մահվան վայրԼայպցիգ, Սաքսոնիայի թագավորություն, Գերմանական կայսրություն[4][7][8][…]
Քաղաքացիություն Սաքսոնիայի թագավորություն
ԿրթությունԼայպցիգի համալսարան և Հալլե-Վիտենբերգի համալսարան
Մասնագիտությունհոգեբան, բժիշկ, ֆիզիոլոգ, անատոմ, ֆիզիկոս, վիճակագրագետ և աստղագետ
ԱշխատավայրԼայպցիգի համալսարան
Պարգևներ և
մրցանակներ
ԱնդամությունԼոնդոնի թագավորական ընկերություն, Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիա, Պրուսիայի գիտությունների ակադեմիա, Լեոպոլդինա, Սաքսոնիայի գիտությունների ակադեմիա, Բավարիական գիտությունների ակադեմիա և Թուրինի գիտությունների ակադեմիա[10]
 Ernst Heinrich Weber Վիքիպահեստում

Ֆիզիկոս Վիլհելմ Վեբերի եղբայրը։

Գերմանական «Լեոպոլդինա» բնագետների ակադեմիայի անդամ (1858)[11], Լոնդոնի թագավորական ընկերության արտասահմանյան անդամ (1862)[12], Սանկտ Պետերբուրգի գիտությունների ակադեմիայի արտասահմանյան թղթակից-անդամ (1869)։

Կենսագրություն խմբագրել

Կրթությունը ստացել է Լայպցիգի համալսարանում, որտեղ 1818 թվականին եղել է անատոմիայի ամբիոնի, անատոմիայի և ֆիզիոլոգիայի ֆակուլտետի բաժնի պրոֆեսոր։

Վեբերին են պատկանում շատ գիատական աշխատոություններ՝ անատոմիայի ինչպես նաև կենդանիների ֆիզիոլոգիայի զարգացման մասին (մարդու շարժման մեխանիզմ, ճնշման տեղայնացում, ջերմաստիճանի և տեղի ազդեցությունը մարդու մաշկի վրա), այսինքն զգայունությունների խնդիրների մասին (հիմնականում մաշկային և մկանային)։

Զգայական օրգանների փորձարարական ուսումնասիրությունների համար Վեբերը մշակել է մի շարք մեթոդներ և գործիքներ (դրանցից մի քանիսը օգտագործվել են XXI դարում, օրինակ՝ «Վեբերի կարկին» գործիքը մարդու մաշկի զգայունության շեմը որոշելու համար)։ Վեբերը առաջ է քաշել արտաքին ֆիզիկական ազդակի ազդեցության ուժի և նրա կողմից առաջացրած զգացողությունների միջև օրինաչափ հարաբերակցության առկայություն մասին գաղափարը (ինչը արտացոլվում է Վեբեր-Ֆեխների օրենքում)։

 
Էռնստ Վեբեր (1839), փորագրություն, Գուստավ Շլիկ

Մշակված գործիքի՝ էստեզիոմետրի (Վեբերի կարկին) օգնությամբ անց է կացրել մաշկի զգայունության վերաբերյալ փորձեր։ Մաշկի հետ սարքի շփման երկու կետերի միջև հեռավորությունը մեծացնելով որոշել է, թե որ հեռավորության վրա խթանումը կորոշվի որպես երկու առանձին կետ։ Վեբերը որոշել է, որ մաշկի տարբեր կետեր ունեն տարբեր զգայություններ։

Նրա անունով է կոչվում որոշ ձկների զգայական օրգանը՝«Վեբերի ապարատ», որի միջոցով հասկանում են իրենց լողափամփուշտի գազով լցվելու աստիճանը։

Նրա աշխատությունները սկիզբ են դրել հոգեֆիզիկային և փորձարարական հոգեբանությանը։

1845 թվականին, եղբոր՝ Էդուրդ Վեբերի հետ, բացահայտեց թափառող նյարդի արգելակող ազդեցությունը սրտի աշխատանքի վրա, որը սկիզբ հանդիասացավ «արգելակումը որպես ֆիզիոլոգիական երևույթ» հասկացությանը։

Հանդիսանալով հոգեբանական ազդեցությունների բնագիտական բացատրության կողմանկից, Վեբերը քննադատում էր [[Զգայարանների սպեցիֆիկ էներգիայի օրենք|«զգայարանների առանձնահատուկ էներգիայի» սկզբունքը՝ հերքելով հոգեբանական գործողությունների կախվածությունը արտաքին խթաններից։

Աշխատություններ խմբագրել

  • «Anatomia comparata nervi sympatici» (1817),
  • «De aure et auditu hominis et animalium» (1820),
  • «Tractatus de motuiridis» (1822):

Համագործակցելով եղբայրների՝ Վիլհելմ Էդուարդ Վեբերի և Եդուարդ Ֆրիդրիխ Վեբերի հետ (1806—1871).

  • «Die Wellenlehre» (1825),
  • «Zusätze zur Lehre v. Bau und v. d. Verrichtung der Geschlechtsorgane» (1846),
  • «Die Lehre v. Tastsinn und Gemeingefühl» (1851):

Ծանոթագրություններ խմբագրել

 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էռնստ Հենրիխ Վեբեր» հոդվածին։